Van: natuurkampeerterrein de Slangenborg te Sellingen
Naar: Klooster Ter Apel
Kilometers: 14.3
“Over een anti-climax gesproken”
Wat een nacht, ik heb gewoon buiten mijn slaapzak geslapen met alleen een t-shirt aan. Het was gewoon zo warm! Ook vandaag wordt het weer warm, bijna 27 graden, dus ben ik er op tijd bij en verlaat om 8 uur al de camping. Ik heb helaas geen gedag kunnen zeggen tegen de twee bikepackers die onderweg zijn naar Denemarken, toch jammer. Dit keer loop ik bewust de omleidingsroute voor wandelaars met honden, ik had namelijk geen zin om wakker te worden met gammele houten overstapjes. Dus verlaat ik het natuurkampeerterrein via de verharde weg en wandel richting het kanaal. Het rustpunt van Rineke Dijkinga is nog dicht, uiteraard, want het is nog hartstikke vroeg. De schapen in het naastgelegen weiland zijn uiterst enthousiast en rennen mij tegemoet. Zodra ze doorkrijgen dat ik ze niet kom voeren maken ze rechtsomkeert en sjokken terug het natuurgebied in. Het natuurgebied waar ik uiteindelijk toch voor enkele minuten in beland omdat ik in de war raak door de markering tot ik mij besef dat ik terug naar het natuurkampeerterrein aan het lopen bent. Ook een goedemorgen.
Ik beland terug op het fietspad naast het kanaal en slinger naar het volgende rustpunt. Deze is al wel open, maar om nou al pauze te gaan houden na een half uur wandelen, dat ging mij wel iets te ver. Toch kan het rustpunt bij de Woeste Grond wel een glimlach op mijn gezicht toveren, het zelfbedieningspunt is zeer origineel verpakt. “FF bijtanken” valt er te lezen op een oude melktank, ik hou van dit soort humor. Even ben ik mijn route kwijt, hoe kom ik in dat weiland met koeien? Want ja, als je dacht dat het Westerwoldepad niet avontuurlijk was, think again. Ik vind het klaphekje (ik keek gewoon niet goed) en volg een vaag spoor door het weiland. Dan spot ik ze in de verte, een handjevol koeien met enorme hoorns. Dat stond niet in de routebeschrijving! Ondanks dat ik koeien normaal gesproken hele grappige dieren vind, krijg ik nu toch lichte kriebels als ik ook enkele jongere koeien zie liggen die mij geïnteresseerd aan kijken. Ik probeer er met een grote boog omheen te lopen, zo weinig mogelijk oogcontact te maken, “doe maar alsof ik er niet ben” denk ik. Veilig bereik ik de andere kant van het weiland, waar alweer een houten overstapje op mij wacht. Ik zei toch dat het Westerwoldepad avontuurlijk was. Het volgende weiland is schijnbaar zo avontuurlijk dat de doorgang mij verspert is. Ook hier grazen koeien, maar deze zijn schijnbaar niet zo lief want ik moet omlopen. Omlopen over heel veel asfalt, saai!
Ik kom weer aan bij de Ruiten Aa en volg voor honderden meters de rivier. De ene na de andere aanlegsteiger voor kano’s doemen op uit het riet, het is mij duidelijk, ik moet hier nog een keer terug komen om te kanoën. En om uilen te spotten want midden op het wandelpad vind ik een enorme uilenveer. Ik kan mijn geluk niet op, dit is het bewijs dat ik niet gek ben. Bijna elke avond dacht ik wel de roep van een uil te horen, de veren bewijzen hun aanwezigheid. Terwijl ik zeer blij ben met mijn vondst schrik ik mij rot als ik een fietsbel achter mij hoor. Wat doet een fietser hier op dit wandelpad? Ik doe een stap opzij en een man met fietstassen passeert mij met opgestoken hand. Als ik even later een routepijl tegen kom voor een hardloopwedstrijd is het mij duidelijk dat ze de markering aan het aanbrengen zijn. Als ik dit weekend maar niet midden in een peloton beland. Op een brug over het water hou ik mijn eerste pauze. De wandelschoenen en sokken gaan weer uit, de slippers gaan aan en ik hou het zonder problemen 45 minuten vol. Mijn timing was uitstekend want er volgt een kilometer lang fietspad naast de doorgaande weg die wat doorzettingsvermogen vraagt. Een overgroeid oeverpad redt mij van het asfalt maar brengt een nieuwe uitdaging met zich mee: brandnetels. Zonder brandplekken bereik ik misschien wel het leukste stukje van het hele Westerwoldepad. Een kronkelend oeverpad naast de Ruiten Aa. Soms zie ik de rivier, soms niet, de bosschage is dicht en zorgt voor een hoog verrassingsgehalte. Ik hoop een otter of bever te spotten, ik meen mij te herinneren dat ik iets daarover op Instagram had gezien, maar ik zie niks (of ik kijk niet goed). Via een betonnen fietspad wandel ik een bos in en niet zomaar een bos, de Ter Apelerbossen! Ik voel mij er meteen in thuis en snuif de geur van dennennaalden goed op. O hoe leuk had Maeve het hier wel niet gevonden. Veel te snel alweer word ik het bos uitgestuurd om weer langs een lang kanaal te lopen. Ook dat hoort erbij denk ik dan maar.
