Paaltjesroute De Wijde Blik
De wandeling start met een kleine verwarring, online heb ik gelezen dat de wandelroute 3.5 kilometer was maar het bord van Staatsbosbeheer geeft toch echt 4 kilometer aan. Het is niet dat de 500 meter een groot verschil zal maken, maar vreemd is het wel. Het informatiebord vertelt verder dat er zich dassen in het gebied bevinden en dat daarom honden aan de lijn moeten. Teleurstellend nieuws voor Maeve, heugelijk nieuws voor mij. Al acht ik mijn kansen op een waarneming van een das om drie uur s’ middags laag in. We beginnen de wandeling met een dikke laag bladeren op het wandelpad, vrolijk schop ik ze voor mij uit. Ik herken de omgeving van de Trage Tocht Hooghalen die ik bijna twee jaar terug liep. Het was op die wandelroute dat ik betoverd raakte door deze omgeving. De rust, de ruimte, op het Heuvingerzand is het niet heel anders. Althans, nadat ik een moeder en dochter voor laat gaan en een fietser begroet die bijna mijn telefoon omver rijdt. Mijn eigen schuld, ik had mijn telefoon op het pad gezet om een filmpje te maken van Maeve en mij die van de camera weglopen. Als ik mij omdraai en terug loop naar mijn telefoon zie ik ineens een mountainbiker opduiken die wat vreemd naar de telefoon op de grond kijkt. Hij verontschuldigt zich (voor wat precies eigenlijk, ik zet zelf mijn telefoon op de grond neer), en weet gelukkig mijn telefoon te ontwijken. Lesje geleerd, ook al denk je dat je alleen bent, waarschijnlijk ben je het niet.
Wandelen nabij Hooghalen
Het bos hebben we ondertussen ingeruild voor een open landschap met een pingoruïne, een oud karrenspoor en een ven. De kleuren zijn magisch, in het herfstpalet voel ik mij thuis. Op een bankje dat uitkijkt over het ven hou ik even pauze, of beter gezegd, een kleine fotoshoot met Maeve. Mijn kleine avonturier. Net als we verder lopen komt er weer een mountainbiker aan, loopt hier een route ofzo? (Het antwoord is nee, of ze hier legaal fietsen weet ik ook zo niet, maar je moet dus zeker opletten hier.) Voor ik het weet wandel ik weer tussen de bomen en wordt het pad smaller en heuvelachtiger. Kijk, dit zijn de wandelpaden waar ik blij van wordt! Als we vervolgens naar een oud houten huisje lopen weet ik het zeker, hier zou ik wel kunnen wonen. Het houten gebouwtje is toegankelijk maar is duidelijk een hangplek voor jongeren. Overal liggen kapotte bierflesjes en lege zakjes wiet, tot zover mijn droomhuisje. Waarvoor het huisje ooit gebouwd is wordt mij niet duidelijk, misschien is een schuilhut voor een schaapsherder geweest? Een informatiebord was leuk geweest, alhoewel die waarschijnlijk snel genoeg gesloopt zal geworden door de jongeren die hier bier drinken en wiet roken.
Wandelen over het Heuvingerzand
Ik merk dat ik tijdens de hele wandeling hoop dat de wandelroute nog niet ten einde is. Ik geniet van de rust van het Heuvingerzand en het mooie landschap. De wandelpaden zijn speels en bedekt met een dikke laag bladeren, soms moet ik bukken voor overhangende takken en soms heb ik een weids uitzicht. Misschien is het omdat er maar één paaltjesroute door het gebied loopt en het ingeklemd zit tussen veel bekendere bezienswaardigheden (Kamp Westerbork en het Groote Zand) dat het hier vrij rustig is. Na een kleine pauze op een bankje om de wandeling te rekken kom ik toch echt aan bij het eind van de Wijde Blik paaltjesroute. De parkeerplaats is nog even leeg als toen ik er arriveerde. Het lijkt erop dat het Heuvingerzand nog zo’n zeldzame plek is dat nog niet ontdekt is door de massa. Doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
