De tweede etappe van het Noaberpad liep voor mij van Bellingwolde naar Wedde. Maar geheel over rolletjes liep het niet. Heftige regenval, harde windvlagen en overstroomde wandelpaden zorgden ervoor dat ik voor het eerst een wandeling heb moeten opgeven. Tijdelijk dan hè, want ik heb natuurlijk wel de hele etappe afgemaakt, maar dan in twee dagen tijd. Wandelend over het Noaberpad van Bellingwolde naar Wedde werden de uitzichten steeds mooier, evenals het weer en werd ik herenigd met het Westerwoldepad. Deze omgeving van de provincie Groningen heeft mijn hart gestolen. Hoewel het Noaberpad mij de eerste dag wel gestolen kon worden, kon ik op het einde van de tweede dag al niet wachten op de derde etappe. Ben je klaar voor een uitgebreid verslag van deze rommelige tweede etappe van het Noaberpad?
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Het is tijd om de hond te introduceren op het Noaberpad, met een kleine 17 kilometer op het programma moet dat prima te doen zijn. Waar ik thuis een schema gemaakt had voor het openbaar vervoer, gooi ik die de prullenbak in als ik zie dat de reis van Wedde naar Bellingwolde bijna 1.5 uur duurt, terwijl de twee dorpen op nog geen kwartier rijden van elkaar liggen. Ik besluit Instagram in te schakelen en plaats een oproepje aan mijn volgers in Westerwolde. Meteen krijg ik een reactie van een vriendinnetje uit Vriescheloo, zij wil ons prima meenemen. Als ik op de kaart kijk zie ik dat Vriescheloo precies tussen Bellingwolde en Wedde in ligt, wat dom dat ik niet meteen aan Hanneke heb gedacht. Op de dag van vertrek slaat de twijfel toe, de weersvoorspellingen zijn niet al te best. Het regent al dagen en de wind lijkt maar niet af te nemen. Toch zegt Buienradar dat het overwegend droog moet blijven en dus besluit ik de gok te wagen. Aangekomen in Wedde open ik de app weer, slik, daar staat ineens een enorme bui voor 11 uur. Hanneke komt net aangereden en stapt bezorgd uit, “weet je zeker dat je wilt gaan lopen? Je mag ook bij ons de bui afwachten.” Weer de twijfel. Maar het waait zo hard, de kans dat de bui overwaait is aanwezig, want deze bui stond een half uur geleden nog niet op het programma. “Zet mij maar gewoon af in Bellingwolde, regenen gaat het toch wel.” Dus sta ik een kwartier later aan de hoofdweg van Bellingwolde en worden Maeve en ik uitgezwaaid. Hadden we nou maar naar Hanneke geluisterd…..
Ik heb ons expres niet op het eindpunt van de eerste etappe laten afzetten, maar een stuk verderop in het dorp. De route gaat namelijk dwars door het dorp en aangezien ik er nu al een aantal keer doorheen gereden ben heb ik het gevoel dat ik het wel gezien heb. We zetten dan ook meteen koers richting het eerste stukje natuur, maar niet voordat we een eindeloze klinkerweg hebben afgelopen. Het recreatiegebied Kemperpark is een mooie onderbreking van de klinkers, ik vind er een reusachtige dennenappel die ik in mijn tas stop. Het eerste souvenir van het Noaberpad is binnen. Veel te snel verlaten we alweer het groen en loop ik kort verkeerd over een verlaten, spookachtig vakantieparkje. Dan vallen de eerste druppels, precies als ik over een asfaltweg met 0 beschutting loop. De wind komt hard van rechts en binnen de kortste keren is mijn rechterhelft nat. Maeve loopt dapper door maar kijkt mij af en toe zielig aan. Een bosje in de verte biedt wat beschutting en ik ben blij als we langs dat bosje mogen lopen. We komen uit op een breed zandpad naast een kanaal terwijl de wind en regent hard op ons in beukt. Het zandpad gaat over in wéér een asfaltweg waar de auto’s ons hard voorbij rijden. Maeve wil maar niet in de berm blijven lopen en ik voel mijn jas langzaam haar waterdichtheid opgeven. Mijn broek heeft die functie bij voorbaat al opgegeven en door mijn bril zie ik alleen nog maar druppeltjes. De lol begint er langzaam vanaf te raken. Als we de asfaltweg mogen verlaten begin ik te malen, ga ik deze etappe vandaag echt voltooien? Een compleet doorweekte Maeve kijkt mij met grote, zielige ogen aan. Arme hond, wat doe ik haar aan?! De regent wordt ineens wat minder en als we een verlaten fietspad worden opgestuurd en ik haar los klik rent ze vrolijk in het rond. Een blik op Buienradar leert dat er over een uur weer een grote bui aankomt maar dat het s’middags droog zou moeten zijn. Waar doe ik nou verstandig aan? Op het fietspad raak ik de route even kwijt, ik had het natuurgebied Veendiepplassen moeten doorkruizen maar de markering is overal en nergens aanwezig. Het is niet erg dat ik het fietspad blijf volgen want uiteindelijk kom je er toch weer op uit, alleen is het wel wat saai. Maar juist hier op het fietspad zie ik dat de lucht ineens wel heel donker wordt en ik kruip samen met Maeve de bosjes in. Niet alleen mijn kleding is compleet doorweekt, ook mijn telefoon heeft het zwaar. Ik kan amper het touchscreen gebruiken en dat is het moment waarop ik besluit het op te geven. Want wie doe ik hier nou een plezier mee? Maeve en mijzelf in ieder geval niet. Dus besluit ik na krap 2 uur wandelen Hanneke te bellen, haar man Lieuwe haalt ons op met de auto. Met een handdoek. We spenderen de rest van de vrijdagmiddag op hun bank, met een kop thee en praten gezellig bij. Want dat hadden we al veel te lang niet meer gedaan. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Toch voelt het vreemd om ‘op te geven’, het is de eerste keer dat ik een wandelroute niet heb afgemaakt. Maar de weersvoorspellingen voor komende week zijn stukken beter, dus ik blok meteen de woensdag in mijn agenda voor poging twee.
