Waar het de vorige keer heel wat voeten in de aarde had om de Nivon trektocht Hunehuis te laten plaatsvinden ging het dit keer een stuk makkelijker. Alhoewel, Corine en ik hadden vrij vlot een datum geprikt, maar toen gaf het reserveringsysteem van Nivon aan geen plek meer te hebben. Ik kon niet geloven dat ze in het grootste Nivonhuis geen kamer meer voor ons hadden in het eerste weekend van oktober, dus stuurde ik een mail. Plots was er wel een kamer vrij en dus was onze tweede Nivon trektocht een feit. Ga je weer mee op ons avontuur? Want avonturen hebben we zeker beleefd.
Enkele logistieke uitdagingen
De Hunehuis trektocht was een kleine thuiswedstrijd met het startpunt in Drenthe, dit keer moest ik wat verder reizen. Corine kwam met het briljante idee om bij haar te blijven logeren, zo was de autorit iets beter te behappen voor mij. Vanuit Deventer was het namelijk nog maar een kleine 50 minuten naar de bushalte in Ede. Corine haar vriendin was zo lief om te helpen taxiën waardoor ons logistieke probleem snel opgelost was. Mijn oorspronkelijke plan was namelijk de auto op de P+R van station Ede-Wageningen te zetten maar de recensies van de tijdelijke P+R joegen mij wat schrik aan. De laatste drie recensies spraken over gestolen katalysatoren en ingetikte ramen. Daar liet ik liever niet de Twingo van Chris achter. Het alternatief was de auto op station Oosterbeek parkeren, maar toen bleken er geen treinen te rijden in verband met werkzaamheden en werden we afhankelijk van NS-bussen. (En iedereen weet dat die niet te vertrouwen zijn de laatste tijd.) Dus reden we lekker niet duurzaam met twee auto’s naar station Oosterbeek, parkeerde ik daar de Twingo en stapte bij Corine en Jenny in om naar de bushalte in Ede af te reizen. Niemand zei dat een Nivon Trektocht simpel was…
Corine over hoe je wilde zwijnen spot
Het is niet het meest inspirerende startpunt zo bij een bushalte langs een N-weg, maar we lopen wel meteen het bos in. Corine heeft er flink de pas in want ze is op een missie, een geschikte plasplek vinden. Er zijn bomen genoeg en al snel nemen we even afscheid van elkaar. Ik speur de bosgrond af naar paddenstoelen maar vind weinig. Corine komt opgewonden de bosjes uit lopen; “wat ik toch net meemaakte”. Ik kan mij er geen voorstelling van maken, wat is er zo spannend aan wildplassen? “Nog voor ik ging zitten hoorde ik gesnuif, iets te luid voor een hert en ineens hoor en zie ik iets verderop een aantal wilde zwijnen wegrennen.” Met open mond staar ik haar aan, niet! Hoezo spot zij binnen 5 minuten al wilde zwijnen. Misschien moet ik ook gaan wildplassen. Haar groep zwijnen heeft ondertussen de benen genomen dus het heeft weinig zin voor mij om het daar te proberen. Zoals je begrijpt ben ik meteen hyper gefocust op alles wat ook maar enigszins aan een wild zwijn doet denken. Pootafdrukken, poep, woelsporen, we kwamen het allemaal tegen in deze twee dagen maar alleen Corine wist de zwijnen te zien. Heet het misschien niet voor niks wildplassen.
Over vals plat en valse vrienden
Het is maar goed dat we meteen onze regenhoezen over de tassen hebben gegooid want al snel krijgen we de eerste bui over ons heen. De voorspellingen voor vandaag waren niet al te best, alhoewel de meeste regen de afgelopen nacht al gevallen moet zijn. We trekken onze capuchon omhoog en lopen gestaag verder. Corine weet de meest fantastische foto te maken met behulp van de plassen en ik maak graag gebruik van het prachtige licht dat volgt na de regenbui. Na vijf minuten kan de capuchon alweer af en schijnt de zon fel in ons gezicht. Benieuwd hoeveel buien er nog volgen. (Spoiler: nog twee. Best een goede score gezien de 20mm die voorspelt was voor vandaag.) Het bos moeten we alweer veel te snel verlaten om alsnog langs de N-weg te lopen op een paralelweg. We hoeven elkaar alleen maar aan te kijken om te weten dat we beiden balen van ons wandelpad. Na het oversteken van de weg wordt het al snel beter, in mijn ogen dan. Corine heeft wat minder met de lange brede zandweg die we moeten volgen. “Volgens mij is hij nog vals plat ook” en inderdaad, stiekem stijgen we beetje voor beetje. Een groep fietsers heeft het er beduidend moeilijk mee en we lachen samen als ze ons zuchtend en steunend passeren.
