Wandelen zonder hond over het Groote Zand
Deze zondag kwam het dan zo uit dat ik eindelijk een keer de paaltjesroute van Het Drents Landschap over het Groote Zand kon wandelen. Omdat honden niet zijn toegestaan in dit natuurgebied, was het er nog niet eerder van gekomen. Op deze zondagochtend rij ik de lege parkeerplaats van het herinneringscentrum Kamp Westerbork op en wandel naar de overkant van de weg. Hier staat de bekende brede paal met paarse kop van het Drents Landschap. ‘Rondwandeling 4.5 kilometer’ leest het opschrift. Het is de perfecte afstand voor een kort ommetje over het Groote Zand. Zo om half tien s’ ochtends kom ik alleen honden en hun baasjes tegen, want ondanks dat het Groote Zand zelf verboden terrein is voor honden, is het gebied er omheen hondenlosloopgebied. Alsof Staatsbosbeheer het hondenverbod van Het Drents Landschap wilt verzachten. Ik volg een tijdlang het bospad en geniet van de herfstkleuren om mij heen. Groen gras onder mijn voeten, gele en oranje bladeren hangen op ooghoogte en wie goed kijkt ziet overal de paddenstoelen boven de grond poppen. Heerlijk, ik hou ervan!
Â
Het Groote Zand
Dan openbaart zich daar het Groote Zand voor mijn neus, maar het routepaaltje wijst naar rechts. Niet getreurd, want zo ik krijg ik twee keer de kans om te genieten van het Groote Zand. Nu eerst vanaf de zijkant en zomenteen wandel ik er dwars doorheen. Bij het volgende hekje met veerooster mag ik dan wel het natuurgebied in. Een enorme tamme kastanjeboom hangt met zijn takken vol vruchten over het pad. Vele van deze groene, stekelige bommetjes liggen op de grond, de verleiding om een tas te vullen is groot, maar ik laat de kastanjes braaf liggen. Wat ik ook netjes laat liggen maar wel heel nieuwsgierig naar ben zijn twee bruine dierensporen. Oftewel, drollen. Ze lijken echt net gelegd en meteen gaat mijn blik omhoog, dit moet van een marter zijn. Maar waar ik ook kijk, ik zie nergens een holletje in een boom of een glimp van deze bosbewoner. Net als ik weer van mijn hurken omhoog kom, komt er een oudere man aan gewandeld. Met een enigszins vreemde blik begroet hij mij. Hij zal wel denken, wat deed die vrouw daar op haar hurken? Dan kom ik toch eindelijk aan op de open vlakte van het Groote Zand. En wat schetst mijn verbazing? De Schotse Hooglanders staan achter een hek in een weiland te grazen. Nou moe. Heb ik daarvoor Maeve thuis gelaten? Het mag de pret niet drukken, want het zonnetje is tevoorschijn gekomen en het is heerlijk wandelen zo over het Groote Zand. De jas kan zelfs uit. Veel te snel alweer heb ik het heideterrein overgestoken en bevind ik mij weer in het bos. Ik moet mijzelf er ook aan herinneren, het is maar een paaltjesroute van 4.5 kilometer natuurlijk.
Paaltjesroute Hooghalen
Het laatste stuk van de paaltjesroute slingert door het loofbos en verrast met een verscheidenheid aan paddenstoelen. Ik spot de bekende vliegenzwam, de paarse amethistzwam en een enkele kastanjeboleet. Bijna op het eind van de wandelroute kom ik de meest bijzondere paddenstoel tegen. Mijn ogen worden altijd getrokken naar opvallende elementen in het landschap. Dus als daar in het knalgroene mos een paar knalrode puntjes te zien zijn, sta ik meteen stil en zit ik op mijn hurken. Deze paddenstoelen heb ik nooit eerder gezien! Ik maak een foto met de Obsidentify app en die zegt dat het gaat om het vuurzwammetje. Heel gaaf. Mijn enthousiasme wordt enigszins getemperd als ik op het wat bredere zandpad uitkom met de bekende palen van Kamp Westerbork. Ze zijn geplaatst ter herinnering aan de deportaties die bijna dagelijks plaatsvonden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het geeft deze paaltjesroute een licht beladen gevoel, maar voegt ook een stukje verdieping toe.
