Trage Tocht Eastermar
Ik had behoefte aan even een compleet nieuwe wandelomgeving, deze vond ik in Friesland. Op Wandelzoekpagina was mijn oog gevallen op de Trage Tocht Eastermar, bij het lezen van de omschrijving ging er een belletje rinkelen bij het woord ‘houtwallenwalhalla’. Volgens mij had iemand die ik volg op Twitter het hier laatst nog over. Niet geheel onbelangrijk, deze persoon was ook nog eens heel enthousiast over de Trage Tocht. De parkeerplaats bevindt zich in een kleine plezierhaven, wolkom in Fryslân zullen we maar zeggen. Via een bruggetje bereiken we al snel het eerste zandpad, die zag ik niet aankomen. Op de kaart zag ik een straatnaam staan dus ging ik er vanuit dat het een verharde weg zou zijn. Maar in Friesland rijden ze dus ook nog over zandpaden rondom het dorp, getuige het busje dat mij even later passeert. Wie mij niet passeert is een vrouw met een hond die ze om de minuut commando’s toeschreeuwt die de hond duidelijk niet opvolgt. ‘Naast! Hier! Naast!’ Maeve kijkt met een bedenkelijke blik achterom en naar mij, ik complimenteer haar met haar gedrag en wandel stevig door. Ik kan mij niet voorstellen dat zij op deze manier een Trage Tocht gaat wandelen, dus ik verwacht dat onze wegen snel scheiden. Op een T-splitsing bij het bankje blijk ik gelijk te hebben, zij wandelt terug het dorp in terwijl ik Eastermar achter mij laat en de stilte tegemoet loop.
Wandelen rondom Eastermar
Ik slinger over het zandpad tussen de weilanden die omzoomt zijn met houtwallen, er is niks gelogen. Als ik na huisnummer 2 rechtsaf sla kijk ik aan mijn linkerhand uit over een vogelnatuurreservaat. De gecreëerde rustplaats voor vis- en zeearenden vangt meteen mijn blik, maar helaas, hij lijkt leeg. Als troost zwemmen er twee zwanen rustig onder de paal door. Toch wandel ik even naar de uitkijk hut om er zeker van te zijn dat het nest echt leeg is. Het antwoord is ja. Na een korte pauze vervolgen we de route over een klein stukje verharde weg. De paar auto’s die ons passeren rijden nog verdomd hard en ik hoop dat we snel een zijpad mogen inslaan. Mijn gebeden worden gehoord als ik het Binnenvlietpad opgestuurd wordt. Het is een vrij smal paadje langs een waterloopje en ik klik Maeve dan ook maar los, voor je het weet belanden we nog samen in het water. In enkele seconden spot ik een wel heel markant vogeltje op een paal en als die wegvliegt kan ik mijn enthousiasme niet verbergen. “Een ijsvogel Maeve!” Ze kijkt even achterom maar dat is het ook. Ik hoop de ijsvogel nog te spotten maar helaas. Toch behoort het Binnenvlietpad hiermee meteen tot één van mijn favoriete wandelpaadjes op deze Trage Tocht. Het weer slaat langzaam om, waar ik eerst nog de zon op mijn gezicht voelde, begint de wind toe te nemen en betrekt de lucht. Ik ben blij met het brede zandpad en de oude eiken die eroverheen hangen. Maeve rent ondertussen vrolijk voor mij uit want die heb ik los lopen, op dit soort buitenwegen durf ik het wel aan. Een betrekkelijk smal pad naast prikkeldraad kan niet meteen op veel enthousiasme rekenen, zeker niet als Maeve er ook nog eens met haar neus tegenaan duwt. Gelukkig laat ze het prikkeldraad voor de rest van de wandeling met rust en kan ik al snel genieten van dit verborgen wandelpaadje. We wandelen langs de rand van uitgestrekte weilanden en een kabbelend watertje aan de andere hand. Een bruggetje doet ons het water oversteken en hopen dat het nog even duurt voordat we een ander pad op mogen.
Genieten op de Trage Tocht Eastermar
Ondertussen is het zachtjes begonnen met miezeren en als we weer op een breed zandpad uitkomen loop ik met mijn hoofd gebogen vooruit. Het heeft wel wat in dit weer wandelen, de regen schrikt vele mensen af waardoor je je echt even alleen op de wereld voelt. Zandpaden en klinkerwegen wisselen elkaar kort af tot we uitkomen op een fietspad. In het naastgelegen weiland staat een grote groep jongvee dat nieuwsgierig komt aangehobbeld. Niet om mij maar om Maeve, zoals altijd. Maeve vindt het maar spannend en ik moet lachen om het hele tafereel. “Welkom bij de Meet en Greet van Maeve”, spreek ik de koeien toe. Als er een fietser aankomt vervolgen wij onze weg. Het is even een stukje asfalthappen maar al snel dient het eerste zandpad zich alweer aan. Deze is beduidend modderiger dan de vorige en als we op een hoek aankomen met een pad naar een uitkijktoren wordt het wel even heel uitdagend. Toch lijkt het erger dan dat het is en bereik ik zonder al teveel problemen een droger stuk. De reden van al deze modder wordt al snel duidelijk, we lopen over en langs het terrein van een boerenbedrijf. Ik ben heel blij met het droge, schone schelpenpad naast een immens modderig pad waar duidelijk het vee overheen geleid wordt naar de weilanden. Het schelpenpad brengt ons terug naar Eastermar en voor we het goed en wel doorhebben staan we alweer op de parkeerplaats. 12 kilometer wandelen door het houtwallenwalhalla, van mij hadden er nog wel enkele kilometers bij gemogen.