Onze eerste pauzeplek dient zich aan in de vorm van een picknickbank op een grote kruising. Terwijl ik rustig geniet van een eierkoek staart Corine naar iets achter mij, ze begint te fluisteren en behoedzaam draai ik mij om. Is het een zwijn? Is het een wolf! “Wat?!” fluister ik. “Ik zie een zwijn” zegt ze. Waar dan? Ik zie niks. “Je loopt mij te fucken” fluister ik, maar ze blijft onverbiddelijk naar iets achter mij staren. Dan vormt zich een kleine grijns en weet ik dat ze mij in de maling neemt. Mijn blik valt op het informatiebord van het fietsroutenetwerk met een foto van een wild zwijn. “Ik geloof jou nooit meer!” zeg ik niet meer fluisterend. Corine moet lachen. Gelukkig kan ik ook snel lachen want een groep amazones passeert ons op IJslandse pony’s en even later een safari bus met een groep mensen. De bus rijdt ons pad in, misschien gaan we toch nog wild spotten!
Extra punten voor het Trekvogelpad
Niet veel later zien we de safaribus weer staan. Er is hier een uitkijkpunt en daar willen wij natuurlijk ook een bezoekje aan brengen. De groep wandelt net weer naar beneden dus hebben wij geluk. Het uitzicht is echt schitterend, we kunnen zo ver kijken, ongelofelijk! Maar omdat we nog vele kilometers te gaan hebben blijven we er niet te lang hangen en vervolgen we ons brede bospad. We gaan een stuk open terrein oversteken, ik durf het niet hardop te zeggen dus hou ik het voor mijzelf maar ik hoop dat het niet nu gaat regenen. Ook dan kan je het dus vervloeken want we zijn nog niet halverwege of het begint licht te regenen. Ook de zon schijnt en dus ga ik op zoek naar de regenboog welke we uiteindelijk achter ons vinden. Jammer, hebben we de pot met goud gemist. Al is het uitzicht ook niet mis, we zien aan de ene kant grote runderen in de verte grazen en aan de andere kant een klein groepje paarden. Hier moeten we even opletten want we stappen van het Veluwe Zwerfpad over op het Trekvogelpad. De overstap gaat soepel en ook Corine haar gebeden worden verhoord. Met deze overstap verruilen we ook de brede zandpaden voor de smallere bospaden. Extra punten voor het Trekvogelpad.
Het hoogtepunt van de hele Nivon trektocht
Wat zeker ook extra punten oplevert niet alleen voor het Trekvogelpad maar ook deze Nivon Trektocht zijn de edelherten die we op dit punt in spotten. We volgen al eventjes het smalle pad en ik raak betoverd door het bos. Net als ik een foto wil maken van de bomen zie ik beweging. Holy moly, herten! Ik kan mijn enthousiasme moeilijk verbergen en gebaar naar Corine dat ze moet komen kijken. Edelherten! Ik baal dat mijn camera bij de maker ligt en ik het moet doen met mijn iPhone. Ze zijn echt te ver weg voor mooie foto’s. Dan draait Corine zich om en even denk ik dat ze mij weer in de maling neemt maar dan steekt een koppeltje over op nog geen 5 meter afstand achter ons. We staan als aan de grond bevroren, dit is echt een speciaal moment. Rustig wandelen ze het struikgewas weer in en dan besluiten we verder te lopen. Als er een wildkijkscherm aan onze linkerhand opdoemt besluiten we de gok te wagen en ja hoor, om half één s ‘middags zien wij gewoon een groep edelherten grazen! Deze ontmoetingen met de edelherten waren voor mij persoonlijk de hoogtepunten van de hele trektocht.
