Trage Tocht Schoonloo
De parkeerplaats bij de excursieschuur van Staatsbosbeheer staat aardig vol en ik besluit door te rijden naar de parkeerplaatsen bij de Ieberenplas. Dat is meteen een avontuurlijk besluit want er liggen flinke plassen en kuilen. Als ik hier vast kom te zitten heb ik een groot probleem. Dus hou ik de vaart erin en zie ik het water over de motorkap heen splashen. Net als ik mij begin af te vragen hoe lang het nog duurt openbaart zich een geheel leeg parkeerveld met uitzicht op de Ieberenplas. Oké, ik heb het gered, hopelijk kom ik er vanmiddag ook weer weg. Maar dat zijn zorgen voor later, nu is het vooral de truc ongezien voorbij het groepskampeerterrein Uteringskamp te lopen. Ik overtreed namelijk alle regels, het brede zandpad is alleen toegankelijk voor kampeerders en honden zijn hier verboden. Daar lopen Maeve en ik dan. Ik had thuis nog overwogen een alternatieve route op te zoeken, maar ter plekke besluit ik de gok te wagen. De routemakers van deze Trage Tocht hebben vast wel overlegd met Staatsbosbeheer. Hoop ik. Toch haal ik opgelucht adem als ik na een kleine kilometer de slagboom passeer en mij weer op legaal terrein bevind.
Het pad wat ik nu ga volgen ken ik nog van de Knapzakroute Schoonloo-Grolloo, alleen lag het toen niet zo vol met afval als nu. Lege blikjes Red Bull, plastic verpakkingen van bier, een lege fles Glühwein en zelfs een papieren instructieboekje van de Ikea. Ik kan er met mijn hoofd niet bij wat mensen bezielt om hun zooi zo midden in de natuur te dumpen. Als ik geen 19 kilometer voor de boeg had, had ik het meegenomen. Maar wetende dat ik geen voet in de bewoonde wereld ga zetten en daarmee dus geen prullenbak zal tegenkomen, laat ik het liggen en maak ik een foto die ik later op Twitter zet om Staatsbosbeheer op de hoogte te stellen van het afval achter hun groepskampeerterrein. Alsof het niet gekker kon hangt er in de bosjes een zwart overhemd te waaien. Wat dacht deze persoon? “O, ik heb het warm, ik hang mijn overhemd maar in de boom?” Hoofdschuddend loop ik door en bereik ik paaltje waarop het losloopgebied aangekondigd wordt. Tijdens de Knapzakroute sloeg ik op dit punt rechtsaf, vandaag mag ik rechtdoor. Onbekend terrein, leuk!
Wandelen rondom Schoonloo
Alsof Maeve weet dat we vandaag 19 kilometer gaan lopen, ze wandelt rustig voor mij uit en checkt regelmatig of ik haar nog wel volg. Niks geen gekke Speedy Gonzalez sprintjes, ik ben onder de indruk. We volgen een recht pad dwars door het bos dat eindigt met een kleine opgeworpen wal van takken. Volgens mij is dit een teken van de boswachter dat dit pad afgesloten is, maar zonder daadwerkelijk bord is het alleen maar een suggestie, toch? Want de routebeschrijving gebiedt mij rechtdoor te lopen, laat het avontuur beginnen! Het gras staat hoog en ik zie Maeve haar krulstaart vrolijk heen en weer zwiepen. Ook zij is groot fan van dit soort verwilderde wandelpaden en kruipt en klautert zonder problemen over en door takkenmuren heen. Het wilde pad komt uit op een wild graspad naast een sloot en vele akkers. Op Wandelzoekpagina had ik al het één en ander gelezen over metershoog gras en brandnetels en dat is niet gelogen. Ik heb het geluk dat het meeste al afgestorven is, maar na alle regen van de afgelopen dagen duurt het niet lang eer mijn broek tot mijn knieën nat is. Maeve schudt zich geregeld uit en baant zich dapper een weg door het hoge gras. Vele jachthutjes in het veld suggereren de aanwezigheid van reeën en als Maeve ineens stil staat zie ik ze. Drie stuks die wild door het perceel rennen. Alsof ze al eens eerder opgejaagd zijn door meerdere jagers. Ik ben blij dat ik Maeve aan de lijn heb want ze wordt vrij enthousiast van het rennend trio. De reeën vertrekken uiteindelijk naar de overkant van de weg en wij vervolgen de route langs de akkerrand. Als we uitkomen op een verhard fietspad vind ik dat even helemaal niet zo erg. Mijn schoenen en broek zijn namelijk best nat geworden, des te harder juich ik van binnen als ik een picknickbank vol in de zon zie staan. Je begrijpt, hier hou ik even pauze.
