Wandelen vanuit Grolloo
Als je langzaam maar zeker alle paaltjesroutes gelopen hebt in Drenthe, dan is het tijd om nieuwe wandelroutes te zoeken. Nieuw zijn de knapzakroutes niet, ik ben er juist tamelijk laat bij. De knapzakroutes werden in boekvorm uitgegeven, tot 2021. Gelukkig is alles gedigitaliseerd en via de site van EindjeominDrenthe kun je alle routebeschrijvingen en GPS bestanden downloaden. De keuze is reuze, ik voel een kleine kriebel in mijn buik bij het vooruitzicht van zoveel nieuw te ontdekken wandelroutes. Mijn oog valt op de knapzakroute Schoonloo-Grolloo. Ondanks dat ik er al vele wandelingen gemaakt heb, heb ik het idee dat deze wandelroute mij nog veel nieuws gaat laten zien. In plaats van te starten in Schoonloo rij ik naar Grolloo, scheelt weer wat benzine, maar mijn plan om te parkeren bij Outdoor Grolloo wordt letterlijk geblokkeerd door trekkers en vrachtwagens. Ze zijn bezig een boom om te halen en zijn daarvoor de hele weg nodig. Oké, dan start ik alsnog bij café Hofsteenge in Grolloo. Als consequentie heeft dit wel dat ik het stuk wat ik zojuist met de auto heb afgelegd nu te voet mag doen en heel interessant is dat niet. Als voetganger kunnen we de werkzaamheden zonder problemen passeren en dan staan we alsnog op het zandpad van het Klimpark Grolloo. Het is een drukte van jewelste daar om half tien, er wordt al geklommen, een groepje is aan het boogschieten en voor mij op het pad staat een grote groep mountainbikers klaar om te vertrekken. Dat is nou jammer, want hun route volgt mijn wandelpad en ik was juist van plan Maeve hier even te laten rennen. Maar hun uitleg lijkt pas net te zijn begonnen dus klik ik Maeve los die vol enthousiasme vooruit schiet. Het is een schitterend plaatje; de zon op de groene bladeren, de schittering van de druppels en een vrolijke zwarte spring-in-‘t-veld. Ik kijk nog een paar keer achterom maar ik zie de mountainbikers niet, heel fijn vind ik dat.
Wandelen in boswachterij Grolloo
Het zandpad komt uit op een verharde weg tussen de akkers, ik voel de zon branden en sta in dubio of ik wel of niet mijn jas aan moet houden. In de zon is het echt al warm, maar zodra je al in de bosrand loopt is het behoorlijk fris. Als tussenoplossing rits ik mijn jas verder open en hoop ik dat we snel weer een onverhard pad op mogen. Waar het fietspad naar links buigt word ik door Komoot rechtdoor gestuurd. “Onbekend traject” zegt de mannelijke navigatiestem, maar er is duidelijk een wandelpad te zien. Oké, het gras staat hoog en het pad is smal, maar het is zeker wel een wandelpad. Ik verwacht elk moment een ree te zien en als Maeve om de haverklap stil blijft staan en in de bosjes staart zijn mijn verwachtingen hoog gespannen. Maar helaas, Maeve houdt mij voor de gek, geen ree. Het is doodstil in het bos, torenhoge dennen staan netjes in het gelid naast het wandelpad, dit zijn mijn favoriet soort bossen. Als ik op een kruispunt linksaf moet valt mijn oog op enkele paddenstoelen en hoe beter ik om mij heen kijk, hoe meer ik er zie. De herfst is hier al echt begonnen! Mijn paddenstoel-zoek-hart gaat harder kloppen en ik kan niet wachten om later in de herfst op jacht te gaan. Aan het einde van het pad staat een bankje vol in de zon met uitzicht op een vergrast heideveld, hij komt als geroepen. Hier trek ik wel mijn jas uit want zodra ik zit voel ik het zweet opkomen. Maeve bind ik vast aan het bankje zodat ik mijn handen vrij heb. Ik hoor een klaphekje dicht vallen en ineens staat Maeve met haar voorpoten naast mij op het bankje. Ik kijk achterom en zie een loslopende hond (wat hier helemaal niet mag), even later volgt er een oudere man. Maeve vindt het schijnbaar een bedreigende situatie want ze begint zachtjes te grommen en dan ineens, het geluid komt echt heel diep van binnen, stoot ze één hele harde blaf uit die door het bos galmt. Vol verbazing kijk ik haar aan en ook zij lijkt zelf onder de indruk van haar eigen blaf. De loslopende hond had geen enkele interesse in ons maar het baasje kijkt enigszins geërgerd onze kans op. Tja, dit is ook een natuurgeluid toch?
