Wandelen vanuit Oudemirdum
Ik wandel voor het eerst weer dit jaar in mijn zomerjas, wel met een trui en een hempje eronder maar het begin is er. De zon schijnt volop en de temperatuur ligt zo rond de 15 graden. Een perfecte dag om de Groene Wissel Oudemirdum 1 te lopen, aangezien deze uiteindelijk over de dijk langs de rand van het IJsselmeer gaat. Maar voordat we daar zijn lopen we eerst kilometers door het bos met de naam ‘Elfbergen’. Ik kan het niet helpen om er een Lord of the Rings gevoel bij te krijgen, zeker als de paadjes ook nog eens kronkelen en je moet oppassen om niet over een boomstronk te struikelen. Ik ben zeker niet alleen in het bos, meer mensen genieten van het prachtige lenteweer. Zodra we de paaltjesroutes achter ons laten keert de stilte terug. Langs het kanaal pak ik een afslag te vroeg, maar heb ik hierdoor wel een heerlijk uitzicht over een lege akker. Al snel pakken we de Groene Wissel weer op en wandelen we over een pad tussen de akkers. Als zich een bankje in de zon voordoet met uitzicht op een natuurgebied met landgeiten besluit ik van het moment gebruik te maken. De landgeiten kijken ons geïnteresseerd van een afstandje aan maar komen niet dichterbij. Wie wel dichterbij komen zijn de roofvogels in de lucht, zelfs Maeve valt het op en werpt een blik naar boven. Ik blijf het fascinerend vinden dat ze op zo’n grote hoogte een muis in het veld kunnen spotten. Ik kan amper het volgende pad zien waar ik in moet.
Groene Wissel Oudemirdum 1
De Groene Wissel slingert van bos naar bos. Toch kan het mij niet helemaal bekoren. Misschien komt het doordat alles nogal flets is, bruintinten overheersen en ik mis het sprookjesachtige, groene mos onder de bomen. De foto’s willen ook niet echt lukken en dus stop ik de camera terug in de hoes. Als we het bos uitlopen staan we ineens oog in oog met dijk waarachter het IJsselmeer ligt. Het contrast kon niet groter zijn. We volgen een tijdje het fietspad en worden dan het Rijsterbos ingestuurd. Terwijl ik pauze hou aan een grote picknickbank, loopt de parkeerplaats geleidelijk vol. Hele gezinnen met kinderen trekken hier het bos in, het zal straks bij de Mirnser Klif niet heel anders zijn vermoed ik. Ondertussen heb ik de jas maar even uitgetrokken want het zweet staat mij op de rug. Ook Maeve zoekt de schaduw op en ligt onder het bankje van de picknicktafel. Als er even een pauze lijkt te zijn in de aanloop van nieuwe mensen trek ik mijn jas weer aan en wandelen we het Rijsterbos binnen. Het is duidelijk dat dit bos door mensen is aangelegd, kaarsrechte paden met ineens een kruising opgedeeld in nette vlakken. De Groene Wissel probeert de rechte lijn er wat uit te halen door je van het hoofdpad af te sturen en weer terug maar ik besluit dat ik het hoofdpad eigenlijk wel prima vind. Ondertussen bevinden we ons weer op een paaltjesroute pad en lopen we ineens achter twee stellen aan. In de verte horen we een baby krijsen en het is duidelijk dat het even gedaan is met de rust.
