Paaltjesroute in Yde
De omschrijving van de parkeerplaats was wat summier, dus pakte ik Google Maps erbij met de satelliet kaart. Daar liet zich inderdaad een kleine parkeerplaats zien aan de Veenweg. Ik ben de enige op deze dinsdagochtend en dat verbaasd mij niet. Ik had nog nooit van het natuurgebied de Hondstong gehoord en al helemaal niet van de gelijknamige paaltjesroute van het Drents Landschap. Dat de wandelroute langs de vindplaats van het meisje van Yde ging was voor mij genoeg reden om deze wandeling te maken. Een enorm dikke paarse paal staat voor het wildrooster met het opschrift ´Rondwandeling 4.5km´. Ik til Maeve op en zet haar aan de andere kant van het wildrooster weer neer, zo, laat de wandeling beginnen!
Over de betekenis van Hondstong
De opkomende zon schijnt fel in mijn gezicht, het levert een prachtige foto op van het weiland waar we door lopen. Door de schittering van de dauwdruppels op het gras lijkt het bijna alsof er een laagje sneeuw ligt. Met mijn hand boven mijn ogen tuur ik naar voren, ik loop liever niet pardoes tegen een Schotse Hooglander aan. De vele hopen poep verraden hun aanwezigheid maar ik zie ze later in een ander weiland staan. Weer moet ik Maeve over een wildrooster tillen en dan lopen we in een echte groene tunnel. Aan mijn linkerhand heb ik doorkijkjes naar de hooilanden, aan de rechterkant strekken zich eindeloze kale akkervelden. Ik verwacht elk moment een ree te spotten aan de rand maar helaas, daarvoor ben ik misschien toch net wat te laat op pad. Aan weerszijden word ik verrast door het glooiende karakter van het landschap en de houtwallen maken het tot een bijzonder charmant geheel. Het zonlicht weerkaatst op de vele spinnendraden die over het pad hangen, ik vang ze allemaal met mijn gezicht. Er was geen ontkomen aan. Aangekomen op een Y splitsing wijst het paaltje naar links en ontwaard zich rechts een tafereel dat zo in een schilderij past. Het kronkelende beekje, de glooiende graslanden en de opkomende zon, ik waan mij een aantal eeuwen terug.
Het Meisje van Yde
Het gras pad komt uit op een asfaltweg dat licht slingerend langs de landerijen gaat. Ik baal een klein beetje dat ik op het asfalt moet lopen, maar ik begrijp ook heel goed dat wandelaars niet toegestaan zijn in dit beschermd stukje natuurgebied. Het is gelukkig een vrij rustige weg en dus lopen Maeve en ik lekker asociaal midden op de weg. Dan verschijnt er het verkeersbord voor het monument van het ´Meisje van Yde´. Een klinkerweg langs jaloersmakende huizen komt uit bij het stenen monument. Ik lees alle kanten van het informatiebord en vindt het speciaal om hier te zijn. Al op de basisschool leerde ik over het meisje van Yde, ook tijdens de middelbare school en mijn studie Geschiedenis kwam ze voorbij. Ik bewonderde haar in het Drents Museum en nu sta ik dan eindelijk hier, bij haar vindplaats. Ik begrijp wel dat de mannen die haar vonden in de 19e eeuw de schrik van hun leven hadden. Je zal maar een mummie opgraven! Er is weinig meer te zien van haar echte vindplaats, Recreatieschap Drenthe heeft nog een informatiebord gezet bij de overblijfselen van het desbetreffende veentje maar daar houdt het dan ook bij op.
Ik volg de paarse paaltjes terug naar de parkeerplaats door de groene tunnel. De vogels lijken ook wakker te zijn geworden want het is druk boven mij. Ik spot meerdere spechten en de koolmeesjes hippen van tak naar tak. Uitgesleten paadjes in de berm wekken mijn nieuwsgierigheid, ze leiden naar niks, of toch? Ik volg zo’n paadje naar de achterkant van een eik, kijk naar beneden, dan omhoog. Bingo! Een geocache. Een extra leuke reden om deze paaltjesroute eens te lopen.
