ANWB wandelroute
Ik zag het kenmerkende witte, zeshoekige bord met de opdruk ‘Zuiderkluft’ meerdere keren per jaar voorbij komen. Als ik de auto weer eens parkeerde bij de boslounge in Spier voor een wandeling was ik altijd nieuwsgierig naar deze ANWB wandelroute. Toen ik een laatste wandelroute voor 2022 ging uitzoeken bedacht ik mij ineens dat Maeve misschien wel eens klaar kon zijn voor deze wandelroute. Want ik had natuurlijk door de jaren heen al wat onderzoek gedaan naar de Zuiderkluft route. Met zijn 21.5 kilometer was hij behoorlijk aan de maat, maar misschien nu wel te doen voor Maeve. Als ik de kaart bestudeer twijfel ik even om de route aan te passen, niet eens zozeer om het aantal kilometers omlaag te brengen, maar vooral omdat het stuk door Beilen mij niet bepaald aantrekt. Maar de purist in mij kan het niet over haar hart verkrijgen om de route aan te passen, dus start ik alsnog vanaf station Beilen.
Waar de Zuiderkluft het Drenthepad ontmoet
Het is een trip down memory lane, want ik volg precies de eerste etappe van het Drenthepad. In maart 2020 wandelde ik hier ook al, maar toen nog als een echte beginner. Twee jaar later heb ik niet alleen het Drenthepad voltooid, ik wandelde ook met backpack het Westerwoldepad en ik ontwerp tegenwoordig Knopenrondjes. Hoeveel er wel niet in een paar jaar tijd kan gebeuren! En de grootste verandering in mijn ‘wandel carrière’ misschien wel, ik wandel nu met Maeve! Als de grote houten brug opdoemt maak ik mij meteen even zorgen, als ze daar maar wel overheen durft. Zonder problemen verruilt ze het fietspad voor de brug, maar op het hoogste punt zie ik haar toch een beetje angstig naar het verkeer onder haar kijken. Ik beloon haar uitgebreid en we halen de andere kant eigenlijk zonder problemen. Maar goed ook, want ik weet dat we nog twee keer de snelweg moeten oversteken via een brug. Maar voordat het zover is moeten we eerst Beilen uit zien te komen. Het duurt een klein half uur voordat we het eerste natuurgebied binnen lopen, het Terhorsterzand. Ineens gaat er een belletje rinkelen, was het hier niet super drassig tijdens het Drenthepad? Ik kijk wat aarzelend naar mijn lage wandelschoenen, wat baal ik dat mijn hoge wandelschoenen naar de reparateur zijn. Maar dan zie ik het Zuiderkluft bordje mij een andere kant op wijzen dan het Drenthepad, oe leuk, avontuur!
Wandelen over het Dwingelderveld
Via smalle zandpaadjes ontdek ik een hele nieuwe kant van het Terhorsterzand. Wat zonde dat het Drenthepad dit links laat liggen! Niet alleen ik ben enthousiast, ook Maeve wordt blij van de smalle slingerpaadjes en elke gelegenheid om op een heuveltje de omgeving goed in haar op te nemen, pakt ze. We passeren een klaphekje en worden getrakteerd op een prachtig uitzicht op de eerste waterplas van de wandeling. Het blijkt het grootste water van het Terhorsterzand te zijn met de naam ‘Makkumerplas’. Slingerpaadjes brengen ons terug naar het Drenthepad en daarmee bekend terrein. De eerste A28 oversteek wacht op ons, gelukkig is het viaduct afgeschermd met houten panelen waardoor Maeve het geluid van de snelweg wel hoort maar niet de bewegingen ziet. Braaf blijft ze naast mij lopen en zelfs als een auto ons met 60 kilometer per uur passeert verliest ze haar focus niet. De route stuurt ons even later linksaf een betonnen fietspad op en daar zie ik het paarse bordje met een loslopende hond. Huh, is hier al het losloopgebied van het Dwingelderveld?
