Dwalen door Drenthe
Het is kwart over tien als ik parkeer aan de hoofdstraat in Exloo, rustig bereid ik mij voor op de wandeling. Camera in de ene jaszak, wandelgidsje in de ander, de telefoon in mijn broekzak en de rugzak op mijn rug; ik ben er klaar voor! Via de hoofdstraat, langs de schaapskooi (waarvan de deuren helaas gesloten zijn) verlaat ik het dorp Exloo. Al snel loop ik tussen de velden in een glooiend landschap. De wind is koud maar ik geniet er van, eindelijk weer alleen op pad. Toch voelt het ook wat raar zo zonder Maeve, maar het is fijn om mij even alleen te hoeven concentreren op mijzelf en de route en niet ook nog een rond dartelende hond. De veldweg is lang maar het bos wacht aan het einde van het pad op mij. Maar eerst moet ik toch even een hond aaien, enthousiast komt een net iets te dikke Drentse patrijshond op mij af gelopen en meteen gaat zijn neus naar mijn linker jaszak. Nu zit er mijn wandelgidsje in maar diezelfde ochtend zaten er nog hondenkoekjes in en dat ruikt hij vast en zeker. Ik geef hem een aai over zijn bol, wens zijn eigenaren een fijne dag en wandel langs mijn eerste grafheuvel van de dag.
Herinneringen aan het Drenthepad
Het hobbelige keienpad ruil ik in voor een onverhard pad langs het hunzedal. En een dal is het zeker, op de foto’s is het amper te zien maar er zitten hier echte glooiingen in het landschap. Wie had dat gedacht in Drenthe. Even loop ik parallel aan de populaire paaltjesroute “In het spoor van de mammoet” (welke ik nog steeds wens te lopen) en kruis ik een druk bezocht MTB pad. Via een betonnen fietspad laat ik alle andere recreanten achter mij en wandel ik een stukje heimwee tegemoet. Ik herken het fietspad, het vakantiepark achter mij, hier liep ik ook tijdens het Drenthepad. Bij de markering maak ik blije selfie, het Drenthepad blijft een speciaal plekje in mijn hart houden. Waar ik toen rechtsaf moest slaan, moet ik nu naar links en ook dat maakt mij blij want: nieuw terrein! Via twee klaphekjes beland ik op een smal pad tussen een kleine bomenstrook en dan ineens sta ik op een klein heideveld. Echt onder de indruk ben ik niet want ik weet wat voor immens heideveld er nog op mij staat te wachten. Dus wandel ik gestaag door, passeer nog een tweetal klaphekjes en dan loop ik ineens aan de rand van het dorpje Odoorn.
Trage Tocht Exloo
Het is niet een bijster interessant stuk maar dat boeit mij eigenlijk nu niet zoveel, ik wandel weer eens meer dan 5 kilometer! Het Drenthepad verschijnt weer en even hoef ik het boekje er niet bij te pakken, ik kan de markering gewoon volgen. Tot ik op de Odoornerdennen aan kom, hier mag ik net wat langer van genieten dan tijdens het Drenthepad. En genieten doe ik zeker want wat een fantastisch landschap is dit, het is jammer dat het zo bewolkt en grauw is, maar zelfs in die omstandigheden is het er nog magisch. Eerder dan mij lief is verlaat ik de Odoornerdennen en wandel dan over een statig beukenlaan naast het Molenveld. Er beloofd een bankje aan te komen en het geluk is aan mijn zijde want het bankje is leeg! Tijd voor een lunchpauze, ik ken mindere plekken. Het heideveld lijkt eindeloos, ik kan alleen maar inbeelden hoe het er in augustus uit moet zien, prachtig. Als de broodjes op zijn wandel ik weer verder, dwars over het Molenveld waar op het einde nog steeds een deel van het wandelpad onder water staat. Lang leve de olifantenpaadjes en droog vervolg ik mijn weg terug naar de auto. Want eenmaal het Molenveld overgestoken ben je alweer aan de rand van Exloo en daarmee aan het eind van deze Trage Tocht. Wat was het fijn om weer even zo lang aan de wandel te zijn en dan ook nog eens op deze mooie Trage Tocht. Ik kan niet wachten op de volgende.
