Wandelen rondom Noordlaren
Terwijl ik naar het startpunt van de route rij besef ik mij dat ik eigenlijk nog nooit echt in Glimmen en ook niet in Noordlaren ben geweest. Normaal gesproken rij ik over de A28 naar het Noordlaarderbos maar dit keer heb ik de route binnendoor genomen en word ik meteen getrakteerd op een nieuwe omgeving. De auto parkeer ik moeiteloos naast een kleine haven en ik start de Trage Tocht met een uitzicht op de Bartolomeuskerk. Via de Kerkstraat wandel ik al snel aan de rand van Noordlaren en duik ik niet veel later één van de vele zandpaden op die deze wandelroute rijk is. Omdat ik voel dat Maeve opgekropte energie heeft klik ik haar los en ze schiet er als een haas vandaar. Ze vindt zandpaden geweldig en ze crost heel wat af maar laat zich gelukkig ook makkelijk aanlijnen als ik drie ooievaars in een weiland zonder hek spot. Ook zij heeft ze al gezien en geïnteresseerd blijft ze stil staan, voor mij het moment om haar aan te lijnen. Wat een plek om te wonen denk ik als ik een boerderij aan mijn linkerhand voorbij loop. Want dan pas valt het mij op dat ik regelrecht naar de toegangsweg van het Noordlaarderbos loop. Het Noordlaarderbos moet nog eventjes wachten, want de routebeschrijving wijst mij eerst het brede zandpad in de richting van landgoed Blankenborch op.
Wandelen door het Noordlaarderbos
De bordjes van het landgoed zag ik al eerder, maar het landgoed zelf had ik nog nooit gespot, tot nu. Verscholen achter struiken en heggen staat het landhuis, veel valt er niet te zien maar leuk is het wel om het eindelijk in het echt te zien. Tegenover het huis staat een bankje en een wel hele unieke waterplaats. Aan de weidekant is het een drinkbak voor de koeien die er grazen en aan de andere kant is er een kraantje voor mensen, hoe handig is dit dan! Waarom zie je dit niet veel meer? Ik maak dankbaar gebruik voordat ik mijn route door het Noordlaarderbos vervolg. Het bos ken ik bijna op mijn duimpje en dus hoef ik de routebeschrijving er amper bij te halen en kan ik volle teugen genieten. Dat doen ook de amazones die mij in een groep van wel 12 paarden passeert op het ruiterpad. Maeve vindt het doodeng al die paarden en kruipt achter mij, ik sta met een grote glimlach te kijken, het is natuurlijk zomervakantie wat maar één ding betekent voor paardenliefhebbers: ponykamp! Als de groep gepasseerd is vervolgen wij de route over een lange, eindeloze zandweg die op het eind toch nog enkele verrassingen voor mij in petto heeft.
Trage Tocht Noordlaren
Want op de paaltjesroute van natuurmonumenten wordt je op een gegeven moment de Vijftig Bunder opgestuurd maar de Trage Tocht laat je nog verder rechtdoor lopen. Het mooie egale zandpad veranderd ineens in een wat minder onderhouden graspad en slingert naast een fietspad door het landschap. Ik ben ineens mijn totale gevoel voor richting kwijt en ben dan ook verbaasd als ik via een klaphek alsnog de Vijftig Bunder op loop en zie hoe dichtbij ik alweer bij het Noordlaarderbos ben. Mijn rust wordt bruut verstoord door een mountainbiker die ik nog wel vier keer tegen kom en die zich niks aantrekt van het feit dat hij over wandelpaden crost. Even later kom ik weer een grote groep ruiters tegen, dit keer jongere meiden op een kleine pony’s die luidkeels “hoofd, schouders, knie en hoef, knie en hoef” zingen. De afstand tussen ons en de pony’s is nu groter en Maeve is beduidend meer op haar gemak, de derde keer dat we een andere groep ruiters tegenkomen (ik zei toch dat het ponykamp seizoen was) negeert ze de paarden volledig en dribbelt vrolijk door. Want er is een hondenvriendje bij het hunebed gespot! Hoe ze nog zoveel energie kan hebben na 12 kilometer is mij een raadsel maar zij en de andere hond rennen in het rond. Als we op het zandpad nog twee andere honden tegenkomen daagt ze ook die uit tot een wedstrijdje en met haar tong bijna op haar knieën arriveren we niet veel later weer in het haventje en dus bij de auto.
Op de picknickbank in de haven neem ik nog even plaats. Deze Trage Tocht heeft mij verrast. Ondanks dat ik vrij bekend ben met het Noordlaarderbos heb ik vele nieuwe paden ontdekt en genoten van de omgeving. Ook Maeve kijkt tevreden en is toch stiekem echt wel een beetje moe. Mag ook wel na 13 kilometer avonturieren.
