Slapen in een Yurt op Landgoedcaming Het Meuleman

Overnachten in een Yurt stond al een tijdje bovenaan mijn lijstje van glamping avonturen. Met een speciale gelegenheid in het verschiet én een prachtige aanbieding boekte ik voor oktober een lang weekend in een luxe yurt op Landgoedcamping Het Meuleman in De Lutte. Maar het leven loopt niet altijd zoals je het gepland had en ineens kreeg ‘jubileum weekend’ een hele andere betekenis. In plaats van dat ik mijn 8-jarige relatie vierde, was het mijn eerste weekendje weg alleen als single. Ik zei toch dat het leven niet altijd gaat zoals je het verwacht. Wel voldeed de yurt aan al mijn verwachtingen en overtrof het ze zelfs. Daarom een blog over dit bijzondere weekend.

Meer geïnteresseerd in praktische informatie over deze yurt op Landgoedcamping Het Meuleman?

---

Mijn hutje op de hei

Om nou ineens een heel weekend alleen in de yurt te zitten vond ik wat ver gaan, dus appte ik mijn goede vriendin Corine of zij zin en tijd had om mee te gaan. Het was redelijk last minute, maar ze appte dat ik haar zaterdagochtend van station Oldenzaal kon oppikken. Blij dat ik niet helemaal alleen in de yurt hoefde te zitten reed ik op vrijdagmiddag in de stromende regen richting Landgoedcamping Het Meuleman. De camping was al in diepe winterrust en dus hing er op de deur van de receptie een envelop met mijn naam erop. Hierin vond ik de sleutel van de yurt, een plattegrond en wat praktische informatie. De plattegrond kwam als geroepen, aangezien dit mijn allereerste keer was op Landgoedcamping Het Meuleman. Maar als ik op een splitsing aankom waar ik rechtsaf zou moeten gaan, hangt daar ineens een touw over de weg. “Hier wordt een sprookjestocht gelopen”. Uh, ja? Maar hoe kom ik dan bij mijn yurt? Het is schemerig en ik heb geen idee hoe ik anders bij de yurt moet komen. Dan stapt er ineens een man die verdacht veel op Gandalf lijkt uit de bosjes en maakt snel het touw los. “Sorry, ik dacht dat iedereen al bij zijn accommodatie was.” Ik moet lachen en maak dankbaar gebruik van zijn hulp. Dan verschijnen daar de twee yurts, aan de rand van een heideveld. Heb ik dan eindelijk mijn hutje op de hei gevonden?

Welkom in de luxe yurt

Zodra ik de sleutel in het slot steek voel ik mij meteen thuis, wat een fijne sfeer hangt hier. Het voelt bijna alsof ik een Ikea showroom binnenloop maar dan in een wel hele bijzondere setting. Het enorme 2-persoonsbed heb ik toevallig de week ervoor nog zien staan bij de Ikea en stiekem was ik er wel een beetje verliefd op geworden. Er staat een jaloersmakende Smeg koelkast (met vriesvak), een klein maar handig keukenblok inclusief een elektrische kookplaat, een gootsteen met koud water, een waterkoker én een cupjesautomaat. Er staat een kleine ronde eettafel met stoelen en er is voldoende opbergruimte voor al je kleren en spullen. Uiteraard is er een houtkachel met een zitje inclusief schapenvachtjes om heerlijk bij de kachel weg te dromen. Én, er is (verwarmd) privé sanitair naast de yurt. Over het woordje ‘luxe’ is bij deze yurt niks gelogen. Het is zelfs zo luxe dat je in de yurt geen internet bereik hebt, goed voor je digitale detox. Maar voordat ik echt kan genieten van al deze luxe moet ik eerst de kachel aanslingeren want het is fris in de yurt!

Yurt of zweethut?

In de rieten mand achter de kachel ligt een zak hout en enkele aanmaakhoutjes en -blokjes. Met mijn opgedane kennis van het eerdere Bushcraftweekend ga ik aan de slag en binnen no-time heb ik een vuurtje branden. De temperatuur loopt gestaag op en ik begin met het bereiden van mijn avondeten. Als ik bij de kachel ga zitten met mijn bordje gnocci is het al zo warm geworden dat mijn trui uit kan. Zo, deze yurt is ook nog eens flink geïsoleerd! Maar omdat ik het nou eenmaal leuk vind om naar de dansende vlammen te kijken blijf ik er mondjesmaat nieuw hout instoppen en doop ik de yurt gekscherend om tot zweethut. Hoezo was ik bang dat ik het koud ging krijgen? Als de laatste blokken hout tot as zijn vergaan kruip ik in bed met een boek maar val ik al snel als een blok in slaap. Ik word wakker met het getik van de regen op het doek van de yurt. Ik blijf nog even heerlijk liggen in dit heerlijke bed en wacht op een appje van Corine. Het wordt geen station Oldenzaal maar Hengelo, want ze gaat op een minuut haar overstap missen. Dus stap ik in de auto na een kort verkennend rondje over de camping en verkennen we s’ middags samen de rest van de camping.

