Ineens was daar het langverwachte appje: “Pssst Tamara, ben jij bereid onze Morgenroodtrektocht in te ruilen voor een nieuwe trektocht?” Het is ruim twee jaar geleden dat we voor het laatst samen een Nivon trektocht gelopen hebben. Een hielspoor blessure bij mijn Nivon trektocht buddy Corine gooide roet in het eten. Maar langzaam maar zeker ging het wat beter en leek een tweedaagse wandeling weer mogelijk. Hoe toevallig is het te noemen dat het Nivon juist op dat moment met een nieuwe trektocht kwam? Niet! Die moesten wij natuurlijk lopen en dus werd er een datum geprikt en kon de voorpret weer beginnen. Twee dagen over de Utrechtse Heuvelrug wandelen. Wat had ik daar een zin in zeg!
Het begin van de Nivon trektocht is zoals altijd moeizaam
Zoals het altijd lijkt te gaan als we een Nivon trektocht lopen, verloopt ook dit keer mijn heenreis niet bepaald soepel. Het is druk op de weg en ik rij vanaf Zwolle wisselende snelheden van 30 tot 100 kilometer per uur. Lang leve de functie in Whatsapp om je live locatie te delen, want het blijkt nog ergens anders heel handig voor te zijn. Namelijk het navigeren naar een parkeerplaats. De P+R bij station Baarn staat vol en Corine had mij al rondjes zien rijden op de kaart. Mijn telefoon gaat. “Waar bent u mee bezig mevrouw de Zeeuw?” Mijn vertraging heeft als voordeel dat Corine de parkeersituatie al heeft kunnen observeren en heeft gezien dat de parkeerplaats aan de andere kant van het spoor, bij Eethuys-café De Generaal, nog plek heeft. Maar daar komen is zo eenvoudig nog niet. Een rij paaltjes op de middenberm hindert mij van oversteken en dus moet ik alsnog een stuk omrijden.
Maar, parkeren bij het Eethuys heeft wel als groot voordeel dat ik daar naar de wc kan en we meteen maar neerstrijken aan de bar. Nee, niet om een biertje te bestellen, maar wel om de wandeling te beginnen met een latte caramel. Het Eethuys is afgeladen en het blijkt een voorbode te zijn wat ons deze twee dagen te wachten staat. Iets met een herfstvakantie, mooi weer en een prachtige omgeving.
Dag 1: wandelen over het Utrechtpad
Corine heeft de route als GPX ingeladen op haar telefoon en horloge waardoor de grote kaart in de tas kan blijven. Zowel Corine als ik hebben de prachtige routekaart gekregen van het Nivon. Veel gebruikt wordt die niet. Althans, niet om mee te navigeren. Wel om in de pauzes te bekijken wat we allemaal nog gaan zien en hij dient ook toevallig als prachtige prop op onze foto’s. Verdwalen is namelijk niet heel moeilijk op deze eerste dag. We volgen namelijk de geel-rode markering van het Utrechtpad en die is alom aanwezig.
Meteen worden we ondergedompeld in de hoogtijdagen van de herfst. Alles om ons heen is gehuld in de prachtige kleuren van de herfst: oranje, geel, rood. En als juist deze kleuren verschijnen in het berceau waar we doorheen lopen is het herfstplaatje compleet.
Een koninklijk tintje aan deze wandeling
Dan verschijnt ineens Paleis Soestdijk in beeld. Op de een of andere manier had ik mij helemaal niet beseft dat we hier langs zouden lopen. Corine zwaait terug naar Juliana en dan is het een klein stukje bikkelen langs een drukke autoweg. Gelukkig is dit stuk niet super lang en mogen we weer de onverharde paden op. Er staan vele auto’s geparkeerd voor de houten slagboom, maar al snel horen we alleen nog het geritsel van de blaadjes onder onze voeten.
Als het eerste overstapje zich aandient verschijnt er een kleine grijns op mijn gezicht. Ook dit was ik een beetje vergeten: dat je op de Utrechtse Heuvelrug zoveel houten overstapjes hebt. Voor mij staan ze symbool voor een klein stukje avontuur in eigen land. Het is ook meteen een mooi foto- en filmmoment, net zoals de open vlakte die daarop volgt. Het uitzicht is schitterend, maar wil zich niet in die staat laten vangen op onze foto’s. Het is grauw en grijs. En druk. Een paaltjesroute is ons komen vergezellen en het lijkt ineens wel een zonnige zondagmiddag; zo druk is het. Maar er is geen zon, wel is het herfstvakantie. Gezinnen met kinderen, stellen met honden, iedereen lijkt zich verzameld te hebben in het natuurgebied De Stulp. Dit snap ik wel, want het is hier werkelijk prachtig.