Wandelen rondom Schoonloo
Zonder jas vervolg ik de route maar eenmaal in het bos heb ik het al snel weer fris en trek ik toch mijn jas weer aan. Het heideveld valt een beetje tegen, er staat vooral veel gras en voor ik het weet wandel ik alweer door het klaphekje. Wat volgt is veel asfalt, “het rechttoe rechtaan landschap van de Koestukkenweg” zegt de online routebeschrijving en het is spot on. Ik hoop toch wel dat er nog wat meer bos komt want tot nu toe vind ik het een beetje karig. Er zijn opvallend veel fietsers op pad en het is geeneens vakantie. Het is wel een prachtige dag in september en ik ben eigenlijk ook wel verbaasd dat ik amper andere wandelaars tegen kom. De Schoonloër Strubben is het eerstvolgende groen waar ik doorheen mag lopen. Ik wandelde hier al eerder tijdens verschillende wandelroutes maar het blijft een sprookjesachtig bos. Even twijfel ik of ik op het terras bij café Hegeman zal gaan zitten, maar ik heb eigenlijk helemaal geen dorst of trek dus wandel ik verder. Voor ik het weet wandel ik weer over een bospad met grillige eikenbomen en gevaarlijk hangende dode takken boven het pad. Hier komen maar weinig wandelaars denk ik bij mijzelf, anders had Staatsbosbeheer dit wel opgeruimd denk ik. We passeren de borden van het groepskampeerterrein Uteringskamp waar duidelijk gemaakt wordt dat honden niet welkom zijn. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar het terrein maar ik zal braaf de regels volgen deze keer. Dan lopen we hondenlosloopgebied in en kan Maeve weer lekker struinen. Op een omgevallen boom hou ik mijn lunchpauze terwijl Maeve de omgeving verkent. Als we het bos verlaten valt mijn oog op het toegangsbord van Staatsbosbeheer. “Verboden toegang met: loslopende honden”. Vijf meter verderop staat het bordje “hondenlosloopgebied”, een bijzondere plaatsing van borden. Ik maak een filmpje en tag Staatsbosbeheer op Twitter, ze gaan het oppakken zeggen ze.
Knapzakroute Grolloo-Schoonloo
Het laatste stuk van de knapzakroute heeft een compleet ander karakter. Ik volg de loop van het Grolloërdiepje via een vergrast oeverpad. Aan mijn linkerhand zie ik uitgestrekte weilanden waar volop gemaaid wordt. De machines zijn enorm en Maeve vindt ze maar eng en terecht, lekker van weg blijven denk ik. Via het oeverpad en een graspad tussen de weilanden met paarden wandelen we het dorpje Grolloo binnen. Zeg je Grolloo dan zeg je ‘bluesdorp’ en Harry Muskee (en oké, tegenwoordig helaas ook Johan Derksen). Grote fotodoeken sieren de Voorstreek met als hoogtepunt een uit hout gesneden replica van Harry Muskee. Ik ken de man amper, heb er wel eens van gehoord, maar vind het houtsnijwerk zo mooi dat ik er toch een foto van maak. Het terras bij het café Hofsteenge zit vol, Maeve kwispelt vrolijk bij het zien van alle mensen. Helaas voor haar lopen wij door naar de auto, thuis gaan we wel samen nagenieten.
Knapzakroutes
Knapzakroutes zijn al jaren een begrip voor wandelaars die Drenthe op een unieke manier willen ontdekken. Deze wandelroutes nemen je mee langs verborgen plekken en het afwisselende landschap van bossen, heidevelden, esdorpen en oude zandwegen. Knapzakroutes zijn vaak rondwandelingen tussen de 10 en 20 kilometer. Ze zijn niet gemarkeerd en tegenwoordig enkel alleen nog digitaal te vinden maar zeker de moeite waard om Drenthe op een bijzondere manier te ervaren.
