Al wandelend in Duitsland is Nederland nooit ver weg. De rivier de Vechte waar je tijdens deze etappe op het Noaberpad een tijd lang mee oploopt, dat is de Nederlandse Vecht. En al die mais- en aardappelvelden? Die zie je in Nederland ook. Toch valt niet te ontkennen dat het anders voelt, Duits. Kijk alleen maar naar hun schuilhutten, de houten palen met elektriciteitskabels en de Ja-knikkers. Tijdens deze etappe word je even ondergedompeld in het Duitse platteland, waar naast veel asfalt, ook echt enkele prachtige onverharde wandelpaden op je wachten.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Noaberpad avontuur in Duitsland
Ik baal een beetje dat ik mijn ontbijt pas om 9 uur heb gereserveerd. Wat laat denk je misschien, maar er zat een hele theorie achter. Ik kan namelijk pas om 17 uur terecht bij mijn volgende logeeradres en ik hoef ‘maar’ 17.5 kilometer te wandelen. Een snelle rekenaar heeft nu al geconcludeerd dat ik ‘maar’ max 4.5 uur hoef te wandelen. Dan is om 9 uur ontbijten zo vreemd nog niet. Maar om half zes was ik wakker door gasten die voor mijn raam gingen staan roken, praten en, omdat ze waarschijnlijk dachten dat ze alleen waren, een scheetje lieten. Ze deden ook niet zo zachtjes met de deuren en zo dommelde ik wat tussen 6 en 8 uur. Enfin, met het uitgebreide ontbijt in de maag liep ik om half tien het hotel uit. Benieuwd naar wat vandaag zou brengen.
Wandelen over de grens
Het begin meteen goed, een onverhard pad naast de rivier de Vechte. Zal dit dezelfde zijn als in Nederland? (Het antwoord is ja.) Het zonnetje spiekt af en toe achter de wolken en zorgt voor fantastische uitzichten. Net als ik wel een beetje klaar ben met het rechte pad (het is ook nooit goed hè) wijst de markering mij een wel heel dichtbegroeid paadje in. De kilometers die volgen zijn een aaneenschakeling van heerlijke onverharde paden tussen kronkelige eiken en aardappelvelden door. Ik wilde dat er nooit een einde aan aan kwam. Maar helaas, de droom wordt ruw verstoord door het asfalt. Ik spot het eerste overdekte bankje van vandaag maar sla deze over. Het blijkt een wijs besluit want niet veel later is daar een echte schuilhut waar ik mij voor een dik uur vermaak. Omdat ik veel te veel tijd over heb vandaag moet ik noodgedwongen wel lange pauzes houden. Ik schrijf mijn verslag over de Trage Tocht Anderen en maak een kopje koffie. Niemand anders maakt gebruik van de hut, al komen er ook maar een handjevol fietsers voorbij. Als het half 12 is pak ik mijn tas weer in en wandel ik verder, over een verhard fietspad uiteraard.
Asfalt happen, of toch niet?
Ik wandel langs uitgestrekte velden en akkers en boerenbedrijven. Ik stel mij zo voor dat dit ooit allemaal zandwegen waren, maar door de grotere en daarmee zwaardere machines, de paden verhard werden. Fijn voor de boer en fietser, maar als wandelaar word ik niet heel blij van al dat asfalt. Kilometers zwarte wegen volgen, een eekhoorn en twee vrolijke erfhonden zorgen voor de kleine geluksmomentjes. Als ik het plaatsje Hoogstede inloop, worden mijn ideeën van dit dorpje, stadje, wat is het eigenlijk, van tafel geveegd. De Gaststätte staat er verlaten bij, de vlaggen van de Combimarkt wapperen troosteloos heen en weer en voor ik het weet heb ik Hoogstede alweer verlaten. Heel even wandel ik over een onverhard pad, maar bij de Ja-knikkers is daar weer het zo gevreesde asfalt. Twee paarden bieden deze keer afleiding. De omleidingsroute voor deze etappe van het Noaberpad is goed in het veld gemarkeerd, de eigenaren van een groot paardenbedrijf dulden geen wandelaars meer over hun terrein. Ik wandel in de berm als een luide BWM mij op hoge snelheid voorbij raast. Opgelucht haal ik adem als ik al snel linksaf mag, een zandpad! Vanaf hier wordt de route meteen een stukje leuker. Want nadat ik via een brug een rivier heb overstoken mag ik het bos in. Ja je leest het goed: bos! Ik doe een vreugdedansje en geniet van die typische bosgeur.
Eindbestemming van vandaag: Esche
Veel te snel alweer wandel ik het bos uit. Onderweg kwam ik nog een wel heel bijzondere bushalte tegen inclusief bus en aaide ik een paard. De laatste schuilhut wacht op mij, ik hoop het hier een uurtje uit te houden want dan ben ik ‘maar’ een uur te vroeg op mijn logeeradres. De timing kon niet beter, want net als ik mijn schoenen heb uitgetrokken begint het te regenen. Ik zit lekker droog onder de overkapping en schrijft alvast in mijn wandeldagboek van vandaag. Uiteraard check ik ook nog even Buienradar want het liefst kom ik niet als een half verzopen katje aan. Rond 16 uur komt er een flinke bui aan, als ik dan om 15.30 vertrek zou ik net droog aan moeten komen. Na het passeren van de spoorwegovergang komt er een enorme groep fietsers aan die mij allemaal gedag lijken te willen zeggen. Na nog een schuilhut (ik zei toch dat ze hier in Duitsland goed in zijn) wandel ik het dorp Esche binnen. Ook hier is er amper een mens te bekennen. Zoals verwacht ben ik te vroeg bij mijn logeeradres, maar ik kan droog onder de overkapping zitten. Wat een timing vandaag!
Praktische wandel informatie
Etappe 9: Van Emlichheim naar Esche
Wandelafstand: 17.5 km
Kleur paaltje: wit-rode markering
Startpunt: Emlichheim
Parkeergelegenheid: in Emlichheim kun je gratis parkeren
OV start- en eindpunt: –
Honden toegestaan: ja, aangelijnd
Horeca: In Emlichheim
Online routebeschrijving: Wandelnet
