Wandelen rondom Ter Wupping
Het is maar goed dat ik altijd Google Maps goed bestudeer als ik naar een nieuwe plek ga. Want de onverharde weg die rechtdoor de bocht uit gaat was ik anders niet meteen opgereden. Een oudere man die op het fietspad wandelt kijkt achterom als ik stapvoets de grindweg op rij. Meteen bekruipt mij een schuldgevoel, mag dit eigenlijk wel? Ik heb ook helemaal geen bordje gezien dat er zich hier een parkeerplaats zou bevinden. Maar dan tegenover het huis dat aan het grindpad staat, ligt een klein grasveld wat als parkeerplaats dient. Er staat ook een informatiebord en vanuit de auto zie ik de routepaaltjes al. Ik verwacht op het informatiebord informatie te vinden over de wandelroute maar niks is minder waar, er staat alleen wat informatie over de omgeving en het gehucht Ter Wupping waar ik straks doorheen ga wandelen. Een beetje raar vind ik het wel, want er staat zowel een rood als blauw routepaaltje maar over dat blauwe routepaaltje heb ik op de website van Staatsbosbeheer niks kunnen vinden. Ook zijn de routepaaltjes vrij old school, deze wandelroute voelt een beetje als een vergeten kindje aan. Terecht of onterecht?
Paaltjesroute Ter Wupping
Er kan geen misverstand bestaan over waar ik heen moet. Een lang graspad langs een weiland vol met koeien, hallo oud-Hollands landschap. Via een klein bruggetje steek ik een modderig watertje over en zie ik in de verte een uitkijktoren staan. Leuk, zou ik daar ook langs komen? Dan spot ik de eerste markering van het Westerwoldepad, bingo! Maar al snel verdwijnt het schildje en ben ik weer alleen met mijn blauw-rode paaltjes. Het landschap verbaasd mij enigszins, het voelt heel wijds en open aan, maar ik loop veel langs oude eikenbomen met super grillige takken. Nadat ik langs een boerderij ben gelopen die verstopt staat tussen de bomen sta ik ineens oog in oog met een prachtige eikenboom. Een ware sprookjesboom, prachtig. Ik slinger wat door het landschap en zie tot mijn teleurstelling dat ik niet langs de uitkijktoren zal komen. Waar ik wel langs kom is een kleine kudde koeien waarvan de stier rustig mee graast. Wat een bakbeest, die moet je niet boos maken. Gelukkig heeft hij geen oog voor mij en kan ik rustig verder wandelen door een kleine poort van groen.
De stilte van Groningen
Het is hier zo stil, het overvalt mij gewoon een beetje. Er is amper bebouwing te zien maar toch is het duidelijk dat er mensen wonen en werken in deze omgeving gezien de agrarische activiteiten. Het wandelpad gaat dwars tussen de akkers door, met op een gegeven moment zelfs een klein hoogteverschil en dat in Groningen! Terwijl ik in gedachten ben valt mijn oog in een milliseconde op iets bruins in het groene landschap. Een ree! Het graast rustig in het hoge gras en heeft geen flauw benul dat ik hem in de verte sta te filmen. Wat een geluk, zo midden op de dag, dat had ik niet verwacht! Weer passeer ik een bruin watertje (wat is er gebeurd dat het zo modderig en bruin is en geen helder beekje?) en dan loop ik over een klein grind fietspad waar ik de eerste andere mensen tegenkom. Hier is het wel druk, zo op maandagmiddag 2 uur, wat zal er aan de andere kant van het fietspad liggen? Het blijkt het gehucht Ter Wupping te zijn, twee enorme boerderijen zijn de eerste tekenen van het gehucht. Waarvan de ene goed onderhouden is en een mooi uitzicht biedt, staat de ander verscholen in een dichte begroeiing en bladert het verf van de kozijnen. Hier wonen vast hele oude mensen die al in geen jaren meer iets aan hun huis hebben gedaan. Het maakt mij nieuwsgierig naar de bewoners en de rest van het huis maar ik ben niet dapper genoeg om aan te bellen en te vragen of ik eens mag rondkijken. (Is ook wel een beetje vreemd toch, als iemand bij mij zou aanbellen met zo’n vraag had ik hem of haar ook raar aangekeken.) Voor ik het weet ben ik het gehucht alweer uit en wandel ik over een tamelijk eindeloos uitziend zandpad langs een kanaal. O nee he, dit hoef ik toch niet helemaal uit te lopen?
Ontdek de prachtige omgeving van Ter Wupping
Er is hier echt niks of niemand en het pad is lang en recht, des te meer valt de enorme eikenboom op. Weer zo’n sprookjesboom, wauw. Terwijl ik in gedachten nog nageniet van de boom zie ik een pad naar rechts en een rood paaltje, yes, eindelijk dit saaie pad af. Wat volgt is een schelpenpad, wat iet wat vreemd aan doet, het is duidelijk aangelegd ten behoeve van wandelaars en misschien ook wel fietsers, maar het lijkt mij niet echt een fietspad. Ineens houdt het schelpenpad op en wandel ik weer over een graspad. Ik kom uit op een asfaltweg en blijk al die tijd nog in Ter Wupping te hebben gelopen want aan de linkerkant van de weg staat het naambord. Waar ik uiteraard een selfie mee neem, want anders geloven mensen nooit dat ik in een plaatsje ben geweest dat Ter Wupping heet. De asfaltweg volg ik voor een tijdje, helaas, maar mag ik op een gegeven moment inruilen voor een onverharde weg genaamd de Molenpaal. He, dat was ook de naam van de parkeerplaats, dat zou betekenen dat ik er alweer bijna ben! Het zandpad is nog tamelijk lang maar uiteindelijk kom ik toch echt uit bij de auto en zie ik niet geheel tot mijn verbazing dat ik nog steeds de enige persoon op de parkeerplaats ben. Ik berg mijn camera op, neem nog een slok water en hoor dan een bekend geluidje, is dat niet een fazant? Ik knijp mijn ogen wat samen en ja hoor! Daar loopt gewoon een fazant door het weiland. Ik weet niet hoe snel ik mijn camera erbij moet pakken, de zoom tot het uiterste drijf en de filmstand aan zet. Een fazant, in het wild, hoe gaaf!
