Als het even kan moet je deze etappe van het Noaberpad zonder hond lopen, je mist anders echt een drietal prachtige natuurgebieden. De etappe start in Jipsinghuizen, waarna je de weg naar Sellingen volgt. Pas maar op, je zult betovert worden door de omgeving van dit dorp. Het is hier een aaneenschakeling van unieke natuurgebieden en heerlijke wandelpaden die telkens weer terugkomen naar de rivier de Ruiten Aa. Ondanks dat deze Noaberpad etappe enkele vrij rechte stukken kent, verveelt het uitzicht geen moment. Na ongeveer 18 kilometer wandelen bereik je Ter Apel. Het dorp met het enige nog bestaande middeleeuwse plattelandsklooster in de provincie. Een prachtige afsluiting van de etappe.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Nieuwe Noaberpad etappe
Dit keer loop ik voor het eerst op het Noaberpad met de backpack op de rug. Ik ben namelijk van plan twee dagen achter elkaar te wandelen en te overnachten op camping Moekes Gat in Ter Apel. Het voelt eigenlijk meteen vertrouwd als ik mijn backpack op mijn rug hijs en koers zet richting de omleidingsroute voor honden. Weer ben ik heel blij dat ik het Westerwoldepad zonder Maeve gelopen heb, daardoor heb ik het natuurgebied Breedwisch, dat verboden terrein is voor honden in verband met begrazing, al gezien. In plaats daarvan volg ik nu een betonnen fietspad aan de rand van een natuurgebied dat we al snel mogen betreden. Het zijn de Sellinger Bossen waar we inlopen en waar ik meteen een gelukzalig gevoel van binnen voel. Het is een zonnige dag, ik heb de jas al in de tas gepropt en de zonnestralen proberen zich een weg door het donkere dennenbos te banen. Het levert prachtige plaatjes op. Er bevindt zich veel markering in de Sellinger Bossen, maar op een gegeven moment wijzen ze twee verschillende kanten op. Volgens mij moet ik richting camping de Bronzen Eik en dus volg ik het pad langs de sloot. Hier loop ik even later aan de verkeerde kant van de watergang en besluit toch terug te lopen. Niet veel later komt de omleidingsroute voor honden weer samen met de hoofdroute van het Noaberpad en pauzeer ik op een bankje met uitzicht op het ven en de heide.
Liefde voor Sellingen
We naderen het dorp Sellingen over precies dezelfde weg als het Westerwoldepad. Ondanks dat ik hier dus al gelopen heb, stoort het mij totaal niet. Ik heb een klein zwak voor dit prachtige dorpje in Westerwolde. Het is omgeven door verschillende prachtige natuurgebieden en kent, voornamelijk in de zomer, een levendige horeca. Het Noaberpad gaat niet door Sellingen heen en omdat ik net pauze gehouden heb stap ik stevig door. Het natuurgebied Ter Borch moeten we ook links laten liggen (beter gezegd rechts, want daar ligt het geografisch gezien van het wandelpad), want ook dit is een begrazingsgebied waar honden niet zijn toegestaan. Gelukkig wandelde ik ook hier al met het Westerwoldepad en mis ik niks van de omgeving. De omleidingsroute laat mij juist weer een nieuw stuk natuurgebied zien. We wandelen ogenschijnlijk dwars door de landerijen heen, met de Ruiten Aa aan onze zijde. Maar als ik het hek uiteindelijk achter mijn kont sluit zie ik op het Staatsbosbeheer bord staan dat het terrein verboden is voor honden. Huh, maar dit is toch de omleidingsroute voor honden? Ik vind de markering op het Noaberpad niet overal even duidelijk en ook bij het volgende stuk van de etappe had ik thuis al mijn twijfels. Was dat natuurgebied achter natuurkampeerterrein de Slangenborg ook geen verboden terrein voor honden in verband met begrazing? Omdat ik weinig zin had om het aan den lijven te ondervinden had ik thuis al een eigen alternatieve route in elkaar geknutseld. Met een officieel rustpunt als volgend hoogtepunt.
Rustpunt De Woeste Grond
Ditmaal wijk ik echt van de route af en stop bij het rustpunt van bio-winkel en slagerij De Woeste Grond. Waar hier vorig jaar zomer het terrein vol stond met bankjes en stoeltjes, zie ik nu maar 1 tafel staan en twee stoelen gemaakt van een oude badkuip. Het zelfbedieningsstation is nog wel aanwezig, al heb ik mijn eigen eten en drinken gewoon mee. Toch maak ik dankbaar gebruik van de waterkraan en ook Maeve drinkt gulzig uit de bak water die klaar staat. Dan komt er een ouder echtpaar het terrein opgefietst. “Ah kijk, ze zijn er toch!” ze stapt af en loopt op mij af. “Sorry hoor, maar we zagen deze fantastische stoelen hier vorig jaar al, maar toen was ik vergeten een foto te maken. Mijn kleinzoon heeft nog een badkuip die hij om kan toveren tot net zulke stoelen.” En de vrouw begint met foto’s maken. De man kijkt op een afstandje zwijgzaam toe en Maeve dartelt vrolijk rond met haar botje in haar bek. “O, zijn jullie op wandelpad samen?” En ik knik, “we lopen het Noaberpad, maar ik ben een beetje van de route afgeweken.” De man komt dichterbij staan en beaamt dat er inderdaad geen honden zijn toegestaan in het natuurgebied achter de Slangenborg. Toch fijn om bevestigd te krijgen dat ik de goede keus gemaakt heb. Ik wens ze een fijne fietstocht en succes met de stoelen en dan vertrekken we beiden onze eigen kant op.
