Knapzakroute Anloo-Schipborg ~15km

Wandel terug in de tijd op de Knapzakroute Anloo-Schipborg. Op deze wandelroute kom je langs vele historische monumenten zoals de Magnuskerk in Anloo, de Galgenberg, twee paar hunebedden, vele grafheuvels en Middeleeuwse karrensporen. Maar het zijn niet alleen deze historische monumenten die de wandelroute meer dan de moeite waard maken. Het Nationaal Park de Drentsche Aa waar deze wandelroute je door voert herbergt schitterende gebieden als het Strubben Kniphorstbosch en het Schipborgs Diep. Deze knapzakroute beloofd een prachtig wandelavontuur te worden.

Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.

---

Wandelen rondom het Strubben Kniphorstbosch

Voor mijn tweede knapzakroute moest ik even naar de tekentafel, waar op de site staat dat deze route te lopen is met de hond, weet ik uit ervaring dat een deel van het Strubben Kniphorstbosch sinds 2022 niet meer toegankelijk is voor honden. Daarom ging ik aan de slag in Komoot en besloot ik meteen de wandelroute op een ander punt te starten. De kerk van Anloo heb ik vaak genoeg gezien, liever start ik meteen op een onverharde weg en die vind ik bij de parkeerplaats aan de bosweg. Omdat ik deze omgeving onderhand vrij goed ken, wandel ik vlot richting het pad tussen de velden en laat het stel dat tegelijk met mij startte vanaf de parkeerplaats al snel achter mij. Ik heb zowel het GPX bestand als de online routebeschrijving open staan op mijn telefoon. Het leuke van de knapzakroutes vind ik de vele achtergrond informatie die je krijgt. Het Strubben Kniphorstbosch is bekend terrein voor mij, maar de historische verhalen zijn nieuw. Zo dacht ik altijd dat de Galgenberg een plek was waar mensen opgehangen werden, maar het blijkt ´gewoon´ een grafheuvel te zijn en tevens de markering van de drie-markengrens. Weer wat geleerd op deze vroege maandagochtend.

Landgoed Schipborg

Met weemoed kijk ik naar het uitgestrekte heideveld dat zich voor mij bevind, dit hele stuk moet ik gaan overslaan omdat ik Maeve mee heb. Gelukkig heb ik er al vele malen gewandeld, ook mét Maeve, toen het nog wel mocht. Door het overslaan van dit stuk van de knapzakroute mis ik het hunebed, meer grafheuvels en vooral de prachtig gevormde eikenstrubben. In plaats daarvan blijf ik het brede zandpad volgen om de weg over te steken naar landgoed de Schipborg. Even slaat de schrik mij om het hart als ik de dichte ijzeren poort zie, kan ik er niet in?! Eerst maak ik een foto van het hek en als ik dichterbij kom zie ik dat er een uitgesleten paadje om het hek is. Gelukkig maar, anders moest ik een heel stuk langs de autoweg lopen. Dit is een heel ander bos dan het Kniphorstbosch, vele smalle bomen staan netjes in het gelid in de percelen en het is er stil. Tot ik het onmiskenbare geroffel van een specht hoor. Ik sta als aan de grond bevroren en film hoe de specht druk bezig is om een holletje uit te hakken. Weer baal ik dat mijn camera bij de reparateur ligt want ik had hier echt prachtige foto’s van kunnen maken. Waar ik ook prachtige foto’s van had kunnen maken waren de reeën die rustig aan het grazen waren in een open grasland op het landgoed. Ze zijn te ver weg om herkenbaar op de video te komen, daarom geniet ik er maar van met mijn eigen ogen. Het pad wordt ruiger en het is duidelijk dat hier maar weinig mensen wandelen. Het is hier dat ik mijn meest bijzondere paddenstoel tot nu toe vind, zijn blauwe kleur trekt meteen mijn aandacht. Het lijkt wel iets uit de film Avatar! Thuis blijkt dat ik de echte kopergroenzwam gevonden had, gaaf! Het landgoedhuis zelf krijg ik niet te zien, op een bankje bij een vijver omringt door rododendrons lees ik dat deze ook niet toegankelijk is voor bezoekers. De Google recensies over het landgoed de Schipborg hebben het over een schreeuwende, oudere dame die dreigt de honden op je los te laten als je het wel probeert. Ik wandel maar het landgoed af en pak de knapzakroute naar het Schipborgse Diep weer op.

