Deze etappe op het Noaberpad heeft nog enkele prachtige verrassingen voor je in petto. Al wandelend langs de Vechte neem je langzaam afscheid van het Duitse platteland. Maar niet voordat je bovenop een enorme grafheuvel hebt gestaan, het dorpje Uelsen hebt bezocht, een kijkje hebt genomen in het Bronstijdpark en genoten hebt van de verrassende onverharde paadjes op het einde van deze etappe. Bijzonder is de grenssteen midden in het natuurgebied de Paardenslenkte. Hezingen of Hesingen, hier is het Noaberschap heel dichtbij.
Benieuwd naar mijn wandelavontuur? Lees dan hieronder verder. Meer geïnteresseerd in het praktische gedeelte? Klik dan HIER.
Laatste dag door Duitsland
Ik heb heerlijk geslapen en na een veel te uitgebreid ontbijt (“neem anders wat mee voor onderweg”), neem ik afscheid van mijn allereerste Vrienden op de Fiets adres. Het is tijd om terug naar Nederland te wandelen. Het beloofd een prachtige dag te worden en ook lijkt de etappe door meer natuurgebieden te gaan. Ik sla voor de Vechte linksaf maar verlies de rivier al snel weer uit het oog. Ik word eerst een klein natuurgebied ingeleid. Klein is het zeker, maar mijn hart maakt een sprongetje: geen asfalt! Even later komen de Vechte en ik weer samen, 2 kilometer lang wandel ik naast de rivier en heb ik schitterende uitzichten over de landerijen. De zon schijnt uitbundig, maar het is nog te fris om de jas uit te doen. Als ik de oever van de Vechte verlaat ben ik weer veroordeeld tot asfalt. De moed zakt mij in de schoenen, wanneer komt er eindelijk een eind aan al dit asfalt?
Bergen op het Noaberpad
De wegen zelf zijn super rustig en het boerenlandschap waar ik doorheen loop heeft ook zo zijn charme. Na 5 kilometer hou ik pauze op een bankje, vandaag valt zwaar. De eerste twee dagen gingen prima, maar het is net alsof mijn lichaam op dag drie zegt: “Ja hallo, twee dagen is prima maar een derde dag met nog meer kilometers?!” Gelukkig sta ik vandaag niet onder tijdsdruk en kan ik zoveel pauze nemen als ik zelf wel. Maar eerst stap ik stevig door over het asfalt. Een veulentje en een grappig uitziende koe zijn de kleine hoogtepuntjes. Maar niet veel later volgt een echt hoogtepunt, een hoge grafheuvel genaamd de Spöllberg! Zo hoog zag ik ze nog niet eerder. Bovenop heb ik een prachtig uitzicht over dit kleine natuurgebied. Maar zoals het deze dagen op het Noaberpad telkens gaat, volgt er al snel weer asfalt. Mijn geliefde Duitse schuilhutjes zijn nergens te bekennen, dus neem ik genoegen met een verweerd houten bankje op een driesprong. Het duurt even voordat ik mij er toe kan zetten en kop koffie te maken. Maar met de cafeïne en de suikers van mijn zelfgebakken bananenbrood voel ik mij al snel weer opknappen. Dit keer kost het mij geen moeite om een uur te pauzeren, maar het Noaberpad roept.
Wandelen op zondag
Bij het binnen wandelen van het dorp Uelsen zijn de verwachtingen toch weer wat hooggespannen. Maar ik had het kunnen weten, het is zondag, het dorp is akelig stil. Ik had gehoopt dat ik ergens kon plassen, misschien wel een gebakje eten, maar helaas. De oude molen die net buiten het dorp staat doet mij even stilstaan, maar niet te lang want ik moet echt plassen! Dan is daar ineens een zwembad, zou ik daar misschien gebruik kunnen maken van het toilet? Tenzij ik bereid ben een ticket te kopen voor het zwembad, is een toilet niet publiekelijk toegankelijk en ook de midgetgolfbaan is gesloten. Er zit niks anders op dan de bosjes op te zoeken. De timing is niet echt perfect, want het is druk met fietsers en andere wandelaars rondom Uelsen. Toch weet ik ergens ongezien de bosjes in te sneaken en kan ik met een opgelucht gevoel verder wandelen. De fietsers laat ik achter mij als ik een doodlopende weg in loop, althans dat zegt het verkeersbord. Eindelijk heb ik het rijk weer even voor mij alleen, ik wandel over een smal onverhard pad tussen de maisvelden en hoor in de verte een paard luid hinniken. Een prachtige Fries paradeert in het weiland rond, op een bankje aanschouw ik het tafereel. Dan wordt duidelijk waarom hij zo aanwezig is, hij mist zijn vriendje! Een ruiter op een evenzo mooie Fries rijdt mij voorbij en het paard in het weiland kan zijn blijdschap niet verbergen. Ik raap de moed bij elkaar voor het laatste stuk van deze etappe op het Noaberpad. Let’s do this!
Terug in Nederland
Tot mijn grote verrassing gaat de asfaltweg over in een onverhard pad, o, hoe welkom dit nu is! Ik maak een foto van het uitzicht dat ik heb tussen het struikgewas door, het lijkt wel een ouderwetse Microsoft XP Wallpaper. Het wordt drukker op de paden en als ik aankom bij de Duitse kant van het Springendal vertellen de vele auto’s op de parkeerplaats dat ik het laatste stuk niet alleen wandel. De heide op de Paardenslenkte is uitgebloeid, maar het maakt het natuurgebied niet minder mooi. Ik ben blij om eindelijk weer terug in de natuur te zijn en neem alle mensen op de koop toe. Bij de grote grenssteen maak ik een selfie. Ik ben terug in Nederland! De brede laan waarover ik naar de parkeerplaats loop vervuld mijn hart met liefde, wat een cadeautje om deze driedaagse op het Noaberpad zo te mogen afsluiten. Het doet mij bijna al het asfalt vergeten. Bijna.
Praktische wandel informatie
Etappe 10: Van Esche naar het Springendal
Wandelafstand: 21 km
Kleur paaltje: wit-rode markering
Startpunt: Esche
Parkeergelegenheid: in Esche kun je gratis parkeren
OV start- en eindpunt: –
Honden toegestaan: ja, aangelijnd
Horeca: In Uelsen
Online routebeschrijving: Wandelnet
WandelMaara 