Het mooiste wandelpad van de Koos Vorrink trektocht
Dan slaan wij rechtsaf waar de mensen links aanhouden. Rust! Wat een kleurenpracht. Ik kan niet stoppen met zeggen hoe prachtig het allemaal is. Corine lijkt er niet per se moe van te worden want ook zij loopt met de telefoon in haar hand alsof die vastgeplakt zit. “Wil je een foto van mij maken als ik tussen de varens zit?” De varens zijn zo hoog als mensen en als Corine op haar hurken gaat zitten verdwijnt ze bijna helemaal. De foto’s zijn hilarisch, bijna net zo hilarisch als de foto’s die Corine van mij maakt voor een stapel boomstammen. Ik ga maar verder niet in op de details en fotobewijs krijgen jullie ook niet.
We wandelen werkelijk een sprookjesachtig bospad in. Al op het moment zelf bestempelen we het als het mooiste wandelpad van dag één. Het voelt even alsof we in het buitenland lopen. Tel er het houten bruggetje en een gigantisch ven bij op en je begrijpt dat je dan twee wandelaars heel gelukkig maakt.
Dag 1 zou 8 kilometer moeten zijn. Maar de ingeladen GPX gaf in het begin al aan dat we 10 kilometer zouden moeten gaan lopen. Waar de 2 kilometer verschil in zit weten we tot op heden nog niet. Maar 8 of 10 kilometer, beiden betekenen dat we op tijd Lage Vuursche binnenlopen om een tafeltje bij één van de pannenkoekenrestaurants te reserveren. Of niet. Want ze doen niet aan reserveren, althans het eerste restaurant dat wij probeerden. “Kom maar gewoon langs. Oja, de keuken sluit wel om 19.30.” Dat wordt vroeg aansluiten dus.
Welkom in het Koos Vorrinkhuis
Het Koos Vorrinkhuis ligt niet heel ver buiten Lage Vuursche. Na een klein beetje gemopper over het verplicht moeten uitdoen van de wandelschoenen: “Als ik dit had geweten had ik slippers meegenomen.” Wat ik probeerde te weerleggen met: “Misschien is er vloerverwarming.” (Who was I kidding.) Zagen we er later toch het voordeel van in want: geen wandelschoenen betekent geen modder of zand, wat betekent dat we niet hoefden stof te zuigen.
We melden ons bij de receptie en vertellen dat we de Nivon trektocht lopen. “Wat voor wandeling?” De beheerders hebben geen weet van deze gloednieuwe Nivon trektocht, maar leiden ons met alle liefde door het Koos Vorrinkhuis. Onze kamer blijkt aan het begin van de gang te liggen en schuin tegenover de toiletten. Super handig want ik loop met een beginnende blaasontsteking. We sluiten het raam, zetten de verwarming aan en maken onze bedden op. We eten een kleine lunch, want die waren we helemaal vergeten tijdens het wandelen en eten wat snoepjes. En dan moeten we alweer richting het pannenkoekendorp!
Pannenkoeken in Lage Vuursche
Het is pas kwart voor zes maar het is druk in Lage Vuursche. Er is een kleine rij in het pannenkoekenrestaurant maar we hoeven nog geen 10 minuten te wachten tot we een tafeltje aangewezen krijgen. Ik ga voor een klassieke pannenkoek met appel en kaneel. Corine gaat iets luxer voor de pannenkoek met zalm, creme fraiche en groente. De pannenkoeken smaken heerlijk, zelfs na maar 10 kilometer wandelen en ook mijn kabouterbiertje gaat er goed uit.
Om half acht wandelen we alweer terug naar het Koos Vorrinkhuis. Waar we weer op het bed ploffen en ons buigen over de tientallen foto’s en filmpjes die we gemaakt hebben. Eindstand op dag 1: 101 bestanden. Het was een mooie wandeldag!
Dag 2 op de Nivon Koos Vorrink trektocht: 8, 17 of 21?
We lagen al vroeg op bed, eerder dan de meeste kinderen bleek wel uit het geren op de gang. We zijn nog voor de kinderen wakker, maar lang duurt het niet voordat het herkenbare geluid van kleine kindervoetjes op de gang weer aanwezig is. We maken de balans op; hoeveel kilometer gaan we vandaag lopen? Officieel is dag 2 een etappe van 17 kilometer, maar hij is in te korten tot 8 of uit te breiden tot 21 kilometer. 21 wordt hem sowieso niet want ik moet op tijd weer in Gasselte zijn. Maar het is Corine haar voet die beslist. Ondanks dat er nog wat fysio oefeningen gedaan worden is het al snel duidelijk: we gaan de korte etappe lopen. Of we dat erg vinden? Niet per se, het gaat ons niet zozeer om de kilometers maar vooral om de avonturen onderweg. En avonturen kun je ook beleven op 8 kilometer wandelen.
