Noaberpad: van Zwartemeer naar Weiteveen -17.5km

Zwartemeer en Weiteveen worden van elkaar gescheiden door een natuurgebied met een turbulent verleden. Het Noaberpad leidt je tijdens deze etappe dwars door het Bargerveen. Maak kennis met de voormalig bewoners van het Bargerveen en de zware omstandigheden waarin zij hier woonden. Aan de rand van het Bargerveen vind je de grootste schaapskooi van Nederland. En het lekkerste (en enige) restaurant in het Bargerveen. Welk seizoen je hier ook wandelt, het is duidelijk een ruig terrein waar je je ook als wandelaar goed op moet voorbereiden. Maar vergeet vooral niet te genieten, want het is hier prachtig!

Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.

---

Kilometers maken door het Bargerveen

Zonder behulp van de wekker word ik al om half zeven s’ ochtends wakker. Terwijl de hele camping nog in diepe slaap is, pak ik zo stilletjes mogelijk mijn spullen in en wandel ik iets voor achten de camping af met mijn backpack weer op mijn rug. Het is bewolkt en ik wil graag gebruik maken van deze ideale situatie. Vandaag staat het Bargerveen op het programma en dat betekent weinig schaduw. Als ik het toegangskunstwerk passeer is het moment daar, mijn eerste stappen in het Bargerveen. Nooit eerder wandelde ik in deze hoek van Drenthe, ik heb weinig verwachtingen. Alsof het gebied met een liniaal aangelegd is, zo recht zijn de wandelpaden. De heide staat in bloei en steekt mooi af tegen het felgroene gras. Ik hou mijn ogen open voor een ree, want de afdrukken in het zand laten zien dat ze hier echt zitten. Dan verschijnt daar het eerste informatiebord over voormalige bewoners in het Bargerveen. Mijn mond valt open van verbazing, er woonden hier gewoon tot dik in de jaren 50 nog hele gezinnen in het veen! En dan niet in een mooie stenen woning, nee, in halve plaggenhutten met, als ze een beetje geld hadden, een stenen voorgevel. Er zijn zelfs zwart-wit foto’s te zien van het gezin voor het huis. Bizar. Zonder de bordjes had ik dit nooit geweten want alle tekenen van leven zijn zo ongeveer overgenomen door de natuur. Het zijn de informatiebordjes over de voormalig bewoners die mij door het Bargerveen helpen want man, het is pittig.

Waar blijven die Noaberpad bankjes?

Een tijd lang volg ik het betonnen fietspad, er is geen mens in de wijde omtrek te bekennen. Dan is daar de grenspaal van Duitsland, toch wel een momentje. Nog steeds volg ik het fietspad, als ik uiteindelijk een keer rechtsaf mag slaan. “Volg dit pad 2.5 kilometer”, klinkt de stem van mijn navigatie. Pardon?! Voor mij ligt een lang recht, gelukkig wel onverhard pad. Verdwalen zal ik niet, maar daar is het meeste dan ook wel mee gezegd. In het begin geniet ik nog wel van de vergezichten aan weerskanten, maar op een gegeven moment begin ik toch wel wat behoefte te krijgen aan een bankje. Zal er een bankje komen? Langzaam begin ik de hoop te verliezen. Nu denk je misschien, dan ga je toch op de grond zitten? Dat heb ik zeker overwogen, maar met een backpack is het toch wel fijn dat je die naast je op een bankje kan zetten, dat scheelt een hoop gedoe bij het op- en afdoen van die backpack. Ondertussen bedenkt mijn brein allerlei oplossingen voor draagbare stoeltjes, waarvan het idee van de wandelstok die je kan uitvouwen tot driepoot met een zitje, mij nog het meest praktische lijkt. Het kilometers lange rechte pad komt uiteindelijk uit op een verhard pad en ja hoor, daar is een bankje. Waarom staan er altijd bankjes naast fietspaden en zo weinig langs wandelpaden? Fietsers zitten al de hele tijd! Dankbaar maak ik gebruik van het bankje en ik trek mijn schoenen en sokken uit. Oei, ik zie een kleine blaar ontstaan. Uit mijn EHBO setje haal ik een stukje tape en bind die om mijn teen. Zo kan ik weer veilig verder.

