Wildspotten rondom Vierhouten
“Wilde zwijnen en damherten leven hier vrij.” Meer is er niet voor nodig om ons Noorderlingen de wandelschoenen te laten aantrekken en in de auto te stappen. Vanuit Groningen is alles ver, het duurt al een uur voordat je eindelijk bij Zwolle bent en vanaf daar gaat het juist heel snel. Nog maar 25 minuten zegt Google Maps en voor we het weten rijden we door statige bossen, over wildroosters en zo voorbij de parkeerplaats. Oeps, even keren dan maar. Meteen op de parkeerplaats ben ik al onder de indruk van het bos, dit hebben we in Groningen niet. Er is zelf een zonnestraaltje te spotten en het maakt de foto nog meer af. We hebben geluk met het weer, er waren wat buien voorspelt maar we hebben het de hele wandeling droog gehouden. Toch waren onze waterdichte wandelschoenen geen overbodige luxe, het eerste stuk loopt over een grindpad door het beukenbos maar al snel maakt het grind plaats voor zand en modder. Bij de parkeerplaats zijn we al een wildrooster gepasseerd en een hekje, wat zou betekenen dat we elk moment een wild zwijn zouden kunnen tegenkomen! “Zie jij er al een?” vraagt mijn vriendin terwijl ze in de bosjes tuurt. “Nee.” zeg ik enigszins teleurgesteld. Hoe komt het dat ik altijd verwacht een wild zwijn te zien op de Veluwe terwijl ik weet dat de kans even groot is als een ree in het Drents Friese Wold tegen te komen? (Lees: klein.) Gelukkig zijn er nog de paddenstoelen die op uitingen van verrukking kunnen rekenen. Ik vind een duivelsei en als volleerd paddenstoelenzoeker (ahum, ik heb twee excursies bijgewoond en heb een eetbare paddenstoelen gids in mijn bezit, haha.) laat ik mijn vriendin deze excentrieke vondst zien door hem door midden te snijden. “Iell, het voelt echt vies, iel gadver.” Tot zover mijn poging om mijn enthousiasme voor paddenstoelen over te dragen.
Paaltjesroute Bergelt
De oranje/bruine paaltjes leiden ons het mooie bos uit en dan bevinden we ons op een witte zandweg tussen naaldbomen. Ik wijs mijn vriendin de beroemde rode paddenstoel met witte stippen aan, aangezien ze zegt deze nog nooit gezien te hebben. (Hoe dan?!) Beteuterd kijkt ze naar de paddenstoel, ‘hij is zo klein en hij is meer oranje als rood.’ Zie hier het begin van ons wedstrijdje ‘wie vindt de grootste vliegenzwam tijdens de wandeling’. In plaat van de bosschage af te speuren naar wilde zwijnen zoeken we nu naar rode paddenstoelen. En luisteren we naar vogelgeluiden, mijn vriendin heeft een bepaalde manier van een vinger op steken wat betekent dat ik stil moet staan en geen geluid mag maken. Vervolgens zou ze het liefst in een rechte lijn door de natuur trekken om de vogel te spotten. Zo zie ik ineens een roofvogel met een onmiskenbare vleugelhouding boven ons vliegen. We zijn te laat om de verrekijker erbij te pakken maar het vogelboekje (hè hè, eindelijk hebben we hem een keer meegenomen tijdens een wandeling) vertelt ons dat we hoogstwaarschijnlijk een boomvalk gezien hebben. Eigenlijk wil ze er dus achteraan maar ik zie dat niet helemaal zitten. Dit keer loopt ze gedwee mee maar op het einde van de wandelroute verdwijnt ze toch het bos in.
“Klukklukkluk” hoor ook ik in de verte en steeds verder verdwijnt ze het dichtbegroeide bos in. “Lieverd, moet je eens komen!” Er zit niks anders op dan ook het struikgewas in te trekken, er loopt een klein wildspoor en dan ineens is daar duidelijk een omgewoelde plek, veroorzaakt door wilde zwijnen. Bang om ineens oog in oog te staan met een wild zwijn roep ik mijn vriendin die ik toch echt niet meer zie. “Laat maar, het is toch niks.” hoor ik verderop en dan zie ik haar teleurgesteld mijn kant op lopen. “Kijk, dit hebben wilde zwijnen gedaan.” zeg ik en meteen is het enthousiasme terug. “Nee, we gaan nu niet op zoek naar wilde zwijnen, dit kan wel van dagen, weken geleden zijn.” O.
Wandelen over de Veluwe
Het lijkt nu net alsof we alleen maar teleurgesteld werden tijdens deze wandeling maar dat is helemaal niet zo. Oké, het was wel een teleurstelling dat we geen wilde zwijnen of edelherten zijn tegen gekomen, maar daarvoor hadden we misschien heel wat uurtjes eerder moeten zijn. Wel waren we onder de indruk van het prachtige beukenbos met zijn glooiingen en de paddenstoelen die zij herbergde. We sloten onze zondagse wandeling af met een heerlijke lunch in het dorp en vertrokken toen weer met de auto richting het hoge noorden.