Het Nivon denkt ook aan alles
Natuurlijk betrekt de lucht weer als wij aan de rand van de Ginkelse heide staan. Het is een indrukwekkend uitzicht en het herdenkingsmonument voor de luchtlanding in 1944 is even indrukwekkend. Bizar wat zich hier ooit heeft afgespeeld. We steken dwars een heideveld over en wandelen ineens langs een rij dixi’s. “Het Nivon heeft ook aan alles gedacht” grapt Corine en ik maak inderdaad van de gelegenheid gebruik. Als we na een korte stop weer met de capuchon op verder lopen spotten we een wel hele groot pootafdruk op het zand. Een wolf?! Ik maak een foto en stuur hem door naar een vriendin, zij geeft al vrij snel uitsluitsel, helaas, hond. Je kan het ook niet allemaal hebben natuurlijk. De voeten worden wat moe en beiden hebben we het even zwaar. Ik spoor Corine aan om ook wat te eten en de suikers doen ons beiden goed. Toch zou een bankje als geroepen komen. Als we voor de spoorwegovergang een zitgelegenheid tegenkomen (volgens mij is het een opstapje voor ruiters maar dat terzijde) maken we er dankbaar gebruik van. Corine bestudeert nog even de kaart en weet te vertellen dat we bijna bij het Nivonhuis zijn. Bijna. Want wat wij toen nog niet wisten is dat we opgehouden zouden worden door een man van 95 in een scootmobiel.
"Wat doet u met uw oren?"
Wij wandelen over een indrukwekkend lang, heuvelachtig zandpad als een oudere meneer in een scootmobiel naast ons komt rijden. “Jullie zien eruit alsof jullie ver gaan wandelen”, we vertragen onze pas en beamen zijn vermoeden en leggen uit dat we de Nivon Trektocht lopen. “U heeft vast al begrepen dat ik om een praatje verlegen zit.” zegt hij met een kleine lach. “Och, dat is prima toch?” zeg ik, maar wat ik niet weet is dat we hierna een dik kwartier bezig zijn om weer van deze man af te komen. Niks te nadelen van deze meneer, hij was uiterst aardig en had een leuk verhaal maar we waren moe, het Nivonhuis konden we al bijna ruiken en wij stonden daar maar. De meneer, Herman geheten, deed onderzoek en 91% van de mensen wist geen antwoord op zijn vragen. Ik bleek tot die 91% te horen, Corine niet. “Wat doet u met uw oren?” “Luisteren.” zeg ik. “En hoe komt dat?” Meteen sta ik met mijn mond vol tanden, uhh. Het is een combinatie van vermoeidheid, overvallen worden door de vraag en het hebben van een Letteren achtergrond. We gaan alle zintuigen af en conclusie van zijn ‘onderzoek’ was dat mensen zich niet beseften dat we een afhankelijk wezen zijn en dat we dankbaar moeten zijn en dat we elke ochtend dankjewel moesten zeggen. En of we zijn gedichtenbundel ook via de mail wilden ontvangen want hij wilde graag zijn gedachtegoed nalaten. We bedanken vriendelijk en gelukkig rijdt de man alsnog vrolijk verder op zijn scootmobiel. ‘Wat was dit?’ We denken er precies hetzelfde over en kunnen er eigenlijk niet over uit waar we zonet in beland zijn geraakt. Gelukkig doemt het Nivonhuis voor ons op, daar kunnen we met de voetjes omhoog ons even rustig bezinnen op de dag.
Het Nivonhuis: een avontuur op zich
Het hele terras zit vol en we worden ongegeneerd door iedereen aangestaard als we naar binnen lopen. Bij de balie staat een iet wat zenuwachtige oudere vrouw die niet helemaal lijkt te weten hoe ze ons moet inchecken. We mogen even gaan zitten, krijgen een kop thee terwijl zij onze kamernummer nog checkt of iets dergelijks. Alles blijkt uiteindelijk in orde te zijn en wij krijgen onze kamersleutel overhandigt. We weten nog net te ontfutselen hoe we bij onze kamer komen als ze alweer zenuwachtig achter de balie verdwijnt. De kop thee is heet en ik wil eigenlijk gewoon op mijn bed liggen, dus probeer ik hem voorzichtig doch snel naar binnen te werken. Dit Nivonhuis heeft gewoon een lift en daar maken we maar al te graag gebruik van. We vinden onze kamer zonder problemen en ploffen neer op ons bed. Eerst even bijkomen. Omdat er maar 1 stopcontact in de hele kamer is en zich deze naast de wasbak bevindt besluiten we dat onze Instagram volgers maar even geduld moeten hebben. We uploaden onze stories wel na ons weekend.