Ik blijft het grappig vinden dat als je geen hond hebt, je deze bordjes totaal niet opvallen (althans mij niet) en zodra je een hond hebt je hier heel blij van wordt. Toch hou ik Maeve nog even aan de lijn, alhoewel ik weinig fietsers verwacht weet je het maar nooit. Gelukkig mogen wij rechtdoor het onverharde pad op waar het fietspad naar rechts buigt. Ik klik Maeve los en verwacht een vreugde springt. Maar het is alsof ze weet dat we 21.5 kilometer gaan wandelen. In plaats van haar gebruikelijke sprintjes trippelt ze nu rustig voor mij uit en snuffelt ze in de berm. Pas als ze een labrador in het vizier krijgt begint ze wat enthousiast te worden. ‘Buddy! Hier. Kijk!’ Twee oudere dames gooien in hoog tempo stokken het bos in waar de hond Buddy maar al te graag achteraan rent. Volgens mij proberen ze hem af te leiden maar als Buddy Maeve ziet wil hij (natuurlijk) vooral met haar spelen. Als twee kanonskogels schieten ze over het wandelpad en ik moet grinniken. De vrouwen blijven Buddy maar roepen, ook al is dit tegen dovemans oren gericht. Ik besluit door te lopen zodat Buddy hopelijk weer interesse krijgt in hun stokken en ja hoor, als Maeve en ik een tiental meters verderop zijn keert hij terug naar zijn baasjes. Gelukkig maar.
Pauze bij de Boslounge Spier
“Dan zou hier zo een picknickbank moeten verschijnen vanaf waar ik een keer eekhoorns van tak naar tak zag springen.” En ik heb gelijk, de picknickbank staat er nog steeds, maar de eekhoorns zijn verdwenen. Ik besluit hier de eerste pauze in te lassen. Na een paar slokken water ben ik eigenlijk al ongeduldig en ook Maeve kijkt mij hongerig aan. We willen door! Maar ik weet hoe belangrijk pauzes zijn op langere afstanden. Toch sta ik na 10 minuten al op en wandelen we verder, de volgende pauze moet maar wat langer zijn besluit ik. We wandelen over een breed zandpad met aan onze rechterhand het prachtige kenmerkende landschap van het Dwingelderveld. Een open vlakte met enkele bomen, wat waterplassen en vooral heel veel niks.
Tot we op de splitsing komen met de ´plankenpad route´ en de gezinnen om de hoek komen. Het is natuurlijk kerstvakantie en dus zijn er veel mensen op de been. Gelukkig komen we op het mooiste stuk eventjes niemand tegen. Maeve rent door de bladeren en over de heuvels van het beukenbos waar we ons in bevinden. We zijn in het tweede en laatste stuk losloopgebied aangekomen en daarmee ook op bijna de helft van de wandelroute. “Als de boslounge open is halen we een warme chocolamelk met slagroom” zeg ik tegen Maeve. Ze kijkt mij met een niet begrijpend hoofd aan maar als de boslounge in het vizier komt weet ook zij hoe laat het is. Er branden lichtjes, al hoeft dat niet alles te betekenen, maar als ik dichterbij kom zie ik mensen naar binnen stappen. Jeej! Ik bestel een warme chocolademelk met de slagroom apart, die is voor Maeve. Met mijn handen vol krijg ik met moeite de deur open om buiten op een picknickbank plaats te nemen. Ik gebied Maeve te zitten en bind haar vast aan de tafel, zo kan ik tenminste normaal mijn chocolademelk opdrinken. Ik zie dat ze het bekertje met slagroom goed gevuld hebben, dus schep ik eerst een beetje in mijn chocolademelk voordat ik de rest aan Maeve geef. Dankbaar likt ze het bekertje leeg, “slagroom powerrrrrr”, grap ik op een filmpje voor het thuisfront. Dit keer hou ik wel braaf een wat langere pauze en eet ik ook alvast een broodje. Een blik op de kaart leert mij dat we het Dwingelderveld vanaf nu achter ons laten en we ogenschijnlijk veel verharde wegen gaan lopen. Meh.
Betekenis van Zuiderkluft
Voor de laatste keer steken we de snelweg over, dit keer kan ze het verkeer wel zien en is duidelijk te zien dat ze niet snapt wat er onder haar gebeurd. Als er dan een vrachtwagen onder ons door komt gereden met luid klapperend zeil wil ze het liefst zo snel mogelijk naar de overkant. Toch luistert ze naar mijn commando ‘naast’ en in normale wandeltempo bereiken we de overkant. Ik spot een soort van wandelpad links onder van mij, maar het Zuiderkluft bordje wijst rechtdoor. Maar als we dan beneden aankomen zie ik dat we rechtsomkeert moeten, terug naar waar we vandaan kwamen om dan langs de A28 te lopen via een gras pad. Ja doei, daar heb ik geen zin in. Komoot vertelt mij dat ik ook het fietspad kan blijven volgen het dorp Spier in en heel makkelijk de route weer kan oppakken. Dat klinkt mij als een veel beter plan. In Spier staan een aantal informatieborden over het dorp en daar valt mijn oog op het woord ‘zuiderkluft’. Eindelijk! Uitleg over de naam van deze wandelroute.
