Wandelen in boswachterij Staphorst
De weg er naar toe is al magisch, ik rij dwars door het bos en tussen de heidevelden. ‘Zal ik hier straks ook wandelen?’ Ik heb expres de kaart niet goed bestudeerd, vandaag laat ik mij verrassen. Nooit eerder hoorde ik van de Zwarte Dennen, maar in mijn zoektocht naar een nieuw wandelgebied viel de groene vlek nabij Staphorst mij op. We rijden de parkeerplaats op maar Google Maps zegt dat ik er nog niet ben, huh? Ik heb toch het juiste startpunt geselecteerd? Er zit niks anders op dan de Komoot app te openen en mijn weg naar het startpunt zelfstandig te vinden. Heel moeilijk blijkt dit niet te zijn, met 5 minuten ben ik al bij het eerste knooppunt. Als Knopenrondjesmaker zou je verwachten dat ik het wandelknooppuntennetwerk wel snap, maar in Overijssel doen ze het net een beetje anders. In plaats van nummertjes volg je hier gekleurde pijlen die uitkomen bij een knooppunt met een nummer. Deze gekleurde pijlen vormen op zichzelf al een wandelroute, maar je kunt dus ook verschillende kleurtjes aan elkaar knopen en dat is precies wat deze paaltjesroute doet. Thuis vond ik het er op de computer maar ingewikkeld uit zien maar in de praktijk valt het eigenlijk best mee. Je moet alleen onthouden bij welk knooppunt je van kleur wisselt. Ik laat Komoot lekker in mijn broekzak mij de weg wijzen zodat ik optimaal kan genieten van de omgeving.
Genieten in de Zwarte Dennen
De wandelpaden zijn diep uitgeslepen en getuigen van een grote populariteit, gelukkig is het hier op de woensdagochtend heerlijk rustig. We passeren een klein heideveld en wandelen dan de donkere bossen in. Dat het natuurgebied de Zwarte Dennen heet is niet heel erg verrassend. Wat mij wel verrast zijn de vele verweerde borden aan de rand van het wandelpad. Het lijkt er bijna op alsof we dit hele bos te danken hebben aan de verschillende basisscholen uit de omgeving. Hele percelen zijn aangeplant in het kader van de nationale boomplantdag en de borden gaan terug tot dik in de jaren 70. Niet alle percelen zijn een lang leven beschoren, er zitten heel wat gehavende stukken bos tussen. Bij het knooppunt Y66 stappen we over op de oranje pijlen en wandelen we een heel ander landschap tegemoet. We bevinden ons aan de rand van het bos en hebben uitzicht over de akkers, het zonnetje schijnt en ik hou even pauze op een bankje. Het is eigenlijk wel fijn om even het donkere bos uit te zijn en aan het lange pad te zien lopen we nog wel een tijdje zo op de rand van boerenland en bos. Als we uitkomen bij een kruising valt mij een hekwerk op. Volgens mij is dit het omheinde hondenspeelbos van Staatsbosbeheer. Omdat Maeve verder nergens op de route los mag besluit ik een klein uitstapje te maken. Wat in theorie een leuk idee is, blijkt in de praktijk net wat anders uit te pakken. Twee labradors besluiten Maeve op te jagen en een grote herder komt blaffend op haar af gestoven. Oké, we gaan terug naar onze wandelroute. We lopen weer een tijdje op de grens van boerenland en bos en komen dan uit bij het heideterrein waar ik die ochtend nog doorheen reed. In augustus moet het er hier vast magisch uitzien, nu is het vooral een dorre, bruine bende. We steken de straat over en worden wel een heel smal pad door de bosjes opgestuurd. Klopt dit wel? Komoot zegt van wel en dus banen we ons een weg door het struikgewas om uiteindelijk bij een gigantisch heideterrein uit te komen.
Paaltjesroute de Zwarte Dennen
Er staat een bankje pal in de zon en ik kan de verleiding niet weerstaan. Op het bankje reflecteer ik op de paaltjesroute. Waar ik had verwacht grotendeels door het bos te lopen, de wandelroute heeft niks voor niks de Zwarte Dennen als naam, ben ik verrast door de grote verscheidenheid aan landschappen waar je doorheen wandelt. De doorkijkjes naar het boerenland, de grote heidevelden, de watertjes en uiteraard de donkere bossen, deze wandelroute heeft het allemaal! We steken dwars het enorme heideveld over en komen oog in oog te staan met twee enorme Deense Doggen en hun twee jonge, niet zulke enorme, baasjes. Ik zie dat vooral de meid moeite heeft haar hond onder controle te houden maar ze krijgt hem uiteindelijk tot zit. Ik hou Maeve kort aan mijn rechterkant en doe dan precies het verkeerde, ik zeg hoi. Meteen beginnen beiden honden hard te blaffen en te grommen en de Deense Dog van de meid springt op Maeve af. De meid wordt over het zand meegetrokken en Maeve slaakt in paniek een harde gil en probeert weg te komen. Ik ben net te laat met de lijn loslaten en mijn middelvinger komt kort vast te zitten in de lijn, het levert een gekneusde middelvinger op waar ik twee weken later nog last van heb. Maeve heeft zich ondertussen uit de voeten weten te maken en de jongen en meid proberen hun honden weer onder controle te krijgen. Uit een soort verstandsverbijstering wandel ik naar Maeve toe, pak de lijn op en wandel verder. Ergens vermoed ik dat een gesprek weinig zin heeft, ze hebben hopelijk zelf ook wel door dat ze hun honden niet onder controle hebben. Anders zou je niet over het zandpad gesleept worden door je eigen hond. Mijn vinger begint te kloppen en zwelt langzaam op, ook dat nog. Het was zo’n leuke wandeling en dan moeten we het zo afsluiten. Ik baal van de situatie en heb, zodra ik bij de auto aankom, de beste weerwoorden geformuleerd voor de mensen van de Deense Doggen. Maeve heeft het al lang en breed van zich afgeschud en trippelt vrolijk voor mij uit. Ook ik probeer nog te genieten van de laatste kilometers en dat lukt aardig met dat sprookjesachtige bos met haar felgroene tapijt.
