Wandelen vanuit Zeijen
Ik ben de eerste op de kleine parkeerhaven aan de Brink van Zeijen, maar niet voor lang. Terwijl ik bezig ben mijn wandelschoenen aan te trekken parkeert er een grote Volvo naast mij met twee fietsen achterop. Met een Brabantse tongval beppen twee dames er druk op los en ik weet niet hoe snel ik de auto op slot moet draaien en het eerste paaltje wil vinden. Zij gaan gelukkig met de fiets op pad, dus over hun hoef ik mij geen zorgen meer te maken. Online staat dat de wandelroute 7.5 kilometer bedraagt, maar het routepaaltje op de Brink zegt resoluut 8 kilometer. Ach, die 500 meter zal het verschil niet maken. Even loop ik over een verharde weg, maar al snel gaat het over in een graspad en wandel ik tussen de weilanden. Het routepaaltje gebied mij een smal bospaadje te volgen en ik word verrast door de schoonheid ervan. Aan het einde bevindt zich een bruggetje over een watertje. Een informatiebordje leert dat dit vroeger de plek was waar de inwoners door het water waden om naar de kerk te gaan. Het water staat nu niet heel hoog, de stenen in het water zijn zichtbaar, maar toch ik ben ik blij dat er nu een bruggetje staat. Ik vervolg mijn weg over het smalle bospaadje en kom dan ineens uit op een asfaltweg. He, wat jammer nou. Maar niet veel verderop staat er een mooie stukje cultuurhistorie op mij te wachten. Een zogenaamde ‘Tjasker’, een kleine windmolen die verdroging van het veen moest tegengaan. Terwijl ik het uitgebreide informatiebord lees spot ik in mijn ooghoek mensen en je weet ondertussen vast hoe het dan gaat in mijn hoofd: vlug, door!
Wandelen langs de Zeijerwieken en de Tjasker
Ik vervolg mijn weg over het asfalt en even twijfel ik of ik wel goed loop maar dan zie ik het paaltje wat mij weer een onverhard pad op leidt. Ik wandel langs het voetbalveld en een basisschool en dan herken ik ineens de Brink. Ik wandel nu langs de andere kant, langs prachtige monumentale boerderijen en ruil de klinkerweg in voor weer een smal bospad. Een graanveld met een enkele zonnebloem en klaproos bevindt zich aan mijn rechterhand en het voelt echt alsof ik door een open luchtmuseum loop. Als ik eenmaal uitkom bij de Zeijerwieken is het gevoel compleet. Weer staat er een uitgebreid informatiebord en spat het enthousiasme van de lokale bevolking voor hun omgeving er vanaf.
Deze wandelroute leidt je niet alleen door een prachtig stukje Drentse natuur, het laat je vooral ook kennismaken met het leven van weleer en de sporen die het in het landschap heeft achter gelaten. Het is langs de Zeijerwieken dat ik enkele mensen tegen kom, bewoners die hun hond al dan niet wandelend of hardlopend uitlaten. Het gezin wat ik eerder nog bij de Tjasker spotte heeft mij ingehaald en ik geniet weer van de rust. Even wandel ik over een verhard fietspad, waar ik de grenssteen van een Boeremarke in de bosjes zie staan. Niet veel later loop ik aan de andere kant van de grens, door iemands weiland wat toch een raar gevoel is. Het wandelpad is duidelijk te zien, aldaar het gras minder hoog staat, toch voelt het wat verloren aan. Via een klein bruggetje verlaat ik het grasland en loop ik weer onder het groene bladerdak. Het is nu even oppassen geblazen want het is hier modderig, heel modderig. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat de route ‘Veentjeswandeling’ heet. Zonder uitglijders weet ik het einde van het pad te halen en wandel ik weer over droge bospaden.
Paaltjesroute Veentjesroute
Het laatste deel van de route zorgt voor enige verwarring. Als ik plaatsneem bij een picknickbank dat uitkijkt op een Tjasker, ben ik in de veronderstelling dat ik bijna bij het beginpunt ben. Maar niks is minder waar, dit is een hele andere Tjasker! En ik ben nog helemaal niet bij het startpunt, oeps. Heel veel langer duurt de wandeling nou ook weer niet, het bleek nog een klein half uur te zijn. Een half uur over stille onverharde wandelpaden, soms langs weilanden, vaak kronkelend door het bos en op het eind over de klinkers terug door het dorp Zeijen. Het was een ander soort paaltjesroute dat ik normaal gesproken gewend ben van Staatsbosbeheer. De route is grotendeels onverhard, daar ligt het niet aan, maar het heeft een heel hoog cultuur-historisch karakter. Er zijn vele informatieborden onderweg, bordjes met kleine gedichtjes in het Drents en onder elk rood schildje prijkt een schildje met de naam van de wandelroute. Het is duidelijk dat de inwoners van het dorp Zeijen trots zijn op hun dorp en dat ze met veel energie en enthousiasme deze wandelroute onderhouden. In dat opzicht deed het mij veel denken aan het Vlinderommetje in Zuidwolde, maar dan is de Veentjesroute meer cultuur-historisch van aard.
