Favoriete wandelroute Mensingebos
In 2019 maakte ik voor het eerst kennis met het Mensingebos door middel van de blauwe paaltjesroute van Staatsbosbeheer. Ik weet nog dat ik compleet onder de indruk was van het gebied en telkens weer met open mond om mij heen keek. “Hoe kon ik het Mensingebos niet kennen, het is prachtig!” schreef ik. Nu vier jaar later, wandel ik geregeld door het Mensingebos in Roden. Wat niet geheel onverwachts was, aangezien het gehele bos van Roden aangewezen is als hondenlosloopgebied. Zo is een rondje Mensingebos niet alleen voor mij feest maar ook voor Maeve. Omdat de foto’s van de vorige blog wel een update konden gebruiken besloot ik de paaltjesroute opnieuw te lopen. Iets wat totaal geen straf was, want dit is en blijft gewoon een hele leuke wandelroute in Roden.
Het Sterrebos van Roden
Dit keer smokkel ik wel een beetje en parkeer ik op de parkeerplaats van het Sterrebos. De aanloop vanaf de Brink in Roden is niet heel interessant voor een wandelaar met hond. Want vanaf de parkeerplaats van het Sterrebos mogen honden meteen los en dat wandelt natuurlijk een stuk leuker. Waar ik in 2019 in april op pad ging en het bos gehuld was in een lichtgroen jasje, is het nu eind januari een grauwe, grijze, waterbende. Toch blijft het een imposant bos om doorheen te wandelen en is het hier een stuk rustiger dan aan de andere kant van de weg. Het gebulder van water doorbreekt de stilte, de vistrap in het Lieversche Diep doet goed haar werk. Maeve trippelt geïnteresseerd naar het enigszins woeste water, maar blijft gelukkig aan de waterkant stilstaan. Ergens verwacht ik woest springende vissen te zien, zoals je wel eens op Discovery Channel in Alaska ziet met zalmen. Maar hier is het alleen het water dat omhoog springt. We vervolgen de wandelroute en komen uit op een verharde weg. Hier lijn ik Maeve weer aan en dat is maar goed ook, want er passeren toch geregeld enkele auto’s ons. De droomhuisjes staan er nog steeds, helaas zonder te koop bordje. Het lijkt alsof Staatsbosbeheer ook de routebordjes weggehaald heeft, want ik kom even geen blauwe routebordjes meer tegen. In die vier jaar tijd is er hard gewerkt aan het wandelknooppuntnetwerk, want die bordjes zie je wel overal. Het was toch een kleine moeite geweest om hierop de blauwe routebordjes van Staatsbosbeheer over te nemen zou je zeggen. Enfin, ik werp een blik op de online kaart van Staatsbosbeheer en zie dat ik nog steeds goed loop. Op naar het Mensingebos!
Hondenlosloopgebied Mensingebos
Het is meteen feest voor Maeve want we komen geregeld andere honden tegen. Maar omdat ze zelf wat afwachtend is zit er nog geen speelsessie in. Een vrouw lijnt zelfs haar hond aan omdat ze denkt dat Maeve aan de lijn zit. “Ze liep zo netjes naast je, ik dacht, die zit aan de lijn!” Aanlijnen doe ik pas als we bij het kleine heidegebied aankomen, hier mag je niet met loslopende honden wandelen. De grazers zijn nergens te bekennen, maar Maeve ruikt ze maar al te goed. De route gaat maar kort over de hei en voor we het weten lopen we alweer in het losloopgebied. Bij het grote ven kruipt Maeve eindelijk uit haar schulp en heeft ze een speelmaatje gevonden in een grote Rhodesian Ridgeback. Een kwartier lang wordt er gerend en gestoeid, terwijl ik op het bankje praat met de andere vrouw. Vanaf hier is het niet lang meer naar de parkeerplaats van het Sterrebos. We wandelen over een brede laan terug en ik ben blij met de nieuwe foto’s die ik heb weten te maken. Want deze wandelroute door het Mensingebos verdiende beter dan oude mobiele telefoonfoto’s.