Genieten van het Lutterzand

We doen het rustig aan en na een uitgebreide bijkletssessie en lunch trekken we de wandelschoenen aan om het Lutterzand te verkennen. Dit prachtige natuurgebied bevindt zich pal naast de camping. Corine is hier al vaker geweest en leidt dan ook deze wandeling. Ik vind het heerlijk om even op sleeptouw genomen te worden en niet na hoef te denken waar ik precies heen moet. De vele hekjes en prikkeldraden langs de wandelpaden vallen mij op, hoe bedoel je binnen de kaders blijven? Maar als we dan aankomen bij De Dinkel blijkt dat de natuur zich niet zo houdt aan de regels van de mens. De Dinkel kronkelt en stroomt door het landschap en eet daarbij langzaam stukjes oeverwanden weg. Het creëert daarmee de perfecte omstandigheden voor ijsvogels en oeverzwaluwen, maar beiden weten we dit keer niet te spotten. We strijken neer op het terras van de Lutte Hutte en eten er een taartje. Gewoon, omdat het kan. Eenmaal terug in de yurt benoem ik mijzelf weer tot hoofd vuur en breng de kachel op gang. Ik blijk niet geleerd te hebben van de avond ervoor want weer tover ik de yurt om tot halve zweethut. Corine vindt het niet zo erg en samen genieten we op onze stoelen voor de kachel van een huisgemaakte pompoenrisotto. Het leven is eventjes goed, heel goed.

De natuur is nooit ver weg

Weer worden we wakker van het getik van de regen op het doek. En van de geluiden van de muisjes die toch ook wel graag van de warmte van de yurt gebruik willen maken. Zien doen we ze niet, daarvoor is de yurt goed genoeg dicht gemaakt en voorzien van apparaatjes die ze weg moeten jagen door middel van hoge tonen. Ze lijken wat gewend te zijn aan die apparaatjes want we horen ze af en toe wel, maar ik vind het wel wat hebben. Een yurt is tenslotte een verkapte, luxe manier van kamperen en bij kamperen hoort genieten van de natuur. We maken s’ ochtends weer zo’n heerlijke wandeling en als we terug bij de yurt komen en een kleine fotoshoot houden spotten we een eekhoorn in de boom achter de yurt. De natuur is op Landgoedcamping Het Meulenman nooit ver weg. Na de lunch zet ik Corine af op station Oldenzaal en ben ik weer alleen in de yurt. Het valt mij zwaar en even twijfel ik om ook niet gewoon naar huis te gaan. Maar wat ga ik daar dan doen? Beetje zitten sippen op de bank? Ik trek de wandelschoenen weer aan en duik het bos in. Want dat is precies wat deze luxe yurt op Landgoedcamping Het Meuleman je biedt, de natuur aan je voordeur.

Dag yurt. Tot een volgende keer.

De wandeling doet mij goed en voor een laatste keer maak ik de kachel aan. Als ik wakker word en de gordijnen openmaak moet ik gniffelen. Tot zover de weersvoorspelling dat maandag de mooiste dag van de week zou worden. Er hangt mist over de camping. Daar gaan de mooie foto’s van de yurt in het ochtendzonnetje. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt, want deze ‘kampeerervaring’ moest natuurlijk wel goed vastgelegd worden. Om 9 uur trek ik de deur van de yurt achter mij dicht en maak ik voor een laatste keer een wandeling langs de Dinkel. Ook al was dit niet het weekend dat ik eigenlijk voor ogen had, ik heb het toch heel fijn gehad. Ik heb genoten van de yurt op deze prachtige locatie. Het was echt even mijn hutje op de hei. Een hutje waar ik graag nog een keer naar toe ga. Hopelijk met mijn moeder. Want die was stik jaloers op de foto’s die ik haar stuurde. (Helaas moest ze zelf werken dat weekend, anders was ze zeker meegegaan.) Ik kijk nu al uit naar deze moeder-dochter ervaring.

---