Bezoek aan de Mirnser Klif
Als we het Rijsterbos verlaten staan we aan de rand van de Mirnser Klif. Het klinkt spectaculairder dan dat het in werkelijkheid is, al is het uitzicht op deze zonnige lentedag fenomenaal. Vele mensen hebben zich al aan de rand van het strandje verzameld en genieten van de zon. Een afbladderend bord met ‘honden verboden’ staat in het riet. Maar het onderschrift luidt vanaf 1 mei tot en met eind september, dus zou Maeve in theorie nu op het strandje mogen komen. Toch enigszins onzeker neem ik haar mee, maar niemand zegt er wat van en Maeve vindt het water geeneens heel interessant. Dus besluit ik een plekje te zoeken op het terras van paviljoen ’t Mar. Leuk idee, maar niet haalbaar, het terras zit propvol en ook binnen is het een drukte van jewelste. Maeve wordt zenuwachtig en druk van alle drukte om haar heen en dus besluit ik om te keren en een plekje op het strand uit te zoeken om mijn lemon cake Nakd reep op te eten. Het is niet helemaal hetzelfde als een lemon cheesecake op het terras, maar ik heb er wel echt een prachtig uitzicht bij. Vanaf dit punt ben ik niet helemaal zeker over de route. In de routeomschrijving stond namelijk dat honden verboden waren op deze Groene Wissel, maar niet precies waar. Ik gok dat het hier zal zijn, want volgens de omschrijving zou ik over hekken moeten klimmen om over de dijk te wandelen. Heb je ooit een hond een hek zien beklimmen? Het alternatief is om de tamelijk drukke weg ernaast te volgen maar als ik omkijk en een man met zijn hond op de dijk zie lopen besluit ik de gok te wagen.
Wilde dieren spotten rondom Oudemirdum
De omheining is makkelijk te omzeilen omdat aan de waterkant geen hek staat. Een uitgesleten paadje in het gras laat zien dat meer mensen dit doen, maar echt gerust ben ik er nog niet op. De dijk is in stukken verdeeld door verschillende hekwerken waar soms wel en soms niet een open hek in staat. Het volgende hek is dicht, maar het hekwerk zelf loopt niet helemaal door waardoor we er gemakkelijk omheen kunnen lopen. Ineens is de man met de hond verdwenen en als ik over de dijk loop is hij in geen velden of wegen te bekennen. Waar is die man met zijn hond?! Hij kan toch niet zomaar verdwenen zijn? Er is hier geen enkele mogelijkheid om te schuilen, ik zou hem moeten zien. Maar ik doe het niet en het ongemakkelijke gevoel word alleen maar groter. De dijk verlaten is niet echt een optie, omdat er een hek omheen staat en er een sloot ligt. Lege voerbakken getuigen dat hier ook wel eens dieren lopen en dan weet ik het bijna wel zeker. Ik hoor hier echt niet te lopen met de hond. Dan zie ik in de verte twee fietsen in het weiland staan met twee kinderen, zij hebben hun elektrische fiets vast niet ergens over het hek heen getild. Ik hoop maar dat er geen boswachter of boze boer aan het eind mij staat op te wachten. De kinderen negeren ons als we langs lopen en ik slaak een zucht van opluchting als ik een open hek zie, we zijn weer terug op de weg. De auto’s en motoren razen ons voorbij en ik ben blij als we even later de weg mogen verlaten. Bij ons beiden begint de vermoeidheid toe te slaan, toch is Maeve nog zo alert dat ze 4 reeën spot. Ze blijft stokstijf staan en zo kijk ik ineens recht in het gezicht van vier reeën. Aarzelend springen ze weg. Vervelend genoeg voor hen lopen ze precies de kant op waar ik ook heen moet. Ik gun ze een voorsprong terwijl ik klaar sta met mijn camera, dit is het moment! Ik weet ze semi-scherp op beeld te krijgen en kan een kreet van geluk niet onderdrukken. Hoe vet is dit! Wat een afsluiting van deze Groene Wissel. Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik terug naar camping de Waps, waar een fijne trekkershut op ons wacht. Morgen staat er weer een Groene Wissel op het programma, dan gaan we de andere kant van Oudemirdum verkennen.
Groene Wissel
Groene Wisselwandelingen zijn rondwandelingen van 10 tot ruim 20 kilometer die beginnen en eindigen bij een treinstation of bushalte, waardoor ze eenvoudig te bereiken zijn met het openbaar vervoer. De wandelroutes zijn verspreid over heel Nederland en voeren je door prachtige landschappen. Elke Groene Wissel is voorzien van een uitgebreide routebeschrijving en een gedetailleerde wandelkaart waarop de route is ingetekend, zodat je eenvoudig je weg kunt vinden. Groene Wissels zijn een initiatief van Bart van der Schagt en Wandelzoekpagina.
