Van: camping de Bronzen Eik
Naar: Natuurkampeerterrein de Slangenborg te Sellingen
Kilometers: 7.3
“Iets met: God straft meteen”
Het was een slecht idee om de was gisteren te doen. Waar ik dacht dat het snel zou drogen doordat alles sportkleding was, is alles deze ochtend nog vochtig. Er zit niks anders op dan het in een tas te stoppen en op de volgende camping uit te hangen. Bijna als vanzelfsprekend ben ik weer vroeg wakker, ook vandaag wordt het weer warm. Nog warmer als gisteren maar niet zo warm als dat het morgen zal gaan worden. Gelukkig voor mij heb ik dan mijn rustdag. Vandaag staan er niet zo heel veel kilometers op het programma, dit komt omdat ik heel graag op natuurkampeerterrein de Slangenborg mijn rustdag wil houden. De afstand tussen Smeerling en het natuurkampeerterrein was mij te groot om dit in één keer af te leggen en dus verbleef ik op camping de Bronzen Eik. Niet alleen mijn kleren zijn vochtig, ook de tent. Ik blijf het vervelend vinden om de tent nat in de tas te moeten doen, ik ben toch bang dat het de waterdichte functie aantast. Maar met zo weinig kilometers in het vooruitzicht staat de tent alweer binnen enkele uren, dat zal die wel overleven toch?
Om acht uur wandel ik de camping af en word ik getrakteerd op misschien wel de mooiste foto die ik op het hele Westerwoldepad gemaakt heb. De eerste zonnestralen raken de weg en dat zorgt voor een prachtige zonneharp. Je kunt mij niet blijer krijgen zo op de vroege ochtend. Een sprookjesachtig bos verwelkomt mij in Sellingen en het is daar dat ik tegen mijn principes in een stuk op de route smokkel. Ik heb er lang over lopen wikken en wegen, want iets in mij vindt dat ik de route moet lopen ‘zoals het hoort’. Maar het wordt vandaag zo warm, mijn lichaam is toe aan een dag rust en het stuk dat ik van plan ben om te smokkelen is niet het meest bijster interessante deel van de etappe. Het is een lus door het dorp Sellingen heen, het dorp dat ik al enigszins ken van een ander weekendje weg en waar ik de volgende dag toch weer heen zou lopen voor boodschappen. Dus in plaats van het dorp inlopen, wandel ik langs het open luchtzwembad en pak de route weer op bij de brug. Dit is bekend terrein want hier wandelde ik al eerder op een kampeerweekendje. Misschien is het omdat ik mij hier bekend waan en/of misschien word ik gestraft door de LAW-god, maar het is hier dat ik verkeerd loop. Of nou ja, verkeerd, ik blijk de omleidingsroute voor honden te volgen. Zo wandelt Maeve toch een beetje mee alleen snij ik hiermee een enorm stuk van de route van vandaag af. En de route is al zo ingekort door mijn gesmokkel. Er zit niks anders op dan terug lopen en het punt vinden waar ik dan verkeerd gelopen ben.
Dan zie ik het paaltje met de markering, hoe ik die over het hoofd heb kunnen zien is mij een raadsel. Ondertussen heb ik alweer een kilometer extra gelopen volgens mij, dus of mijn smokkelplan nou zoveel succes gehad heeft weet ik niet. Ik wandel naar het grootste heideterrein van Groningen, maar voordat ik daar op kan moet ik eerst weer over een hek heen klimmen. Met alle oefening van gisteren gaat dit nog vrij soepel. Ik ben blij met de schaduw die een lange eikenlaan opwerpt want mijn telefoon geeft aan dat het nu al 25 graden is en het is pas half tien! Als ik aankom op de open heide weet ik het zeker, ik ben heel blij dat ik gesmokkeld heb. Want wat is het warm! Eigenlijk verlang ik wel naar een kleine pauze, maar de bankjes staan pal in de zon dus zit er niks anders op dan door te lopen en de zitflap even later in het gras onder een paar bomen te leggen en hier te pauzeren. Ik lees wat vooruit in de routebeschrijving en zie dat mij een picknickbank beloofd word. Oké, hop, de schoenen weer aan en lopen! Tijd voor een kop koffie.
