De backpack realiteit
Slik, dat viel toch echt wel even tegen. Het lijkt zo’n enorme tas, maar zodra alleen al de tent erin zit is die op het oog al voor de helft gevuld. Was het wel zo’n goed idee geweest om de 55 liter Osprey Ariel uit te kiezen, had ik toch niet beter voor een iets groter formaat kunnen gaan? Uiteindelijk wist ik alles een plekje te geven en kwam daar het moment van de waarheid, hoeveel kilo’s zou ik gaan meezeulen op mijn rug? Als ik de tas oppak om hem aan de weegschaal te hangen bekruipt mij het gevoel dat dit wel eens een tegenvaller kan zijn. 13 kilo, schoon aan de haak. O god, hoe moet dat straks op het Westerwoldepad als ik veel meer eten mee moet nemen? Nu had ik natuurlijk ook het eten en drinken van Maeve mee en haar kleedje, die grammen zullen dan vervangen worden door mijn eigen eten. Toch viel het mij enigszins tegen, in mijn ogen had ik niks overbodigs ingepakt en al mijn basis kampeerspullen zijn al vrij lichtgewicht. Als ik in de appgroep van wat andere outdoorliefhebbers gooi dat ik 13 kilo meeneem krijg ik complimenten. Dat zorgt voor enige opluchting maar nog steeds is daar de realiteit dat ik dit wel zelf op mijn rug mee moet zeulen. Op naar Diever dan maar!
Backpacken met de hond: zwalkend op pad
Het beloven twee warme dagen te worden, 25+ graden, maar ik hoop dat het onder het bladerdak van het Drents Friese Wold een stuk beter uit te houden is. Ik parkeer de Saxo op het marktterrein van Diever en open de kofferbak, daar ligt die, klaar voor het avontuur. Thuis heb ik al wat geoefend met de tas soepel op doen en dus sta ik niet eens heel erg te klungelen achter de auto. Toch krijg ik blikken van andere wandelaars en fietsers, ik interpreteer ze maar als ontzag. Als alles goed aangesnoerd zit doe ik de kofferbak op slot, pak ik de riem van Maeve en kunnen de eerste stappen met een gevulde rugzak gemaakt worden. Enigszins onwennig ga ik op pad, ik voel mijn hele lichaam zich heroriënteren. Het voelt zelfs alsof ik een beetje aan het zwalken ben. Ik moet grinniken, kom op lichaam, we kunnen dit! Zodra het eerste zandpad zich aandient loop ik al wat zelfverzekerder en gebruik ik een paal in het veld om de eerste filmpjes en foto’s van ons te maken. Kijk ons eens gaan!
Frutselen en friemelen met mijn nieuwe vriendin Ariel
Via Komoot heb ik een mooie slingerroute naar het natuurkampeerterrein de Oude Willem gemaakt. Ondanks dat ik bekend ben in het natuurgebied, wandel ik nog geregeld over nieuwe wandelpaden. Na 3 kilometer kom ik aan bij een bankje aan de rand wat ooit een klein ven had moeten zijn. Ik besluit hier mijn eerste pauze in te lassen, omdat het zo’n idyllisch plekje is en ik niet weet wanneer het volgende bankje zich zal aandoen. Mijn rug is al een beetje nat van het zweet en ik waardeer de tijd zonder backpack op meteen. De gehele route frutsel ik wat af met de riemen van mijn backpack, ik speel wat met de buikriem, probeer verschillende standen van de loadlifters, alles om een beetje bekend te raken met mijn nieuwe tas. Ondertussen geniet ik enorm van de omgeving, onder het bladerdak is het prima uit te houden en ook Maeve lijkt de warmte goed door te komen. Het verwachte bankje voor de tweede pauze laat lang op zich wachten en als ik merk dat ik echt een beetje begin te zwalken doe ik de tas af, pak ik mijn zitflap en neem ik een pauze in het gras. We zijn er bijna!
Kamperen met hond
Om half drie wandel ik het Natuurkampeerterrein Oude Willem op, ik moet nodig plassen en besluit eerst een bezoekje te brengen aan het sanitair gebouw. Maar net als ik het toegangshek heb gepasseerd word ik begroet door de beheerder op een elektrische scooter. “Kom u even kijken of wilt u hier verblijven” vraagt hij terwijl hij mij en Maeve opneemt. “Ik wil hier blijven slapen op het trekkersveld, maar moet nodig plassen dus wilde dat eerst doen om mij daarna aan te melden.” “Ah, ziet u, er is wel een klein probleem want honden zijn officieel niet toegestaan op het trekkersveld en de camping zit verder vol.” Even staat mijn hart stil, nee! Wat nu?! Maar al snel gaat de beheerder verder; “maar ik heb er geen probleem mee, gaat u maar even naar de wc, dan handelen we het met de hond zo wel af bij de zuil”. Poeh, gelukkig, ik hoef niet terug naar de auto te wandelen of een poging wagen op een andere camping. Toch vind ik het vreemd dat ik er online niks over had kunnen vinden, want ik had er nog nadrukkelijk naar gekeken. Maar omdat honden op dit Natuurkampeerterrein toegestaan waren, ging ik er vanuit dat dit dan ook gold voor het trekkersveld. (Achteraf blijkt dat het in de algemene voorwaarden staat dat honden niet toegestaan zijn op trekkersvelden.)