Kijk, dit is het betere weer. Het is een paar graden boven nul en het zonnetje schijnt, geen vuiltje aan de lucht. Deze woensdag is het mij niet gelukt om een taxidienst in te schakelen, maar omdat ik nog maar 9 kilo hoef te wandelen op deze etappe van het Noaberpad, heb ik besloten om vanaf Wedde terug te lopen naar het punt waar ik de vorige keer gestrand ben. Een wandeling van 6 kilometer, zo kom ik toch nog op een leuke dag etappe uit. Het is misschien niet de meest spannende wandeling, wel kan ik het gehucht Klontjebuurt op de foto zetten en mijmeren over een mogelijk kampeerweekend op camping Noorderloo. Als ik de tweede etappe van het Noaberpad weer op pak kan ik alleen maar opgelucht ademhalen. Ik ben zo blij dat ik de vorige keer besloten heb om te stoppen, want het pad waarover ik nu wandel biedt 0,0 bescherming. Op deze zonnige dag is het heerlijk, maar met de regen van afgelopen woensdag was het de hel geweest. Ook Maeve geniet met volle tuigen en rent de dijk op om van het uitzicht te genieten. Bij het historisch gemaal houden we even pauze, mijn koffie in mijn nieuwe thermosbeker is ijskoud. Hè gatsie. Bij het vervolgen van de route komen we enkele fietsers tegen en wandelaars met honden. We kunnen mijlenver kijken en ik zie de weg liggen waarover ik vanmorgen gekomen ben. Dan is dit wandelpad toch een stuk leuker! Als het fietspad overgaat in een autoweg pak ik het routeboekje van Nivon erbij, volgens mij is dit het punt waarop ik een eventuele alternatieve route moet volgen. “Bij wateroverlast, volg onderbroken lijn op de kaart”. Maar hoe weet ik nou of er wateroverlast is? (Goh, misschien omdat ik de vorige keer praktisch een verzopen kat was.) Een volger op Instagram had mij al gewaarschuwd dat het stuk voorbij de Wedderbergen blank stond, waarschijnlijk zal het hier dan niet heel anders zijn. Het waterbergingsgebied lijkt aardig vol te staan, ik besluit de alternatieve route te volgen. Een rood verkeershek blokkeert het pad van de alternatieve route, maar er staat niks bij vermeld. Aarzelend loop ik door, ik zie nog niks.
Ik zie niks omdat het hele pad verderop blank staat, wajoow! Gelukkig is er een hoger gelegen dijk waarover we heen kunnen lopen. Het ziet er surreëel uit, een Staatsbosbeheer bord staat eenzaam in het water, bizar dat het hier zo blank kan staan. Het is maar goed dat ik de alternatieve route gekozen heb. Het pad komt uit bij de molen en vanaf daar kunnen we de originele route weer volgen. Althans, ook hier is de markering verwarrend, het boekje wijst mij de ene kant op terwijl de markering zowel de ene als de andere kant op wijst. Volgens mij is de regel dat de markering altijd leidend is, maar wat als er meerdere markeringen zonder uitleg zijn? Ik besluit de bekende weg te volgen richting het recreatiegebied de Wedderbergen, hier heb ik al meerdere keren gelopen zowel met het Westerwoldepad als tijdens mijn Knopenrondje Wedde. Weer hou ik pauze op het bankje met uitzicht op het water en bestudeer ik de Nivon wandelgids. De alternatieve route voor hoogwater staat wel op de kaart ingetekend, maar is dit keer niet gemarkeerd in het veld. Waarom is er zo’n willekeur in de markering op het Noaberpad? Ik had hier totaal geen last van op het Drenthepad of het Westerwoldepad. Ondanks de waarschuwing dat de Westerwoldsche Aa buiten zijn oevers zou zijn getreden, besluit ik het met eigen ogen te willen zien. Het begin gaat prima, het water staat inderdaad wat hoog maar volgens mij zou het pad wel droog moeten blijven. Niet dus, ineens verdwijnt het pad onder water en is er geen enkele mogelijkheid om droog de overkant te bereiken. Grinnikend om mijn eigenwijsheid wandel ik terug en probeer ik op eigen houtje de alternatieve route te volgen. Echt goed gaat dat niet door het gebrek aan markering, maar ik kom uiteindelijk uit op de zandweg naar Wedde. Droog en wel lopen we de auto tegemoet, etappe 2 van het Noaberpad is gehaald!
Praktische wandel informatie
Etappe 2: Van Bellingwolde naar Wedde
Wandelafstand: 17 km
OV mogelijkheden: Er is in beiden plaatsen een busverbinding naar station Winschoten
Parkeergelegenheid: Parkeren kan aan de hoofdweg in Bellingwolde evenals de hoofdstraat in Wedde
Horeca: Zowel in Bellingwolde als Wedde vind je enkele horeca gelegenheden. Onderweg is alleen bij bij recreatiegebied de Wedderbergen enige horeca.
Honden toegestaan: ja
