Tijdens deze etappe van het Noaberpad zie je duidelijk een omslag in het landschap. Van de eeuwenoude bossen in Ter Apel, verlaat je per kabelbaan dit idyllische stukje van de regio Westerwolde. De Ruiten Aa wordt ingewisseld voor de veenbeek de Runde, welke kort geleden in ere hersteld is. Het landschap wordt open en de wind heeft hier vrij spel. Plaatsjes als Munnekemoer, Roswinkel en Emmer-Compascuum passeren de revue. Met als eindbestemming voor mij het dorpje Foxel. Het Noaberpad laat zich van een hele andere kant zien op deze etappe.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Noaberpad met bestemming onbekend
Wat vandaag precies ons eindpunt gaat worden weet ik nog niet helemaal. Bij de voorbereiding heb ik de Veenkerk bij Klazienaveen-Noord als eindbestemming gekozen. Maar ik weet niet of we vandaag 20 kilometer gaan volhouden. Dit geldt zowel voor mij als voor Maeve. Ik heb oké geslapen, maar heb voor mijn gevoel ook elk uurtje van de nacht wel meegemaakt. Iets met kou en een niet fijne slaapzak. Om 8 uur zit ik aan de koffie en kijk ik uit op een camping in rust, er is verder nog niemand wakker. Rustig pak ik de spullen in en rond half tien wandelen we de camping af, op naar het klooster van Ter Apel! We slingeren kort door de woonwijken en wandelen dan ineens in de eeuwenoude bossen van Ter Apel. Een eekhoorntje trippelt over een omgevallen boomstam terwijl de vogels ons luid kwetterend begeleiden. Dit stuk van de bossen van Ter Apel heb ik tijdens het Westerwoldepad moeten missen door een defecte kabelbaan. Hopelijk doet die het vandaag wel, én wil Maeve erin, want dat valt ook nog maar te bezien. We passeren het klooster, het is te vroeg om een kijkje te nemen en ik vraag mij af of honden zijn toegestaan. Wat volgt is een prachtig, slingerend wandelpad naast een beekje, dat mijn hart sneller doet kloppen. Zo zonde dat ik dit tijdens het Westerwoldepad heb moeten missen, maar wat fijn dat ik er nu alsnog loop! De spanning neemt langzaam toe want we komen in de buurt van de kabelbaan.
Per kabelbaan verlaten we Ter Apel
Voor ons loopt een man met een loslopende Jack-Russell en ik voel de irritatie toenemen. Honden horen hier verplicht aan de lijn te zijn maar in Ter Apel denkt men daar anders over. Ik ben al verschillende mensen gepasseerd met een loslopende hond, maar nu vind ik het toch net een tikkeltje ergerlijker. De hond begint te blaffen en ik merk dat Maeve het spannend begint te vinden. Als de man tot overmaat van ramp ook nog eens op het bankje naast de kabelbaan gaat zitten zakt de moed mij al helemaal in de schoenen. Zo krijg ik Maeve nooit rustig in dat bakje van de kabelbaan. Ik vertraag expres mijn pas en gelukkig staat de man weer op en wandelt terug. Met zijn hond luid blaffend achter hem aan. Ik zet eerst mijn backpack neer en draai aan de hendel van de kabelbaan. Hij beweegt! Dat betekent dat we naar de overkant kunnen, maar hoe gaan we dat precies doen met een hond en een backpack van 14 kilo? Eerst zet ik de backpack in het bakje, terwijl Maeve mij met grote ogen aankijkt. Het is duidelijk, ze zal er niet uit zichzelf inspringen. Dat kan ook niet echt aangezien de vloer van een rooster voorzien is waar ze niet op kan staan en het bankje wel heel smal is. In de buurt komen van de kabelbaan wil ze eigenlijk al helemaal niet en dus ga ik eerst rustig op het bankje zitten. Na 5 minuten lijkt Maeve niet van gedachten te zijn veranderd en dus zit er niks anders op dan haar er naartoe tillen. Maar nu? Ik zet haar neer en klim zelf eerst in het bakje, ik gebaar dat ze op schoot moet komen maar ze durft alleen met haar voorpoten op mijn knieen te staan. Dan hijs ik haar aan haar tuigje volledig op mijn schoot en zet haar naast mij neer. Zo, ze zit. Voor de zekerheid sla ik de riem om mijn middel, mocht ze toch besluiten eruit te willen springen dan bungelt ze nog aan mij vast. Ik sluit het hekje en dan begin ik met draaien. Luid piepend en krakend komen we in beweging terwijl ik Maeve met mijn rechterarm vasthou. We zitten gewoon in de kabelbaan! Het lukt om een kort filmpje op te nemen en een foto te maken, waarop het bijna lijkt alsof Maeve de tijd van haar leven heeft. Maar als we aan de overkant zijn en ik het hekje openmaak weet ze niet hoe snel ze uit het bakje moet springen en gras moet eten. Arme Maeve!