De magen beginnen te rammelen en dus dalen wij af naar de keuken. Het is er een bedrijvigheid van jewelste, er bevinden zich een aantal grote groepen in het huis en dus worden we enorme pannen rijst en pasta gekookt. Wij hebben aan een klein pannetje en koekenpan genoeg, wij eten een kant en klare bonenschotel op wraps met geraspte kaas. Verschil moet er zijn. Als Corine nog een blikje fanta bij de receptie haalt open ik mijn blikje Leffe Blond. Zo, daar was ik wel aan toe. Ik zou willen schrijven dat we in stilte genoten maar daarvoor renden er toch iets teveel kinderen door de ruimte. Als we uitgegeten zijn doen we snel de afwas, waar we nog een heus ‘real life influencer’ moment hebben. Een jonge vrouw loopt op ons af, “waren jullie niet die twee wandelaars die vanmiddag binnen kwamen? Ik zei tegen mijn vriendinnen, dat wil ik ook nog eens ooit doen.” “Vooral doen!” is ons antwoord. Ze wenst ons nog veel plezier en dan trekken wij ons weer terug op onze slaapkamer. Ik doe nog een poging tot het lezen van een boek maar ik ben aardig moe en dus gaat het licht al vroeg uit.
Lang leve de waterkoker
Nog voor de wekker zijn we wakker en maken we ons klaar voor ons ontbijt. In de keuken worden pannenkoeken en eieren gebakken, in havermout geroerd en wij zetten de waterkoker aan. Wandelen met een rugzak heeft als gevolg dat je uit pakjes en zakjes leeft. Ons ontbijt bestaat uit een havermout dat we aanlengen met water en een filterkoffie van ´Freshdrip´ dat ik rechtstreeks in een kopje klaarmaak. Binnen enkele minuten zitten wij dan ook aan tafel. We vallen op tussen alle uitgebreide gedekte ontbijttafels met alleen ons kommetje pap en kopje koffie. Enigszins jaloers kijk ik naar de vers afgebakken broodjes, al vind ik de chia pap met amandelen nog verrassend oké smaken. De koffie kan er ook wel mee door en zo zijn we klaar voor dag twee. Maar niet nadat we de kamer hebben schoongemaakt waar een geheel natuurlijke rolverdeling ontstaat. Corine pakt net zoals de vorige keer de stofzuiger er weer bij terwijl ik met een doekje de wastafel langs ga en het vuilnisemmertje leeg. We hebben nog een gesprek met de andere huiswacht welke beduidend minder zenuwachtig is en na een foto voor het Nivonhuis Bosbeek gaan we dan toch echt op pad voor dag twee.
Als de markering je in de steek laat
We vallen meteen met onze neus in de boter, we mogen een stukje van de slingerende Bosbeek volgen. Het is een compleet ander landschap dan waar we ons gisteren in begaven en ik ben meteen fan van de omgeving. Tot we weer op het brede zandpad uitkomen en ik op een gegeven moment merk dat we terug naar het Nivonhuis lopen. Hier gaat iets mis. We lopen terug om de markering te checken, die klopt, maar er lijkt een markering te missen. Noodgedwongen pakken we de kaart erbij en zien we dat we wel een stukje terug moeten lopen maar al vrij vlot een pad naar links moeten volgen. Op de Staatsbosbeheerpaal staat geen markering, maar als we iets verder lopen zie ik een markering op een groene paal die overwoekerd is met klimop. Tijd om een melding te maken op meldpuntroutes.nl alleen werkt de locatie knop niet en geef ik het op. Ik zal thuis wel een melding proberen te maken.
Niet veel later gaat het weer mis, op een Y-splitsing staat een houten paal pontificaal in het midden met de markering van het klompenpad, maar geen Veluwe Zwerfpad. We besluiten rechtdoor te lopen en hebben ook hier vrij snel door dat we verkeerd lopen. Het pad is gelukkig niet vervelend en vrij gemakkelijk weten we onze weg weer terug te vinden. En het is maar goed ook want weer lopen we door een verrassend prachtig stukje landschap met houten bruggetjes over watertjes en uitzichten over golvende landerijen. Het is er al best druk voor een zondagochtend met wandelaars en hardlopers maar ik kan ze geen ongelijk geven. Wat een cadeautje als je hier woont!