Heerlijk genieten in het Bargerveen

Na een tamelijk lange pauze hijs ik de backpack weer op mijn rug. Ik ben weer terug op het fietspad. Eigenlijk net wat te vroeg want ik zie de schaapskudde in de verte mijn kant op komen. Jammer, die loop ik mis. Want het Noaberpad leidt mij met een grote omweg naar de schaapskooi van het Bargerveen. Vervelend is de omweg allerminst, er zijn interessante informatiebordjes en ook het landschap veranderd iets. Waar aan mijn linkerhand het oudste deel van het Bargerveen te zien is, zie ik aan mijn rechterhand hoe ze druk bezig zijn geweest om het Bargerveen te herstellen. Uitkijkheuvels laat ik voor wat ze zijn, daar heb ik nu geen zin in met die enorme rugtas. Ik heb een duidelijk doel voor ogen, restaurant Wollegras. Een volger op Instagram attendeerde mij op dit restaurant en was er lovend over. Maar, het was er wel altijd heel druk, dus geen garantie op een plekje voor mij. In plaats van de originele route te volgen blijf ik het fietspad volgen om zo in één rechte lijn naar het restaurant te lopen. Hoe dichterbij ik kom, hoe groter de lach op mijn gezicht wordt, het hele terras is leeg! Ik ben nog net op tijd om van de brunchkaart de pannenkoekjes te bestellen. Met een cola én Latte Macchiato als drinken voel ik mij de koningin te rijk en kijk ik tevreden uit over het Bargerveen. Dit natuurgebied in Drenthe heeft mij positief verrast. Vooral de informatiebordjes over de geschiedenis maakten indruk. Zo mooi als het Bargerveen er nu uit ziet, zo’n hel is het geweest om hier een bestaan op te bouwen. Op het terras van restaurant Wollegras bestudeer ik het laatste stuk van de route. Officieel moet ik nog 6.5 kilometer lopen, maar ik kan de route ook afsnijden door rechtstreeks naar de auto te wandelen. Halverwege het Bargerveen was ik er niet zo zeker van of ik de route wel kon uitlopen, maar na deze fantastische brunch heb ik de energie weer gevonden om deze etappe van het Noaberpad gewoon te volbrengen.

Lichte Zweden vibes op het Noaberpad

De grootste schaapskooi van Nederland bezoek ik niet, de herder is er opuit met zijn schapen. Een authentiek turftreintje staat opgesteld buiten het Bargerveen en ook in het dorp Weiteveen houden ze de geschiedenis levend met informatieborden. Ineens beginnen de kerkklokken luid te luiden en ze stoppen niet voordat ik het dorp verlaten heb. Wilden ze mij weg hebben ofzo? Ik kan de auto bijna zien staan maar ik word een graspad opgestuurd. Naar het stiltemonument ‘Pleidooi van de Eenheid’. De plaats van dit monument had niet beter gekund, het is hier echt stil. Over een dikke laag pas gemaaid gras probeer ik de pas erin te houden, maar nu de zon langzaam begint door te breken begint het zweet mij toch ook lichtelijk uit te breken. Twee andere Noaberpad wandelaars passeren mij, ze lopen in tegengestelde richting. Ik hoop voor ze dat ze niet nu het Bargerveen moeten doorkruizen, dat wordt afzien in de volle zon. Ik heb nog het geluk van een klein beetje schaduw door de bomen en struiken langs het pad. Dan verschijnt er ineens een plankenpad op de grond, het doet mij denken aan de wandelpaden zoals je ze in de reisgidsen van Zweden ziet staan. Ze zijn oud en versleten en hebben hun beste tijd wel gehad, maar in het najaar zullen ze vast nog wel hun nut bewijzen. Op een bankje net voor het einde hou ik nog één keer pauze, het zweet druppelt van mijn voorhoofd. Nog een klein stukje, fluister ik mijzelf toe. En nog een klein stukje was het, ik kom weer uit op de Zuidersloot en daarmee is mijn tweedaagse op het Noaberpad ten einde. Een driedaagse door Duitsland wacht nu op mij, ik heb er zin in!

---