Fazanten op het Noaberpad
Mijn eigen gemaakte omleidingsroute voegt zich al snel weer samen met de originele route. Op een brede laan omzoomt met oude eikenbomen klik ik Maeve even los. Ze trekt dankbaar een sprintje en voegt zich dan alweer snel bij mij. Wat zie ik daar in de verte? Loopt daar nou een fazant op het pad? Maeve ziet het ook, alles in haar lijf is in één klap alert. Behoedzaam loopt ze door terwijl ik nog in de verte tuur, is het echt een fazant? In een split second weet ik dat ik gelijk heb, de fazant schiet het akkerland op richting de weg en Maeve staat klaar om het te volgen. “MAEVE HIER!” In mijn hoofd speelt zich het hele horrorscenario af waarin ze achter de fazant aanrent, blindelings de weg oversteekt en aangereden wordt. Ik zie de twijfel in Maeve maar ze komt toch naar mij toegelopen. De fazant rent inderdaad de akker over en steekt (zonder kleerscheuren) de weg op. Opgelucht lijn ik Maeve weer aan en ben ik super trots op haar dat ze koos om naar mij te luisteren en niet haar instinct. Een tijd lang volgen we zowel het Noaberpad als het Westerwoldepad. Weer hou ik pauze op de brug waar mijn benen rustig boven het water bungelen en ik kijk hoe ver we nog moeten. Het is dan wel niet zo warm als tijdens het Westerwoldepad, warm is het weldegelijk met de backpack op de rug. Tot mijn teleurstelling zie ik dat het Noaberpad niet de prachtig, slingerende loop van de Ruiten Aa volgt zoals het Westerwoldepad. Wel wandelen we een stukje door het voor mij onbekende Meebosch, met leuke smalle paadjes en een ietwat, gammele brug als oversteek, alvorens we Ter Apel bereiken.
Kamperen op Moekes Gat
Ik heb een trekkersplekje gereserveerd op camping Moekes Gat in Ter Apel. Als ik kom aanlopen word ik al begroet door de eigenaar. “Jij bent de wandelaar van het Noaberpad of niet?” Het is inderdaad niet te missen, tot zover ik kan zien staan er vooral campers en caravans op het terrein. “Heb je nog wensen? Heb je echt alles in je rugzak?” terwijl hij lang naar mijn backpack kijkt. “Een picknickbank zou fijn zijn, verder heb ik alles mee ja.” Toevallig blijkt er een picknickbank te staan op een klein grasveldje voor twee gloednieuwe chalets. “Normaal zijn ze allebei verhuurd maar deze keer niet, dus je mag je tent hier wel opzetten.” Een klein hondje in het chalet dat wel bezet is gaat uit zijn plaat en ik twijfel of die mensen het wel zo’n goed idee vinden. Maar ik ben blij met de picknickbank en mijn semi beschutte plekje. Het veldje is namelijk omringt door een kleine haag, waardoor ik redelijk wat privacy heb. De tent zet ik mooi in het hoekje van de haag en dan is het tijd voor koffie. Terwijl ik rustig geniet van mijn koffie, komt het hondje uit het chalet aarzelend het veldje opgelopen, gevolgd door zijn baasjes. Maeve lijkt helemaal geen 18 kilometer gelopen te hebben want ze is dolenthousiast als ze het hondje ziet. Ik klik haar even los van de lijn en binnen de kortste keren scheuren ze samen over het veldje. Die zal vanavond in ieder geval lekker slapen. En ik ook. Om 9 uur liggen we al in de tent en niet heel veel later vallen we samen in slaap. Morgen weer een dag op het Noaberpad.
Praktische wandel informatie
Etappe 4: van Jipsinghuizen naar Ter Apel
Wandelafstand: 18 km
OV mogelijkheden: Lijn 72 rijdt tussen Jipsinghuizen en Ter Apel
Parkeergelegenheid: In Jipsinghuizen kun je zowel aan de Heidenslegerweg als de Wollinghuizerweg parkeren. In Ter Apel is genoeg parkeergelegenheid.
Honden toegestaan:
Horeca: Hotel de Waalehof heeft een theetuin, camping de Bronzen Eik heeft horeca, in Sellingen vind je verschillende horeca, rustpunt de Woeste Grond, cafetaria Moekes Gat
Online routebeschrijving: Wandelnet