#influencer
De markering blijft wispelturig en als we bij een horecagelegenheid belanden grijpen we het moment met beiden handen aan om een goede blik op de kaart te werpen en natuurlijk een drankje te doen. Voor taart heb ik nog geen ruimte, Corine wel, al moet ik haar op het eind helpen met de laatste stukjes appeltaart. Het terras loopt langzaam vol en als we vertrekken is het er een drukte van jewelste. Wegwezen voordat we al deze wandelaars achter ons aan hebben lopen. Weer veranderd het landschap en wandelen we ineens over een bollend zandpad met een weids uitzicht aan weerszijden. Het is druk in de lucht met valken en vlak voor onze neus pakt een valk een muis uit het veld en vliegt er mee weg. Weer baal ik van mijn kapotte camera maar het beeld staat opgeslagen in mijn geheugen. “We moeten ook onze Reel nog opnemen” zegt Corine. Dat is waar ook, ik was het al bijna vergeten! Op Instagram had Corine mij een Reel gestuurd van een Amerikaanse meid die een leuk dansje deed met haar vriendin op het nummer ‘TikTok’ van Ke$ha. Dat konden wij ook! Het enorme statief van Corine werd neergezet, mijn telefoon werd in de houder gestopt en toen was het tijd voor actie! Iet wat ongemakkelijk staan we voor de camera en beseffen we ineens hoe moeilijk dit nog is. Welke kant beginnen we bijvoorbeeld en wat wordt ons tempo en dansen we wel op de maat van de muziek? Na twee oefenrondes was het de derde keer raak en was onze Reel geboren. Natuurlijk ben je nu vast nieuwsgierig naar het resultaat. Daarvoor moet je even doorklikken naar mijn Instagram pagina.
Wo bist du dan Wodanseik?
Rond een uur of één bereiken we station Wolfheze, de officiële eindbestemming van deze Nivon trektocht. Maar 11 kilometer voelt karig, al is 19 misschien weer wat teveel van het goede. Je kunt de etappe namelijk verlengen met 9 kilometer naar station Oosterbeek en dat is precies wat wij gaan doen. Maar niet voordat Corine een soft ijsje gehaald heeft op het station en wij daarna uitgebreid pauzeren op een gammel bankje. De schoenen gaan even uit, want de voetjes voelen we toch wel een beetje en Corine heeft een opkomende blaar. Even dreigt het te gaan regenen en trekken we vlug de regenhoes over de tas, maar met de zon op ons hoofd vervolgen we de route.
De jas kan ondertussen ook weer uit en zo lopen we op dag twee niet in onze regenkleding maar juist zonder jas in trui. Wat een geluk! Wolfheze zou zogenaamde Wodanseiken herbergen en Corine denkt te weten waar we die gaan tegenkomen. Maar als we het wildviaduct over de A50 oversteken en we nog geen Wodanseik gezien hebben verlies ik een beetje de hoop. We willen hier een stukje van de route afsnijden maar lopen zo ons afsnijpunt voorbij en korten hem op een ander punt iets in, al is het maar de vraag hoeveel ons dat echt gescheeld heeft. De hei is prachtig maar ik irriteer mij aan het geluid van de A50. Toch kan een kabbelend beekje met een bruggetje en het hoogteverschil in het landschap mij al snel weer vrolijk krijgen. Als mijn oog op een informatiebord valt over de Wodanseiken is ons geluk compleet, zien we ze toch nog! Het is inderdaad een indrukwekkende eik en hij staat in een prachtig landschap. De verlenging van de trektocht is zeer zeker de moeite waard.
En zo liep de Nivon Bosbeek trektocht op z'n eind
We pauzeren nog één keer op een bankje en de verpakking met ‘freeze dried cookie dough balls’ is verrassend snel leeg. We kunnen de suiker kick goed gebruiken. Het laatste stuk is weer prachtig, voorbij het Fletcher hotel ontwaard zich een sprookjesachtig landschap. Het voelt alsof ik weer de N70 wandel, het is eventjes bijna hetzelfde landschap. Langzaam maar zeker wandelen we de bebouwing in en vinden we de Twingo veilig en wel bij het station van Oosterbeek. Ik verruil mijn wandelschoenen direct voor mijn sneakers en als ik ga zitten in de autostoel hoor ik ergens in mijn hoofd ‘ahh, heerlijk’. De hele dag wandelen is heerlijk, maar als de schoenen aan het eind uit kunnen en je een comfortabele stoel tot je beschikking hebt, dan is dat ook heel heerlijk.