Het is de eerste keer dat ik koffie onderweg maak en ik voel mij een ware avonturier zo. Mijn sokken hang ik te drogen in de boom, mocht er nu iemand voorbij komen zal diegene vast raar staan te kijken van deze bijzondere versiering. De koffie smaakt mij prima en na een half uurtje lummelen pak ik mijn boeltje weer in en vervolg de route. Ik wandel door het buurtschap Ter Borg en vergaap mij aan de enorme monumentale boerderijen die hier staan. Ze passen gewoon amper op de foto, zo groot zijn ze! Na het oversteken van de grote weg is het nog even buffelen. Het is half twaalf en de zon schijnt fel, ik wandel door open terrein en kan mij niet voorstellen dat ik hier een paar uur later had moeten wandelen als ik niet de short cut genomen had. Het zweet druipt van mijn voorhoofd en het laatste stuk over de asfaltweg naar het natuurkampeerterrein lijkt eindeloos. Jaloers kijk ik de fietsers na die binnen enkele minuten mijn camping al voorbij rijden terwijl ik nog wel 10 minuten moet doorstappen. Om klokslag 12 uur bereik ik de entree van natuurkampeerterrein de Slangenborg. Ik ben gewoon op de helft van het Westerwoldepad!
Ik ben bekend met het natuurkampeerterrein dus wandel probleemloos naar het trekkersveld. Er staat nog niemand, wat een geluk! Na een kort beraad met de kompas app besluit ik mijn tent strategisch in de schaduw te plaatsen. Morgen wordt het 35 graden en ik heb weinig behoefte aan een privé sauna. Ik ben mijn tent nog niet aan het opzetten of de beheerster komt als langsgereden. “Jij bent er op tijd bij.” Inderdaad, vanaf 12 uur mag je inchecken, daar had ik mijn hele wandelplanning op ingericht. Dan schiet mij iets te binnen van mijn vorige verblijf. “Klopt het dat ik hier een fiets kan lenen om even boodschappen te doen in het dorp?” “Ja hoor, ga je gang, als je de elektrische fiets maar laat staan, die is van mij”. Ik ben al lang blij dat ik niet te voet naar het dorp hoef dus een ‘ouderwetse fiets’ is helemaal prima. Ik zet mijn tent op, confisqueer een stoel en zet deze bij mijn tent met wat kleding over de armleuningen. Volgens mij is het wel duidelijk dat ik graag deze stoel wil hebben. Voordat ik naar het dorp fiets spring ik nog even onder de douche, wel zo fijn voor de medemens en maak een klein boodschappenlijstje. Wat een verademing om op een fiets te zetten, binnen no time sta ik in de Coop en sla ik groots in. Er is een koelkast en vriezer op het natuurkampeerterrein dus er kan eindelijk koud bier gedronken worden, heuj! Op de valreep koop ik ook nog een boek, een chicklit (weer iets tegen mijn principes in, ghehe), die moet ik vast wel uitkrijgen op mijn rustdag. Met de buit fiets ik terug naar het natuurkampeerterrein waar ik zie dat ik buren gekregen heb. Tijd om even te socializen dan maar.
Een jongen en een meid op een fiets. Ze zijn onderweg naar Denemarken en zijn een paar dagen geleden uit een dorp nabij Amsterdam vertrokken. Ik sta versteld wat voor afstanden ze afleggen, op een fiets kom je toch echt wel verder dan te voet. Een andere bikepacker komt het veld oprijden, weer iemand die gewoon is gaan fietsen en wel ziet waar het schip strand. Hij spant een tarp en is klaar, dat is nog eens minimalistisch op pad zijn! De fietsers hebben elkaar gevonden en ik ben ondertussen met mijn boek bij de tent gaan zitten. Genoeg sociaal gedaan voor vandaag weer. Ik kruip op tijd mijn tent in en val als een blok in slaap. Het is alsof mijn lichaam weet dat het de volgende dag niet weer hoeft te lopen want ik slaap uit tot half negen en start ultra traag op. Kopje koffie, broodje met kaas, kletsen met de andere trekkers. De tarp man gaat er weer vandoor, de andere twee besluiten om onverhoopt een rustdag in te lassen omdat de vrouw last heeft van haar stuitje. We wisselen gesprekken af met boeken lezen en chillen in de schaduw. Ik ben heel blij dat ik vandaag niet hoef te wandelen want zelfs stil zittend bij de tent druppelt het zweet van mijn armen. S’middags heb ik het boek uit en ga ik verder met mijn tv-serie op mijn telefoon. Dan krijg ik een appje, Chris wil vanavond langskomen met patatjes, daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk! Het is de perfecte afsluiting van mijn rustdag, samen kijken we naar de zonsondergang en dan is het alweer tijd voor haar om te vertrekken. Tot over 3 dagen!
