Tijd om echt kennis te maken met die noabers van het Noaberpad. Tijdens deze etappe steken we de grens over naar Duitsland. Maar eerst wandel je nog langs enkele (voormalige) NAM terreinen en sta je oog in oog met de befaamde Ja-knikkers. Waar ze in Nederland stil staan, knikken ze een paar kilometer verderop nog rustig ja. Verwacht geen spectaculaire grensovergang, er lijkt niet eens sprake te zijn van een grens. De bordjes zijn gewoonweg ineens in het Duits. Genieten op het Noaberpad doe je tijdens deze etappe vooral vanaf het asfalt, even doorbijten dus. Maar de omgeving maakt veel goed.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Nieuwe etappe op het Noaberpad
Mijn moeder is zo lief geweest om mij af te zetten bij het startpunt van vandaag, Ik smokkel een beetje, want officieel was ik in Weiteveen gestopt en ik start nu 2 kilometer verderop. Dit heb ik wel bewust besloten, want die 2 kilometer was één rechte lijn over het asfalt geweest naar de volgende rechte lijn. De etappe van vandaag is sowieso recht-toe-recht-aan, ik wandel bijna in één rechte lijn naar Emlichheim. Als ik mijzelf naar de andere kant van het weiland heb weten te wandelen, kom ik de eerste van de vele (voormalige) gasinstallaties van de NAM tegen. Deze locatie zijn ze aan het ontmantelen, de vergane glorie spat er vanaf. Wat geen vergane glorie is, is het prachtige graspaadje tussen de hoge varens en wild groeiende berkenbomen. Deze zag ik niet aankomen! Het bleek het mooiste onverharde paadje van de dag te zijn. Ondertussen heb ik wel behoefte gekregen aan een bankje, net als ik besloten heb om op het eerste de beste bankje pauze te houden, loop ik tegen een verrot, omgevallen bankje aan. Tja, hij ligt op zijn kop, maar ik kan er in principe nog wel op zitten. Toch besluit ik door te lopen in de hoop op wat beter. En dat beters vind ik zeker!
De grens over Duitsland in
In het beschermd dorpsgezicht Oosterse Bos wel te verstaan. Wie kent het niet. Een aantal prachtige monumentale boerderijen staan langs een klinkerweg verzameld. Als ik door de bocht loop zie ik daar een bord aan de weg. “Zelfbedieningsterras”. Wat is dit nou? Een hele keuken inclusief waterkoker, koffiezetapparaat en goed gevulde koelkast staan tot mijn beschikking. Deze rustplek komt als geroepen. Ik maak een kopje koffie, eet mijn krentenbol en maak dankbaar gebruik van het toilet. In het gastenboek laat ik een kort berichtje achter. Er lijken al een tijdje geen andere Noaberpad wandelaars onderweg te zijn. zal ik ze überhaupt tegenkomen dit weekend? Ik laat Oosterse Bos al snel achter mij en wandel in de richting van de machines waar ik nieuwsgierig naar was. De Ja-knikkers staan roerloos in het veld. Is dat even een tegenvaller! Maar de Ja-knikkers kondigen ook de grens met Duitsland aan. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen. Maar niks, helemaal niks. In het Bargerveen hadden ze tenminste nog een grenspaal staan. Hier weet je dat je in Duitsland loopt doordat de borden ineens in het Duits zijn. En omdat er ouderwetse houten palen met elektriciteitskabels langs de weg staan. “Volg deze weg 2.5 kilometer.” Voor mij strekt zich kilometerslang asfalt, mijn wandelpad voor de komende 2.5 kilometer klaarblijkelijk. Ik probeer er maar het beste van te maken. De autoweg gaat over in een fietspad en als ik de hoek omsla sta ik oog in oog met een haas. Even lijkt de tijd stil te staan, als we elkaar seconden lang aankijken, het is de haas die de bosjes in hupt. Op deze ontmoeting kan ik nog een paar kilometer teren, maar al dat asfalt begint nu wel toch wat te irriteren. Ik steek het Coevorden-Piccardiekanaal over en heb mijn zinnen gezet op een overdekt bankje. Dat is dan wel weer een positief puntje van wandelen in Duitsland. Ik peuzel een stukje van mijn zelfgebakken bananenbrood op en neem enkele slokken water. Twee smalle betonpaden leiden mij al slingerend richting de eindbestemming van vandaag. Althans, dat is wat ik denk als ik het plaatsnaambordje van Emlichheim voorbij loop. Maar niet veel later verlaat ik Emlichheim alweer. Huh?
Eindbestemming van vandaag: Emlichheim.
Het Noaberpad heeft op deze eerste wandeldag oor Duitsland toch nog een onverhard pad voor mij in petto. Hoera! Voor mijn voeten komt het al te laat, die zijn moe van al het asfalt. Dan ben ik nu toch echt in Emlichheim aangekomen en wijk ik van de route af. Vannacht verblijf ik in hotel Schuurman. Met een goedgevulde maag; ik at een goeie schnitzel met bratkartoffln en dronk er een halve liter Weizen bij, duik ik mijn bed in. Hopelijk brengt morgen meer onverharde wandelpaden. Laten we het hopen voor mijn voeten.
Praktische wandel informatie
Etappe 8: Van Weiteveen naar Emlichheim
Wandelafstand: 15.5 km
Kleur paaltje: wit-rode markering
Startpunt: Smalspoormuseum Weiteveen
Parkeergelegenheid: Smalspoormuseum Weiteveen
OV start- en eindpunt: bushaltes in Weiteveen
Honden toegestaan: ja, aangelijnd
Horeca: Terras De Boomgaard in Oosterse Bos en in Emlichheim
Online routebeschrijving: Wandelnet