Dwalen door Drenthe: Trage Tocht Schoonloo
Bij het vervolgen van de route wordt duidelijk dat het maar goed is dat ik niet alleen op mijn wandelgids loop. Want waar de GPS mij rechtdoor wil sturen, zegt mijn wandelgids dat ik bij het bankje linksaf moet. Wat is nu leidend? Eigenlijk weet ik wel dat dat de GPS is, toch besluit ik de wandelgids aan te houden. Maar na enkele meters begin ik toch te twijfelen, misschien moet ik toch even online de nieuwste routebeschrijving checken. Hmm, ook die geeft aan dat ik bij het bankje rechtdoor had moeten gaan. Toch maar weer omdraaien dan, want wie weet wat er straks allemaal afgesloten is. De wandelgids blijkt vanaf hier totaal nutteloos te zijn geworden, de nieuwste versie lijkt in de verste verte niet op de route uit mijn gidsje. We wandelen nu langs de radiotelescopen van Westerbork en zien in de verte Kamp Westerbork liggen. Op een kruising moeten we rechtdoor en worden we gewaarschuwd voor omgewaaide bomen. Het is flink klimmen en klauteren en als we de boomstammen voorbij zijn is het wandelpad ineens verdwenen. Op Wandelzoekpagina had ik al gelezen dat meerdere mensen hier de weg zijn kwijt geraakt en ik snap helemaal waarom. Er is geen pad meer te bekennen en wat rest zijn vele vennen geflankeerd door hoog gras. Op de GPS kaart zie ik waar ik heen moet en dus besluit ik te freewheelen. Dwars door onontgonnen terrein, waar de bodem rijk is aan bijzondere paddenstoelen. Zo is het helemaal niet erg om te verdwalen. Maeve ruikt het avontuur en loopt met een blij hoofd voorop, ook ik heb een lach op mijn gezicht. Even waan ik mij en Maeve alleen in de wilde natuur, dichter dan dit kom je denk in Nederland niet bij avontuurlijke wandelingen. Een zandpad verschijnt maar het avontuur is hiermee nog niet over want ook dit pad is geblokkeerd door vele omgewaaide bomen. Uiteindelijk belanden we weer op de route en dan slaat het weer ineens om.
Over het Sprokkelspoor
Bij het passeren van de uitkijktoren valt mij de donkere lucht op, oh oh. Ik open Buienalarm en zie dat er een gigantische wolkbreuk aan zit te komen. Natuurlijk net als ik mij op dat enige stukje open terrein van de hele Trage Tocht bevindt. Het begint wat te spetteren en ik zet mijn muts op en stap flink door. Er is hier geen enkele schuilmogelijkheid want de bosjes zijn laag en kaal. Ik kijk uit op een dicht bos, daar zou ik nu moeten lopen. Een blik op de GPS laat zien dat mijn route daar ook heen gaat en dus twijfel ik niet heel lang over een sprintje er naar toe. Alsof het zo had moeten zijn staat er een picknickbank waar ik neerstrijk en mijn broodje pindakaas snel naar binnen werk. Het is nu echt begonnen met heel hard te regenen en mijn broodje verdrinkt bijna in mijn hand. Maeve kijkt mij met zielige ogen aan van onder de picknicktafel. Even overweeg ik om ook onder de tafel te gaan zitten aangezien mijn jas de hoeveelheid regen niet goed aan lijkt te kunnen, maar ik blijf toch maar zitten. De bui duurt maar voort en dus wandelen we verder, nat zijn we nu toch al. Het laatste stuk van de Trage Tocht volgt een hele tijd één van mijn favoriete wandelroutes, namelijk het Sprokkelspoor.
Een smal pad slingert dwars door de boswachterij waardoor je bijna opgaat in de omgeving. De GPS track zegt dat ik mij in het ‘segment op onbekend terrein’ bevind en dat ik op de kaart moet kijken. Maar waar ik naar moet kijken zijn de witte mieren op stenen en bomen, de markering van deze ‘paaltjesroute’. Beiden zijn we de dikke regenbui al snel vergeten als we ons al slingerend en klauterend door het bos begeven. Bij het verlaten van het Sprokkelspoor verlaten we ook de Trage Tocht, omdat ik de auto bij de Ieberenplas geparkeerd heb is het onzinnig om naar de parkeerplaats van de excursieschuur te lopen. Als we de Saxo tegemoet lopen feliciteer ik Maeve met haar prestatie. Haar eerste 19 kilometer ooit en ze heeft geen moment laten blijken dat ze het zwaar had. Maeve is met deze Trage Tocht Schoonloo officieel benoemd tot WandelMaara avonturenhond. Dat er nog vele mogen volgen!