Ruiten Aa wordt de Runde
Langzaam laten we de Ter Apelerbossen achter ons en wandelen we een open landschap in. We passeren een autocircuit en ik ben blij dat ik gisteren niet deze etappe liep want toen was er een wedstrijd gaande. Getuige ook de enkele Duitse campers die zich nog op een grasveld bevinden. Wat rest is heel veel asfalt in de bosjes, ondanks de vele prullenbakken die ik zie staan. Wat zijn mensen toch ook zwijnen. Gelukkig laten we al snel de bebouwing achter ons en bevinden we ons ineens in niemandsland. Zo ver als het oog rijkt zie ik akkers en volgen we het riviertje de Runde. De Ruiten Aa hebben we officieel achter ons gelaten en daarmee wandel ik in compleet nieuw gebied. Er staat een flinke wind en dat is best pittig als je wandelt zonder ook maar enige beschutting. Voor mijn ogen ontstaat een heuse zandstorm als de wind over een kaal stuk akker raast. Ik spot een bankje achter een soort verhoging en hoop dat ik daar wat uit de wind zit zodat ik veilig mijn broodje kan eten. Echt beschut zit ik niet, maar ik heb in ieder geval geen last van zand in mijn broodje. Na een uitgebreide pauze hijs ik de backpack weer op de rug en vervolg ik het Noaberpad. We blijven de Runde volgen door een weids landschap waar de wind vrij spel heeft. Bij het oversteken van de doorgaande weg naar het plaatsje Roswinkel wandelen we ineens over een keurig aangelegd betonnen fietspad. Hier is duidelijk geld ingestoken, jammer dat vandalen de uitkijktoren in de fik hebben gestoken. De zwart geblakerde ‘schuilmijt’ staat wat verloren in het landschap terwijl het afgezet is met dranghekken. Daar ging mijn pauzeplek, want ja, ik heb eigenlijk al weer behoefte aan een korte pauze. Ik ben bang dat Klazienaveen-Noord niet de eindbestemming gaat worden voor vandaag.
De eindbestemming van het Noaberpad
In Emmer-Compascuum ga ik besluiten wat ik ga doen neem ik mij voor. Tot die tijd blijf ik het betonnen fietspad volgen omdat dat wel even fijn loopt met de rugzak. Het wordt langzaam wat drukker met fietsers, wandelaars en honden en het is duidelijk dat we Emmer-Compascuum naderen. Ineens wandelen we aan de rand van de bebouwing en neem ik in een klein speeltuintje plaats aan de picknickbank. Tijd voor een plan van aanpak. Maar voordat ik ook maar het Nivon routegidsje heb open geslagen besluit een heel gezin bij mij aan tafel te schuiven. De kinderen willen Maeve aaien maar Maeve vindt ze maar eng en dus ben ik eerst bezig om uit te leggen dat ze haar maar met rust moeten laten. De kinderen verliezen interesse en gaan spelen in de speeltuin maar dan is het de moeder die vragen begint te stellen. Ondertussen tikt de tijd door en ik moet Chris wel op tijd informeren waar ze mij moet ophalen omdat het voor haar nu dik een uur rijden is. Vriendelijk doch ietwat kortaf beantwoord ik haar vragen en open dan het routeboekje om mijn nieuwe eindpunt te bepalen. Misschien is Foxel iets? Vanaf daar zou ik toch voornamelijk de verharde weg naar Klazienaveen-Noord moeten volgen en dat ziet er nou niet bijster interessant uit. Ik open Google Maps en zie dat er een dorpshuis is met parkeerplaatsen, ik bel Chris en vertel haar waar ze ons kan komen halen. De moeder is ondertussen met haar kinderen naar een andere speeltuin gelopen en dus kunnen we nog even genieten van onze laatste pauze.
Foxel it is
De wind is helaas niet gaan liggen en als we er vol tegenin moeten lopen op een redelijk drukke autoweg ben ik heel blij met onze nieuwe eindbestemming. De autoweg ruilen we in voor weer een betonnen fietspad maar wel langs een mooie groenstrook. Als een buizerd dan ook nog eens een kleine vliegshow weggeeft vergeet ik even de kilo’s op mijn rug. Het buurthuis nadert met rasse schreden en daarmee eindigt mijn eerste tweedaagse tocht op het Noaberpad in Foxel. Vanaf nu ga ik echt onbekend terrein in, want nooit eerder wandelde ik in deze hoek van Drenthe. Ik ben benieuwd wat het Noaberpad allemaal voor mij in petto heeft.
Praktische wandel informatie
Etappe 5: van Ter Apel naar Foxel
Wandelafstand: 17.5 km
OV mogelijkheden: –
Parkeergelegenheid: Bij het Klooster van Ter Apel en in Foxel bij het dorpshuis.
Honden toegestaan: ja, aangelijnd
Horeca: Hotel Boschhuis Ter Apel, theehuis van Villa Vita
Online routebeschrijving: Wandelnet
