Tijdens deze etappe van het Noaberpad wandel je grotendeels door het Dal van de Ruiten Aa. Misschien wel één van de mooiste stukjes natuur in Groningen. Via kleine plaatsjes als Ter Wupping, Smeerling en Wessinghuizen wandel je over de mooiste paden richting Jipsinghuizen. Wandel je het Noaberpad zonder hond, dan kom je langs het prachtige vestigingsstadje Bourtange. Met hond word je helaas niet naar Bourtange geleid maar wandel je wel over prachtige, onverharde paden door het groen. Laat je betoveren door het prachtige Westerwolde op deze etappe van het Noaberpad.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Noaberpad etappe 3
Chris was weer zo lief om mij te assisteren in mijn Noaberpad avontuur. In aparte auto’s reden we naar Jipsinghuizen, waar ik samen met Maeve overstapte bij haar in de auto en we terugreden naar Wedde. In 10 minuten stonden we weer bij de kerk van Wedde en kon het teruglopen naar de auto beginnen. Ik blijf het een vreemde gewaarwording vinden dat ik hier nu bijna 5 uur over ga doen terwijl het met de auto nog geen 10 minuten duurde. Meteen wordt duidelijk waarom het zo lang gaat duren want ik maak een klein uitstapje naar de Burcht van Wedde. Tijdens het Westerwoldepad was het hek gesloten maar nu staat de poort open. Het kleine kasteeltje met slotgracht ziet er liefelijk uit. Lang blijven we niet hangen, er wachten nog heel wat kilometers op ons. Deze etappe van het Noaberpad is een komen en gaan van herinneringen aan het Westerwoldepad. Het voelt alsof ik met een sneltreinvaart door het Westerwoldepad wandel. Een tijd lang volgen we de Ruiten Aa tot we uitkomen bij de Geselberg. Een monument herinnert aan de heksenverbrandingen die hier plaatsvonden in de vroege Middeleeuwen. Ik ben blij dat ik toen niet leefde want ik ben bang dat anders mijn naam ook op het plakkaat had gestaan. Welke vrouw wandelt er nou met haar hond kilometers door de natuur, praat in het wildeweg tegen niemand in het bijzonder en geniet van het alleen zijn in de natuur?
Helemaal alleen ben ik vandaag niet. Er wandelt een ooievaar op mijn wandelpad en ik en Maeve blijven stilstaan om het dier niet te laten schrikken. Terwijl ik op mijn telefoon kijk om te zien of ik nog wel goed loop klinkt er ineens een stem achter mij. Ik schrik mij een hoedje en de vrouw excuseert zich. “Ik dacht dat je een foto wilde maken van de ooievaar, dus daarom wachtte ik even.” Terwijl ik probeer mijn hartslag naar beneden te krijgen zeg ik dat ik niet bezig was een foto te maken. De vrouw glimlacht en stapt met ferme pas mij voorbij. Al snel verdwijnt ze uit het zicht en is de ooievaar opgevlogen naar het nest. Ook nu weer heb ik een ‘aha’ momentje als ik de omgeving herken, hier hielt ik mijn allereerste pauze op het Westerwoldepad! Ja, zo sentimenteel ben ik.
Gasterij Natuurlijk Smeerling
De zandweg tussen de landerijen biedt een schitterend uitzicht en ik besluit dat als men kennis wil maken met Westerwolde, dat ze deze etappe van het Noaberpad moeten lopen. Of misschien ook wel de volgende, of eigenlijk tot Ter Apel. Want man wat is het hier prachtig! Hier is het nog echt stil, kom je amper een mens tegen en mag de natuur haar ding doen. We volgen de slingerende, onverharde paden door het Dal van de Ruiten Aa in de richting van de Gasterij Natuurlijk Smeerling. Ik hoop met heel mijn hart dat het terras open is, dat de Gasterij überhaupt open is. Maar dat zal toch wel op deze zonnige zondagmiddag in april? Ik pak de alternatieve route op richting de Gasterij omdat ik niet zeker ben of het pad onder het viaduct wel toegankelijk is (bij hoog water kan het hier namelijk blank staan). En omdat ik op deze manier net een paar minuten eerder aankom bij de Gasterij.
Er lijkt geen terras buiten te staan en het is onheilspellend rustig buiten. Ik bereid mij voor op een teleurstelling maar dan zie ik mensen binnen zitten en vang ik een glimp op van een terras aan de achterzijde. Houzee! Ik bestel binnen een koffie en een monchou met kersen en mag buiten plaatsnemen op het terras. Ik ben net op tijd en kan het fijnste plekje van het terras kiezen. In de hoek, zodat Maeve niet teveel andere mensen kan lastig vallen en vol in de zon. Langzaam druppelt het terras vol en ik zie dat mensen stiekem naar ons kijken. Als ik weer klaar ben om de route op te pakken en de rugzak om doe spreekt het stel dat naast mij zit mij aan. “Wie is er straks het meest moe?” terwijl hij Maeve een aai geeft. “Dat weet ik zo net nog niet, het is voor haar de eerste keer dat ze 20km loopt en voor mij is het alweer een tijd geleden.” We raken in gesprek over het Noaberpad, (zij zijn ergens in de Achterhoek gestrand) het Westerwoldepad (“ook al zo’n prachtig pad”) en wandelen in het algemeen. Het hele terras luistert mee en ik word door iedereen een soort van uitgezwaaid. Met een grote glimlach wandelen we de Gasterij uit.
