Hoe Kolham bovenaan een wensenlijstje kwam
Rob Wolfs had mij een berichtje gestuurd, of ik de Trage Tocht Kolham wel zou willen controleren. Het mag eigenlijk geen toeval heten dat deze nog op mijn wishlist stond, zoveel Trage Tochten zijn er namelijk niet in Groningen. Wat misschien wel toevallig genoemd kan worden is, dat de camping “Hof van Kolham” ook op mijn wensenlijstje stond en dat deze twee – niet geheel toevalligheden- nu mooi samen konden komen. Zo wilde het dus zijn dat we een plekje reserveerden bij het Hof van Kolham en bij aankomst meteen weer vertrokken via de achterkant van het kampeerterrein om de Trage Tocht Kolham te controleren. Officieel start de wandelroute in het dorp, maar hij komt achter de camping langs en daarmee kregen we alvast een voorproefje wat ons allemaal te wachten stond.
Het verloren dorpsbos van Kolham
Het uitzicht over de Westerpolder is eindeloos. In de verte zien we een jongetje en een meisje op pony’s in de berm onze kant op draven. We laten de natuur voor heel even achter ons want we wandelen Kolham binnen, het officiële startpunt van deze Trage Tocht. Veel stelt het dorp niet voor. Waar de inwoners zich wel heel gelukkig mee mogen prijzen is de natuur die zich letterlijk om het dorp heen bevindt. Vrij vlot lopen wij namelijk alweer over een onverhard pad naast een sloot en openbaart zich een prachtige haag waar we doorheen mogen lopen. Het voelt sprookjesachtig aan, tot een hoog gaashek abrupt het einde aankondigt. Ooit stond hier een heel dicht bos, tot de bomen als lucifers omvielen en het ook wel als het gevaarlijkste bos van Groningen in de krant kwam. Het complete dorpsbos werd gekapt en nieuwe, inheemse bomen en struiken werden geplant. Nu ziet het er als een ware kaalslag uit, hoe anders zal dit zijn over enkele tientallen jaren!
We volgen een tijdlang het hek tot we uitkomen bij een sloot. In plaats van hier linksaf te slaan besluiten we rechtsaf te gaan. Ik weet namelijk toevallig dat er een bankje op de hoek staat waar we een beetje uit de wind kunnen zitten. Wel zo fijn op deze winderige dag in het Duurswold. We smokkelen een klein stukje, maar kunnen zien dat er geen wijzigingen zullen zijn op het stuk dat we nu overslaan. Een tijdlang volgen we een betonnen fietspad, terwijl de honden door de berm rennen. Zij vinden het helemaal niet erg dat we zo lang rechtdoor gaan, vooral Maeve niet. Die heeft haar racebaan gevonden. Fijn voor ons is het dat we de honden zo goed in de gaten kunnen houden en bij die ene fietser die voorbij komt, ze op tijd terug kunnen fluiten.
Het Duurswold van bovenaf
We ruilen het fietspad in voor een graspad langs het water. Het gras staat hoog en het voelt een klein beetje als ploeteren langs de waterkant, maar de honden vinden het heerlijk. Een tijdlang wandelen we over de graskade tot we weer uitkomen op een fietspad van betonplaten. We zien de uitkijktoren al staan en maken koers naar de opvallende houten constructie. Marleen wil het Duurswold wel eens graag van boven bekijken. Ik vind vooral het picknickbankje aan de voet van de uitkijktoren in de schaduw wel een hele fijne plek. Het bakje met gesneden meloen dat we mee hebben gebracht wordt zowel door mij als de honden zeer gewaardeerd. Natuurlijk bewaren we ook wat stukjes meloen voor Marleen, want het is toch stiekem best wel warm vandaag.
We laten de uitkijktoren achter ons en wandelen terug over het fietspad naar een volgende graskade. Hier ben ik het verleden wel eens koeien tegengekomen die niet per se heel bang waren voor mensen. Vandaag zijn hun hoefafdrukken de stille getuigen van hun periodieke aanwezigheid. Hoefafdrukken die redelijk diep zijn, waardoor het wandelen af en toe een flinke uitdaging is. Gelukkig is het redelijk droog, want de ervaring leert dat je hier ook wel eens goed kan soppen in je schoenen.
Wandelen in Groningen saai? Niet met de Trage Tocht Kolham!
Halverwege punt 4 in de routebeschrijving gaat het mis. Ik loop een soort van op de automatische piloot, omdat ik hier nog kort geleden het Knopenrondje Kolham heb uitgezet. Maar eigenlijk had ik het wel kunnen weten; Trage Tochten volgen juist meer de ongebaande paden. Dus in plaats van dat ene hek op te tillen, zijn wij rechtsaf geslagen en hebben we het struweel alleen in de verte gezien. Gelukkig wist ik wel hoe we terug het omheinde natuurgebied in kwamen en konden we de route vrij vlot weer oppikken. Alhoewel vlot. Hier wandelen wel permanent koeien en die zakken goed ver weg in de modder. Het werd een combinatie van slootje springen en proberen niet je enkels te breken. Wie zei dat wandelen in Groningen saai was?
We zien de koeien in de verte naar ons kijken. Zij zullen ook wel denken: wat doen zij raar. Wij proberen vooral droge voeten te houden en geen enkels te verzwikken. Dat lukt best aardig en voor we het weten wandelen we alweer onze camping tegemoet. De routebeschrijving was nog prima in orde, een paar kleine puntjes maar daar was ook alles mee gezegd. Rest mij alleen nog te zeggen: trek die waterdichte wandelschoenen aan en download de Trage Tocht Kolham!
