Wandelen op de Utrechtse Heuvelrug
We verbleven een weekendje in een huisje op de Utrechtse Heuvelrug. Na het onveilig maken van de bossen in Austerlitz reden we op zondag naar de Kaapse Bossen voor een paaltjesroute met een veelbelovende naam: ‘Hoogtepunten Kaapse Bossen’. In 8.5 kilometer beloofd Natuurmonumenten ons langs alle pareltjes van de Kaapse Bossen te leiden. Wij starten bij een hondenhoogtepunt, het losloopgebied bij het chalet St. Helenaheuvel. Maeve heeft meteen vrienden gemaakt en sjeest als een ware speedy gonzalez over het stukje heide met een groepje honden achter elkaar. Als er een klein groepje chihuahua’s luid blaffend aan komt gelopen besluiten wij snel de route te vervolgen. Langzaam sterft het gekef weg en ben ik verrast door de schoonheid van het bos. Waar ik in Drenthe veelal door dennenbos wandel, is het hier een waar herfstfeest met alle kleurrijke bladeren van de loofbomen. De kleuren zijn prachtig en met de bittere kou (het had 9 graden gevroren hier vannacht) heb ik de hoop op het vinden van ijshaar. Mijn blik is dan ook op de grond gericht, terwijl Chris de bomen afspeurt naar bijzondere vogels. En Maeve? Die trippelt vrolijk voorop en kijkt zowel naar de grond als naar boven. Helaas voor haar houdt het hondenlosloopgebied niet veel later op, al hebben niet alle hondenbezitters daar een boodschap aan.
Paaltjesroute door de Kaapse Bossen
We komen aan bij het officiële startpunt en maken ondertussen deel uit van een kleine wandeloptocht. Er is niks gelogen over de populariteit van de Kaapse Bossen. We laten enkele wandelaars ons passeren zodat we ons niet zo opgejaagd voelen maar onderweg lopen nieuwe wandelaars stevig op ons in. Deze paaltjesroute is populair en terecht, smalle wandelpaden worden afgewisseld met bredere zandpaden en je wordt telkens omringd door prachtig loofbos. Zelfs in deze drukte hoor je de vogels nog fluiten en spotten we een groene specht. Als we de weg zijn overgestoken komen we aan bij het Doornse Gat. Het is Chris en mij een raadsel wat er nou precies de bedoeling is van dit gat. Met alle toiletgebouwen die we tegenkomen verwachtten we een recreatiemeer, maar die is er niet. Wel staat er een kleine speeltuin en heel veel picknickbanken. Is dit de Doornse variant op een Stadspark? Wij wandelen hoog boven het Doornse Gat en moeten nog een stukje hoger klimmen naar een ander hoogtepunt. Het landgoed de Ruiterberg waar we de restanten vinden van een trap die ooit bij een tennisbaan hoorde. Ik weet dit omdat ik de pagina van Natuurmonumenten van te voren bestudeerd had, want ter plaatse is er geen informatiebordje te vinden. Ook van de Ruiterberg zijn we ons eigenlijk niet bewust en het poortgebouw is ook maar moeilijk te zien vanuit de bebossing. Wat niet te missen valt is de enorme pruikzwam die zich in de holte van een beukenboom bevindt. Althans, ik mis hem niet, alle wandelaars voor mij lopen er straal aan voorbij. Ik ren bijna het bos vak in om deze zeldzame paddenstoel van dichterbij te bekijken. Deze ontdekking is voor mij persoonlijk het hoogtepunt van de hele wandeling en ook Chris kan de vondst waarderen.
Uitkijktoren de Kaap
Net voor het eind stoppen we bij het letterlijke hoogtepunt van deze paaltjesroute, uitkijktoren de Kaap. Ik had gelezen dat je een prachtig uitzicht hebt over de boomtoppen en als bosmeisje moet ik dat gewoon meegemaakt hebben natuurlijk. Chris hoeft niet zo nodig de 26 meter hoge uitkijktoren te beklimmen dus die blijft beneden met Maeve. Het is een ware work-out op de zondagochtend en als ik boven ben moet ik toch enigszins op adem komen. Gelukkig ben ik hierin niet alleen en glimlachen we naar elkaar, maar is het de moeite waard geweest? Als ik de toren uitstap naar het uitzichtplateau word ik meteen even stil. Ondanks de dunne sluier van mist is het uitzicht fenomenaal en met alle herfstkleuren is het een heus patchwerk waar ik heel gelukkig van wordt. Ik bel Chris omdat haar roepen nogal asociaal voelt, we zwaaien naar elkaar en na een laatste blik over de boomtoppen klim ik weer naar beneden. Meteen verzuren mijn bovenbeenspieren en wandel ik de eerste paar meters als een oud omaatje. Chris moet grinniken en ik neem mij voor nu toch echt thuis die krachtoefeningen te gaan doen. Net als het begint te miezeren staan wij weer bij het startpunt, waar we Maeve nog één keer loslaten op het zand waar ze na 8.5 kilometer wandelen nog even hard rondrent als aan het begin. Verschil moet er zijn zullen we maar zeggen.