Omdat het wandelen naast een recht kanaal weinig verrassend is, valt een bord mij aan de rand van het water des te meer op. `Gevaarlijk ijs´ leest het bord, gevaarlijk is het zeker want er is geen ijs te bekennen. Eenmaal aangekomen bij de sluis pak ik er nogmaals de routebeschrijving even bij, was hier niet iets van een grot? Thuis was mijn nieuwsgierigheid al gewekt toen ik las over een zogenaamde ‘Lourdesgrot’. Natuurlijk wist ik wel dat het geen echte grot zou zijn, maar wat zou het dan wel zijn en waarom staat dat helemaal in oost Groningen? Helaas is er geen informatiebord met uitleg en moet ik het doen met een Maria beeld in een stenen muur omgeven door een hek. Degene voor wie dit betekenis heeft, behoeft dit alles vast geen uitleg. Ik besluit thuis meer informatie erover op te zoeken want ik heb nog vele kilometers te gaan.
Ik wandel volgens de routebeschrijving op de grens met Duitsland en de vele windmolens zijn onmiskenbaar het teken van de landsgrens. Ik zwaai naar Duitsland terwijl ik mijn best doe niet te struikelen over de vele bramentaken die over het smalle wandelpad gegroeid zijn. Het volgende wandelpad is wel echt next level, het pad is niet eens meer te zien door alle bramenstruiken. Ik wandel terug en zie tot mijn opluchting een ander wandelpad die dezelfde kant lijkt op te gaan. Dat scheelt toch weer wat pijnlijke schrammen. Langzaam kom ik tot het besef dat ik in de richting van misschien wel HET hoogtepunt van het Westerwoldepad loop. De kabelbaan bij Ter Apel. Ik zag de foto’s op Instagram, de Westerwoldepad website en het regio magazine. Dit wordt gaaf! Ik ren er nog net niet naar toe als ik het gevaarte in mijn vizier krijg. En het mooiste van alles, er is geen mens te bekennen! Ik kan er gewoon een uitgebreide fotoshoot houden, misschien zelfs een filmpje maken hoe ik naar de overkant, ik heb er helemaal zin in! De backpack parkeer ik op het bankje en ik haal mijn tripod tevoorschijn. Eerst een foto in het hangende karretje. Met een grote glimlach sta ik in het karretje. Oké, tijd om naar de overkant te gaan! Ik sluit de ketting, neem plaats op het bankje en begin te draaien. En te draaien en te draaien en er gebeurd niks. Hè? Toch maar even een blik op het informatiebord werpen, misschien doe ik iets verkeerd? Aan de buitenkant zit ook een draaipunt en als ik daar aan begin te draaien zie ik dat er niks gebeurd in het hele systeem. Is de kabelbaan nou gewoon stuk? Neeeeeee! Ik bel het calamiteitennummer maar die is niet in gebruik, hoe dan?! Wat het hoogtepunt van mijn Westerwoldepad avontuur had moeten worden werd één grote anti climax. Er zat niks anders op dan mijn host van mijn Campspace die avond een berichtje te sturen. Of ze mij ook bij de kabelbaan kan ophalen.
Nog geen tien minuten later komt ‘mijn taxi’ voorrijden, wat een geluk, anders hadden er heel wat extra kilometers asfalt op het programma gestaan om bij mijn eigenlijke eindpunt te komen. Misschien is het toch handig voor de route ontwerpers om een omleidingsroute te maken voor het geval de kabelbaan dus stuk is. Deze nacht verblijf ik in de achtertuin van iemand die ik op Instagram heb leren kennen en een officiële Campspace host is. Al doet de naam ‘achtertuin’ geen eer aan het paradijsje dat ze hier eigenhandig gecreëerd hebben. Ik krijg gewoon keuzestress als ik moet bepalen waar ik mijn tentje zal opzetten. Omdat mijn verwachte hoogtepunt zo tegenviel ben ik blij dat het binnenzwembad er wel gewoon is en werkt. Wat een luxe zeg! De bank in de kas is al helemaal de kers op de taart, ik kan gewoon languit op een bank liggen! Heerlijk. Evenals mijn maaltijd van deze avond, pasta bolognese, dit is oprecht de meest lekkere maaltijd tot nu toe. Helemaal rozig wandel ik naar mijn tent, ik ga gewoon echt de laatste fase in van het Westerwoldepad. Bizar.