Een ‘kluft’ is een Noord-Nederlandse benaming voor ‘wijk’ of ‘buurtschap’. De drie ‘kluften’ Spier, Wijster en Drijber vormden tezamen de zogenaamde ‘Zuiderkluft’. Ook al wandelen we maar door één kluft, het was schijnbaar genoeg om de wandelroute er naar te vernoemen. Het dorp Spier stelt weinig voor en voor ik het weet hebben we het dorp alweer verlaten. Een verhard fietspad strekt tientallen meters voor ons uit, gaat dat serieus ons wandelpad zijn? Nee. We mogen even door het landgoed de Vossenberg, maar komen alsnog terug op het fietspad. Dan is daar een klaphekje aan de rand van een klein open veld en wijst de markering die kant op. Oké, nu wordt het interessant. We lopen langs een aantal bungalows en even voelt het alsof we op privé terrein zijn, maar het volgende routebordje laat ons weten dat we nog steeds goed zitten. Een kleine grafheuvel doemt op en ik kan het niet laten hem op de foto te zetten. Dan bevinden we ons in een ogenschijnlijk relatief jong bos waar hard gekapt is en wordt. Als ik mijn vriendin wil laten weten waar we ongeveer op de route zijn, zie ik dat we volgens mijn GPS helemaal niet meer op de route zitten. Huh? Heb ik een verkeerd of oud GPX bestand gedownload? Echt treurig ben ik er niet om, want de route in Komoot maakte mij al niet heel enthousiast over dit deel van de route. Maar als ik een bankje zie bij een verscholen vennetje kan ik mijn geluk niet op. Wat een magische plek! Wel weet ik niet zeker hoe de route nu verder loopt en of ik wel voor de regen weer bij de auto ben. Want dat het gaat regenen staat vast, over ongeveer 1.5 uur, maar red ik dat wel?
ANWB wandelroute Zuiderkluft
Na een weer tamelijk korte pauze wandelen we verder en zie ik het treinspoor in de verte liggen. We wandelen een heel stuk parallel maar mogen dan ineens een breed zandpad op. Ik besluit Maeve voor de laatste keer los te klikken en weer wandelt ze rustig verder. Je merkt niks aan haar dat we al dik 15 kilometer onderweg zijn, mijn voeten daarentegen beginnen een klein beetje te zeuren. Het helpt niet mee dat ik mij opgejaagd voel door de regen en er dus flink de pas in wil houden. Zeker nu we zo midden tussen de akkers lopen kom ik liever niet terecht in een regenbui. In mijn hoofd ben ik de hele tijd aan het dubben of ik de originele route zal volgen of gewoon het spoor volg en zo sneller weer bij de auto ben. Ongeduldig check ik afwisselend Buienalarm, Google Maps en Komoot en maak ik de berekening dat ik niet snel genoeg loop om zeker weten droog aan te komen als ik de originele route volg. Mijn plan om het spoor te volgen levert mij bijna een half uur extra tijd en dan zou ik net voor de ergste regenval terug bij de auto zijn. Maar dan gaat de bui volgens Buienalarm steeds een beetje later beginnen en slaat bij mij de twijfel wel toe. Het liefst volg ik de originele route. Ik open Google Maps en bekijk de street view voor de wegen waar ik nog over zou moeten lopen. Allemaal verharde, 60 kilometer wegen. Hè bah, ze rijden hier al harder dan 60. Ik heb Maeve strak naast mij in de berm lopen voor de veiligheid. Zo wil ik de Zuiderkluft route helemaal niet afsluiten! Dus volg ik het spoor en wandel ik via de woonwijken terug naar de P+R. Niet de afsluiting waar ik op gehoopt had, maar we hebben wel mooi 21.5 kilometer gelopen op de laatste wandeling van het jaar. Niet gek!