Wandelen rondom het Siepelveen

Een groepje wandelaars loopt mij al pratend tegemoet, het schrikt de ree die in het naastgelegen veld staat niet af. Het groepje heeft niks door, ik wel en ik prijs mij gelukkig met nog een ontmoeting met een ree. Als ze mij gepasseerd zijn klik ik Maeve even los van de riem en ze schiet er als een haas vandoor. Maeve houdt van brede zandpaden en rent een aantal keer hard op en neer om zich vervolgens met een blij hoofd bij mij te melden. Ik lijn haar weer aan en samen lopen we voor de zoveelste keer over het bruggetje over het Schipborgse Diep. Maeve loopt meteen naar het water en lest haar dorst terwijl ik de route op mijn telefoon bekijk. Het is één lange rechte lijn richting restaurant de Drentsche Aa, misschien kan ik daar wel even op het terras zitten! Ik ben heel slecht in mijzelf dit soort pauzes te gunnen, terwijl ze juist bijdragen aan het avontuurlijke gevoel. Het voelt meteen als een soort dagje uit in plaats van gewoon een wandeling. Het gehele zandpad er naar toe blijf ik twijfelen, ik kan ook gewoon op een bankje bij het Siepelveen mijn broodjes pindakaas opeten. Maar de route loopt amper langs het Siepelveen en het is er druk met vele andere wandelaars. Het restaurant komt steeds dichterbij en ik zie al enkele mensen op het terras zitten. Oké, ik ga het gewoon doen, waarom niet. Ik zoek een tafeltje ver weg van de andere mensen zodat Maeve enigszins rustig blijft en ik bestel een warme chocolademelk met slagroom. Maeve krijgt een hondenkoekje (en een likje van mijn slagroom) en een bak water en samen zitten we vol in het zonnetje met uitzicht over de hooilanden van Schipborg. Wat een geluk.

Knapzakroute Anloo-Schipborg

Wie er ook geluk hebben zijn de mensen die op het park ‘Mooi Schipborg’ wonen. Wat een fantastische plek en wat staan er een mooie huisjes. Hier zie ik mijzelf ook wel wonen, ik besluit bij thuiskomst meer informatie te achterhalen over deze plek. Op een bankje vol in de zon eet ik dan alsnog mijn broodjes pindakaas voor we het laatste stuk van de wandelroute starten. Via de Holle Drift wandelen we het Strubben Kniphorstbosch weer in, alle gemarkeerde wandelroutes wijzen naar een smal pad in het bos, maar ik zou officieel de Holle Drift moeten blijven volgen. Het bordje met de loslopende hond doet mij besluiten van de route af te wijken en ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Want het pad komt precies uit tussen het voormalig oefenterrein van defensie en de prachtige strubben. Even moet ik Maeve weer aanlijnen omdat we langs de schaapskooi lopen maar al snel mag ze weer los omdat we ons in het hondenlosloopgebied bevinden. De knapzakroute gaat een stuk over de hei, maar daar mogen wij niet komen en dus blijven we het brede zandpad volgen. Maeve vindt dit natuurlijk helemaal niet erg en sjeest als een gek heen en weer. De knapzakroute sluit niet veel later weer aan op het zandpad en brengt ons via het hunebed (waar we wel mogen komen), langs enkele grafheuvels en heidevelden terug naar de parkeerplaats.

---