Wandelen rondom Oranjewoud
Hoe verder ik Friesland in rij, hoe mistiger het wordt. Ik ben benieuwd of ik überhaupt iets van Oranjewoud ga zien. Ik heb thuis nog een tijdje getwijfeld over het startpunt, vanaf de officiële parkeerplaats word je namelijk meteen de openbare weg opgestuurd. Er liggen verscheidene parkeerplaatsen iets verder van het startpunt en daar loop je wel meteen het bos in. Maar hoe dan ook zal ik over die weg moeten lopen, ik hoop maar dat andere weggebruikers mij zien in de mist. Ik hou links van de weg aan en verplicht Maeve tot strak in de berm lopen. Gelukkig is het geen hele drukke weg en kan ik toch enkele mooie foto’s maken van deze spookachtige omstandigheden. Toch haal ik opgelucht adem als ik het eerste onverharde pad in loop en ook nog eens zie dat Maeve hier los mag. Als een blij ei stuift ze het met bladeren bedekte pad op. Oh, o, mensen. Op een kleine snuf na laat ze ze met rust en wandelen we verder. Hoe dieper we het landgoed Oranjewoud inlopen, hoe stiller het wordt. Er doemt een toren op uit de mist en ik voel mij steeds meer een sprookje inlopen. Ik moet denken aan Narnia, alleen komt hier mij geen faun opwachten. Helaas.
Trage Tocht Oranjewoud
De wereld is heel klein geworden door de mist maar ik wandel onmiskenbaar over een landgoed. De statige lanen wijzen de weg en bruggetjes verleiden mij tot uitstapjes. Maar de Trage Tocht wijst rechtdoor, tot ik bij het museum Belvédère uitkom en ik op een verbodsbordje stuit. Honden zijn hier niet toegestaan. Huh, hier stond niks over in de routebeschrijving. Ik kan verder rechtdoor lopen en over de brug rechtsaf slaan die ik in de verte zie liggen om het stuk waar honden verboden zijn te vermijden. Maar dat voelt als een enorme omweg, des te meer omdat ik het verlaten pad voor mijn neus zie liggen en niet helemaal in zie waarom ik daar niet zou mogen lopen. Ik waag het erop maar verleg de route wel een beetje om niet al te lang in verboden gebied te wandelen. Net als ik een stap op de houten brug wil zetten die voor het museum ligt zie ik een grote glazen pui waarachter mensen zitten. Shit! Ik ben betrapt. Het liefst zou ik in een hoog tempo willen doorlopen, ware het niet dat de brug glad oogt en ik niet ook nog eens voor de neus van de mensen onderuit wil gaan. Met mijn blik op mijn voeten gericht wandelen Maeve en ik (aangelijnd, dat wel), stevig door en hoop ik maar dat er niemand uit het gebouw achter ons aan komt rennen. Waar de Trage Tocht na de brug rechtsaf gaat, wandelen wij rechtdoor de weg op. Via Komoot zie ik een manier om weer richting de wandelroute te lopen maar dan zonder de regels te overtreden. Echt fijn voelde ik mij niet bij deze actie, de volgende keer moet ik misschien toch maar even omlopen. Al was het maar voor mijn eigen gevoel.
Ik wandel over een verhard fietspad langs een brede watergang en zie aan de andere kant het pad waarop ik eigenlijk had moeten lopen. Komoot laat een bruggetje in de verte zien en ik besluit daar over te steken om de wandelroute weer op te pakken. Dat was heel leuk bedacht, ware het niet dat het ‘bruggetje’ meer een overstekplek voor koeien blijkt te zijn en dat dit afgesloten is met een hek en een hangslot. Ik kan er natuurlijk overheen klimmen, maar één regel breken vind ik wel even genoeg. Uiteindelijk komt mijn fietspad alsnog uit op de route en wandel ik weer over een gras pad. Het uitzicht is beperkt, maar het feit dat er verder niemand anders is zorgt voor een moment van gelukzaligheid. Even voel ik mij echt even ‘alleen op de wereld’. Oké, samen met Maeve. Als we aankomen bij een houten bruggetje over het water pauzeren we even op een picknickbank. Maeve drinkt gulzig van het koude water terwijl ik sip van mijn hete thee. Wat een leven.
Genieten op Trage Tocht Oranjewoud
Dan verandert ineens het karakter van de Trage Tocht. De paden worden smaller, ze beginnen te kronkelen en ik word omringt door vele bomen. Het ene na het andere bospad wordt mij aangereikt en ik begin steeds meer te houden van deze Trage Tocht. Ook omdat Maeve op zoveel stukken los mag. Pas als we het landgoed Oranjehoeve betreden moet ze weer vast. Ook al is de omgeving vernoemd naar de aanwezigheid van de Koninklijke familie in de 17e eeuw, de vele oranje kleuren zijn zeer toepasselijk. Het is een komen en gaan van klaphekjes, het gebied wordt namelijk doorsneden door boerenland. Als we uitkomen op een brede laan zien we voor het eerste weer andere mensen. We zijn aan het einde gekomen van de Trage Tocht en wandelen een populair wandelgebied binnen. Ik kan de mensen geen ongelijk geven, Oranjewoud is prachtig. De statige beukenlaan die terugleidt naar de parkeerplaats is een waardige afsluiter van deze wandeling. Het maakt het begin van de wandelroute over de openbare weg meer dan goed.
