Wandelen vanuit Zeegse
Het is stil op deze zaterdagochtend in september in Zeegse, de parkeerplaats voor het restaurant is leeg. Niet heel vreemd want het is krap aan 8.30 uur. Vandaag ga ik samen met Chris en Maeve op pad om deze Trage Tocht te controleren. Meteen bij zin 1 is het al raak, hoezo linksaf? We moeten toch naar rechts? Ik maak een notitie in mijn telefoon en dan kan het avontuur verder. Het begint meteen met nieuw terrein, ik wist helemaal niet dat je hier mocht wandelen. We lopen over een vakantiehuisjespark en het ene vakantiehuisje is nog mooier dan de ander. Dan verlaten we Zeegse en komen we aan bij de paadjes waar ik zo van hou. Oké, deze prachtige zonsopgang doet ook een heleboel want de zon schijnt fel over de mistige weilanden. Paarden en koeien grazen rustig door en ik kan niet stoppen met foto’s maken. We komen uit op de verharde weg en dan gaat er een lichtje branden. Hier verderop ligt toegangspoort de Wedbroeken! En met die ontdekking weet ik meteen wat voor moois er op ons wacht.
De pracht van Schipborg
We slaan het eerste pad rechtsaf, wat lijkt op een groot weiland is in werkelijkheid een prachtig natuurgebied vol wilde dieren. We horen, en zien, de fazanten scharrelen in het hoge gras. Vele spinnen zijn druk bezig hun vangst van de nacht op te peuzelen en later op de route zien we een ree in het veld staan. Waar ik tijdens de knapzakroute moeite had om hier droge voeten te houden, is er nu geen vuiltje aan de lucht. “Sla op het brede zandpad linksaf tenzij je de lus van Schipborg wilt mijden.” Waarom zou je dat willen doen? Schipborg is prachtig! We passeren restaurant De Drentsche Aa die op dat moment nog dicht is en slaan bij de grote Wandelnet wegwijzer linksaf. “Sla het eerste pad linksaf.” Ik vermoed al dat dit pad niet juist is, maar zo lopen we wel even heel kort langs het liefelijke beekje. De notitie is gemaakt als de volgende situatie zich alweer voor doet. Kampeerterrein Vledders, verboden? Als wandelaar twijfel ik of ik er wel in mag, maar er staat ook een MTB paaltje en Rob de routemaker zal dit wel uitgezocht hebben. Eindelijk wandel ik een keer over dat heideterreintje inclusief kleine zandvlakte, waar ik al zo vaak langs gereden en gewandeld hebt. Maeve is helemaal in haar sas op de zandvlakte en rent als een maniak door het zand. “Zo is ze morgen tenminste moe” is Chris haar excuus, want zij heeft morgen voor zich alleen. “Als ze de 12 kilometer maar vol maakt.” Dat gaat zeker lukken als blijkt dat het restaurant dit keer wel open is. We drinken een Latte Machiatto en eten een appeltaartje met slagroom. Een ideale pauze.
Trage Tocht Zeegse
Dan is het tijd voor de Zeegser Duinen deel 1. Rob heeft al gewaarschuwd, het is moeilijk om hier een routebeschrijving te maken. Dat klopt want op de beschrijving alleen redden wij het niet. Chris beoordeelt wat logischer is en ik noteer het. We hebben een geweldig uitzicht over het Siepelveen en wandelen via de kronkelende paadjes de Zeegser Duinen uit. Chris is er al even klaar mee, ze is herstellende van een fikse verkoudheid en ondertussen is de temperatuur goed gestegen. Nog 5 kilometer Chris! Weer wandelen we over een vakantiehuisjesterrein en ook hier begint het bij ons te kriebelen. Je zult er maar een huisje hebben… Via wat smalle, met bramen begroeide paadjes komen we uit op een breed zandpad. Ik weet precies waar dit naar leidt en het verbaasd mij ook niet dat het hier druk is met wandelaars. Pieterpad wandelaars beter gezegd. Waar zij rechtdoor gaan slaan wij rechtsaf en wandelen we richting een mooi stukje heide met een oud karrespoor. “Misschien spot ik wel een slang!” Helaas voor Chris is er niks te zien. Langzaam maar zeker komt het eind van deze Trage Tocht in zicht. Maar niet nadat we nog één keer door een jaloersmakend vakantiehuisterrein lopen én we de andere kant van het Siepelveen gezien hebben. Als feestelijke afsluiter strijken we neer op het terras van Grand Café Het Witte huis. Nu staat de parkeerplaats wel helemaal vol. Lekker op tijd wandelen dus, dan heb je het prachtige rijk van Zeegse bijna voor je alleen.