Herkenning op de Trage Tocht Spier
Het beloofde eindelijk een droge, zonnige dag te worden en dus had ik mijn zinnen gezet op de Trage Tocht Spier. Hoe ik deze wandelroute niet eerder gelopen heb, is mij een raadsel, want het is zonder meer mijn favoriete wandelroute van 2023 geworden. De parkeerplaats bij de Boslounge is nog redelijk leeg maar het zal mij niet verbazen als dit snel verandert. Het is een frisse ochtend en een muts en handschoenen hadden niet misstaan. De wandelroute begint op de verharde betonplaten van het familiepad, maar wijst je al snel de blubber in. Het Dwingelderveld is tenslotte het grootste natte heidegebied van West-Europa. Over een brede boslaan wandelen we langs de mooiste uitzichten en kom ik een oude bekende tegen: het Drenthepad. Nostalgische gevoelens overvallen mij en met het ene na het andere adembenemende uitzicht voel ik mij intens blij. En ik ben pas net begonnen aan de wandeling!
Wandelen over het Dwingelderveld
“Hé, een eekhoorn!” Zowel Maeve als ik staan stokstijf stil en staren naar de eekhoorn, die zich een weg naar boven in de eikenboom baant. Zo plots als die verscheen, zo snel is die ook weer verdwenen. Twee paarden hebben ons al die tijd gade geslagen en kijken ons geïnteresseerd aan. Wat een heerlijke weide hebben zij zeg zo aan de rand van het Dwingelderveld. Eventjes wandelen we over de verharde weg door het gehucht Smalbroek en mogen dan weer een onverhard graspad inslaan. Wat sluipt daar door het weiland, een vos?! Ook Maeve heeft het dier ondertussen in haar vizier en met samengeknepen ogen concludeer ik dat het om een kat gaat. Wat een leven heb je als dier hier zeg. Op een bankje vol in de zon hou ik de eerste pauze, even opwarmen, want in de schaduw is het echt waterkoud. De omgeving veranderd; waar ik het eerste deel genoot van de weidse uitzichten wandelen we nu door donkere bossen over heuvelige paadjes. Ik herken de omgeving niet en de nieuwsgierigheid naar wat komen gaat is groot. Ineens is daar een open heideveld met een zandpad, hé liep ik hier ook niet tijdens een ANWB wandelroute? Waar toen de heide nog vol in bloei stond, is het nu een bruine bedoeling. Maar het smalle pad tussen de heide en jeneverbesstruiken door maken heel veel goed. Van een ven midden in het bos wandelen we naar een breed zandpad dat de grens tussen het Dwingelderveld en boerenland markeert. We staan op het punt de weg over te steken die voor mij het tweede deel van de Trage Tocht Spier markeert. Op naar de vennen!
Maak kennis met het Koelevaartsveen
Een tijd lang lopen we gelijk op met de blauwe paaltjesroute van het Koelevaartsveen. Mijn oog valt op grote witte plukken haar bij een bankje en als ik beter kijk ligt er ook iets op het bankje. Toch nieuwsgierig wandel ik erheen en zie tot mijn ontsteltenis een afgebroken hondenkam liggen met heel veel plukken haar. Wat bezielt zo’n iemand om het zo dan maar achter te laten? Neem tenminste die kapotte kam mee en eigenlijk ook je hondenhaar. Want als jij je hond ontvlooit hebt dan zijn die plukken haar het doodvonnis van de vogels. Langzaam komt het Koelevaartsveen in zicht en Maeve maakt dankbaar gebruik van al het water om haar dorst te lessen. Maeve is zichtbaar vermoeid aan het raken en ik twijfel om de route in te korten, maar als we aankomen op het punt aankomen kijkt ze mij met een vrolijk gezicht aan. Oké, we gaan door! Water, wei en hei wisselen elkaar af op dit laatste stuk van de Trage Tocht Spier. We hebben het rijk nog steeds voor ons alleen maar als we aankomen op de parkeerplaats van de Boslounge is het duidelijk dat we zeker niet alleen waren. Maar gelukkig hebben wij daar niks van gemerkt.