Ons eerste avontuur van deze dag is het ontbijt. Het lijkt bijna wel een sport om zo min mogelijk afwas te creëren. Want met een zakje instant havermout en koffie lopen we naar de gemeenschappelijke keuken. Corine zet een waterkoker aan en ik verzamel een kopje, kommetje en een lepel. Beetje heet water in beiden, eventjes roeren en ons ontbijt is klaar! We nemen plaats in de grote zaal aan een tafel waarop het zonnetje schijnt en spreiden de wandelkaart op tafel uit. Eens kijken wat de wandelroute ons vandaag gaat brengen.
Buiten in de Kuil
Nadat we welgeteld 2 minuten de afwas hebben gedaan en onze kamer hebben opgeruimd, leveren we de sleutel weer in bij de balie. Er wordt ons een mooie wandeldag gewenst en dan nemen we met een selfie afscheid van het Koos Vorrinkhuis. Het zonnetje schijnt, er is blauwe lucht te zien; het belooft een mooie wandeldag te worden. Vandaag volgen we niet langer het Utrechtpad maar zijn we overgestapt op het Trekvogelpad. Althans, nadat we eerst braaf naar Corine haar horloge hebben geluisterd die ons juist weg leidt van het Trekvogelpad. Maar het duurt niet lang of we mogen de wit-rode markering volgen. Lang duurt het niet want na 2 kilometer wijken we al af van de route: horecastop!
Gisteren had Corine het al over dit restaurant: Buiten in de Kuil en verrek; het ligt daadwerkelijk in een kuil! Het is al druk, wat niet geheel verwonderlijk is door het mooie weer. Maar wat wel verwonderlijk is, is dat nog niemand bij het vuur is gaan zitten. Er staat een vuurschaal met daaromheen stoeltjes die bedekt zijn met schapenvellen; daar willen wij zitten! We bestellen een chai latte met een stoofpeer-vanille taartje en genieten van de warmte van het vuur. We zitten eigenlijk best wel lekker bij het vuur, maar ook met maar 8 kilometer op het programma moeten we wel op de tijd letten. Ik moet echt uiterlijk om 16 uur weer in de auto naar huis zitten. Dus rekenen we af en lopen we terug naar de route.
Terug naar Baarn
Dag 2 wordt gekenmerkt door bredere, lange bospaden. Het is iets minder druk qua wandelaars, maar in de plaats daarvoor hebben we fietsers in verschillende vormen terug gekregen. Deze etappe laat weinig indruk op mij achter, dit is ook terug te zien in het aantal foto’s en filmpjes dat op dag 2 gemaakt zijn. Er is maar weinig dat er echt uitspringt: het is mooi, daar niet van. Maar de kleine hoogtepuntjes van dag 1 ontbreken vandaag. Met de uitzondering van de spoorbrug. Ineens is die daar: een hoge brug die ons aan de juiste kant van het spoor naar Baarn moet leiden. Ik moet denken aan de berg die we in Schotland beklommen hadden en hoe makkelijk dit kleine trappetje eigenlijk is.
Baarn komt steeds dichterbij en moeilijk is het niet om terug naar de auto te lopen. We hoeven alleen maar het spoor aan onze rechterhand te volgen. We pauzeren nog heel eventjes op een bankje in een klein parkje. Meer om het feit dat we nog helemaal niet geluncht hebben en ik zo nog 2 uur naar huis moet rijden, dan dat we de pauze echt nodig hadden. Ik eet mijn laatste krentenbollen op en dan wandelen we de laatste meters terug naar het station. De Nivon trektocht zit erop! Hij was maar 16 kilometer lang, maar het was heerlijk om weer eens twee dagen op pad te zijn en een nieuwe omgeving te verkennen.
het nivon
Nivon is een non-profitorganisatie, opgericht in 1924 en heeft als doel om mensen en natuur bij elkaar te brengen. Ze zijn beheerder van maar liefst 6 LAW’s en 7 streekpaden waaronder het beroemde Pieterpad en Noaberpad.
Daarnaast zijn er verschillende Nivon natuurhuizen en kampeerterreinen waar je kunt verblijven en bieden ze activiteiten en groepsreizen aan. Ook als je geen lid bent kun je overnachten en meedoen aan de activiteiten en reizen.
De kernwaarden van het NIVON zijn: eerlijk, groen, sociaal en verdraagzaam.