Ontmoetingen op het Noaberpad
Misschien komt het door het zonnetje, of er wonen en wandelen hier gewoon hele leuke mensen. Maar iedereen is vrolijk en groet mij met een grote glimlach. Op dit stuk van het Noaberpad is het wat drukker, niet zozeer met andere Noaberpad wandelaars, wel met traditionele zondag wandelaars. Het Noaberpad loopt vanaf Smeerling veelal gelijk met het Westerwoldepad, maar toch verveeld de route geen moment. Ik vind het juist best wel bijzonder dat ik hier alsnog met Maeve wandel. Tijdens het Westerwoldepad was ze namelijk nog te jong om mee te gaan. Des te leuker is het dat ze nu wel meekan op het Noaberpad en alsnog een stuk Westerwoldepad meepakt. Juist doordat ik hier al gelopen heb weet ik waar de bankjes staan en aan het einde van de Dikke Eikweg houden we dan ook even een kleine pauze. Als we de route weer oppakken wandelt ons een stel met een loslopende hond tegemoet. Enigszins geïrriteerd, waarom houden mensen zich niet gewoon aan de aanlijn regels? wandel ik door. Maar als we elkaar naderen blijken het hele aardige mensen te zijn met gewoon een hele dikke Berner Senner die vooral wil liggen en raken we in gesprek over, je raadt het niet, het Noaberpad. De man heeft het hele pad ooit gefietst zegt hij. Hoe hij dit dan gedaan heeft weet ik niet want je mag amper op het Noaberpad komen met de fiets, maar gezien zijn loslopende hond neemt de man het niet zo nauw met de regels. Als Maeve en ik weer verder wandelen over het Noaberpad komen we uiteindelijk aan bij misschien wel het spannendste gedeelte van de hele etappe. De steggeltjes.
Noaberpad met de hond
Het Noaberpad lopen met je hond kan gewoon, er zijn een aantal omleidingsroutes maar niet bij Weende. Wat ik wel enigszins verbazend vind omdat ik mij de steggeltjes nog herinner van het Westerwoldepad. Die waren niet zo breed volgens mij. En inderdaad, het eerste steggeltje is vrij smal en je moet notabene over prikkeldraad heenstappen. Wel lijkt Maeve onder het prikkeldraad door te passen en dus stap ik eerst zelf over het steggeltje en laat Maeve rustig onder het prikkeldraad door mijn kant op lopen. Hoe je hier met een grotere hond over of onder door moet weet ik niet. Misschien dat je dan toch moet omlopen. We wandelen dwars door de weilanden en hoeven niet weer over een steggeltje omdat het draad open staat. Of rustpunt Moe Nieks open is weet ik niet, maar ik heb mijn zinnen gezet op het bankje aan de andere kant van het weiland. Hier maak ik mijn instant noedels klaar op mijn gasbrandertje terwijl Maeve geniet van een bot. Ik heb mindere pauzeplekken gehad.
Ik bestudeer de kaart omdat er zometeen wel een omleidingsroute is voor wandelaars met honden. Officieel gaat deze etappe naar Bourtange, maar de route richting Bourtange lijkt verboden gebied voor honden te zijn. Waarom ze niet een alternatieve route naar Bourtange hebben gemaakt weet ik niet. Het is dat ik Bourtange al meermaals bezocht heb en op de kaart heb gezien dat de wegen erheen allemaal verhard zijn. Het alternatief voor honden gaat lekker door de natuur richting Jipsinghuizen, geen straf. Als de lunch binnen is zetten we de route voort maar raken we al snel het spoor bijster. De markering van het Noaberpad is tot nu toe niet altijd om over naar huis te schrijven. Soms is de alternatieve route wel gemarkeerd en soms niet. Dit keer lijkt die niet gemarkeerd te zijn, dus besluit ik de markering van het Westerwoldepad te volgen. Dan ineens popt er weer de markering van het Noaberpad op. Maar bij een brug over het water is die ineens weer verdwenen. Ik pak de kaart erbij maar ik kom er niet uit en besluit gewoon lekker het Westerwoldepad te blijven volgen. Als ik aankom bij het pad over de akkers krijg ik meteen flashbacks naar de extreme temperatuur waarin ik afgelopen zomer deze akkers moest doorkruisen. Nu staat er een fijn windje, schijnt de zon maar is de temperatuur een stuk aangenamer. Via een smal pad langs de Ruiten Aa wandelen we Jipsinghuizen binnen en staat daar de auto op ons te wachten. 20 kilometer op het Noaberpad. We hebben het gewoon gedaan!
Praktische wandel informatie
Etappe 3: van Wedde naar Jipsinghuizen
Wandelafstand: 20 km
OV mogelijkheden : In Wedde gaat er een bus van en naar station Winschoten. In Jipsinghuizen gaat er een bus van en naar busstation Stadskanaal.
Parkeergelegenheid: Parkeren kan aan de hoofdstraat in Wedde en in Jipsinghuizen kun je de auto kwijt aan de Heidenslegerweg of bij de school aan de Wollinghuizerweg
Honden toegestaan: ja, maar volg vanaf rustpunt Moe Nieks de markering van het Westerwoldepad. Zo voorkom je dat je lang langs de weg moet lopen. De omleidingsroute voor honden is ook nog eens slecht aangegeven en het Westerwoldepad niet.
Horeca: In Wedde is enkele horeca, onderweg kom je langs Gasterij Natuurlijk Smeerling en in Jipsinghuizen kun je bij Hotel de Waalehof terecht voor een kop koffie, thee of fris.
Online routebeschrijving: Wandelnet