Na een plaspauze wandelen we terug naar de boekingszuil en melden we ons aan. “Ziet u, u kunt geen hond aanvinken” en inderdaad, je kan alleen andere volwassenen of kinderen aanmelden maar de knop voor de hond ontbreekt. “Nou, heb je zomaar twee euro verdiend” zegt hij met een grijns tegen Maeve. “Maar ik heb nog wel twee euro in mijn portemonnee liggen hoor!” maar nee, die mocht ik houden. Ik moest hem volgen naar het trekkersveld en daar werd ik toch wel heel blij van.
Het trekkersveld van Natuurkampeerterrein Oude Willem: tijd voor een lesje kompas lezen
Het gehele veld is leeg, op twee picknickbanken na en een overkapping. Het veld ligt beschut, er zijn zelfs enkele nisjes en het toiletgebouw is dichtbij maar amper te zien. “Nou, kies een plekje uit, als ze mollen vangt is dat heel fijn” en hij wijst naar een rijtje molshopen in het gras. De beheerder wenst mij een fijn verblijf en vertrekt op zijn scooter. Ik zet de tas neer, bindt Maeve aan de picknickbank en loop een verkennend rondje over het veld. Eigenlijk weet ik meteen welke plek ik wil, die dichtbij de picknickbank! Want nu ik lopend ben heb ik geen stoel en tafeltje mee, dan is zo’n picknickbank wel een uitkomst hoor. Ik werp een blik op mijn kompasapp wat achteraf geen zin bleek te hebben want ik had de zonsopkomst niet helemaal lekker geïnterpreteerd. Binnen een kwartiertje staat mijn kampement en lijkt het alsof er een kleine bom ontploft is op de picknicktafel. Ik stuur net wat foto’s door naar familie en vrienden als er een andere trekker het veld op begeleid wordt door de beheerder. Een jonge vrouw, waarschijnlijk net zo oud als ik komt met een backpack het veld oplopen. We raken meteen aan de praat terwijl zij haar tent opzet in een van de nisje. Maeve vindt het gezelschap helemaal geweldig en ze boft want om half zeven komt er nog een jonge vrouw het trekkersveld op, dit keer met een fiets. Ze is meteen fan van Maeve en na een uitgebreide knuffelsessie zet ook zij haar tent op en is ons kamp compleet.
Wakker worden op Natuurkampeerterrein Oude Willem
Na het avondeten blijkt Maeve haar energie hervonden te hebben en zit er niks anders op dan nog een kleine avondwandeling te maken. De Hoekenbrink is letterlijk om de hoek en met een ondergaande zon is het er prachtig vertoeven. Ik ben mij bewust van mijn lichaam en merk kleine pijntjes op aan mijn onderbenen en heupen. De avondwandeling zonder rugtas is heel fijn en terug op het Natuurkampeerterrein ga ik nog één keer naar de wc alvorens ik de tent inschiet. Maar dit keer lijkt deze tactiek niet genoeg te zijn, ik voel niet veel later dat ik toch weer naar de wc moet maar ik ben koppig en blijf liggen. Ik ben net geweest, dan moet Maeve ook mee, in het donker, nee, ik blijf gewoon liggen, morgen weer een dag. Een wijze les: gewoon gaan. Want ik slaap slecht, word veel wakker en baal dat ik niet gewoon gegaan ben.
De volgende ochtend start ik met een kleine ochtendwandeling omdat er veel condens op en in de tent zit. Als ik terugkom van het ochtendrondje aanschouw ik mijn slechte kompas skills en algeheel gebrekkig ruimtelijk inzicht. Mijn tent gaat het komende uur niet in de zon staan, maar aan de andere kant van de picknickbank begint de zon zichtbaar te worden op het gras. Voordeel van een lichtgewicht tent is dan wel dat je hem makkelijk oppakt en ergens anders neerzet. Dat is dus precies wat ik doe zodat de tent enigszins kan opdrogen. Ondertussen pak ik al mijn spullen weer minutieus in terwijl de stopwatch loopt. 45 minuten ben ik nodig om alles in te pakken, een kleine tegenvaller maar ik deed dan ook rustig aan én alles zat er strak, schoon en droog in. Het valt mij op hoe onhandig het is dat de tent in het midden van de tas tegen je rug aan moet zitten. De tent moet er als één van de eerste dingen in om de rest er handig omheen te stoppen. Terwijl de tent het laatste is wat ik inpakte, zou dit niet handiger kunnen? Oefening baart kunst, wie weet ben ik aan het einde van het Westerwoldepad wel met een kwartiertje klaar.
Wandelen rondom Natuurkampeerterrein Oude Willem over wandelpaden die verdwenen zijn.
Als ik de tas weer op mijn rug hijs voel ik mij sterk, hoe gaaf is dit dat je gewoon zou kunnen gaan en staan waar je maar wilt omdat je alles wat je nodig bent op je rug hebt zitten. De eerste passen gaan een stuk beter dan die van de dag ervoor en al snel heb ik een fijn ritme te pakken en volg ik mijn eigen uitgezette wandelroute in Komoot. Maar dan bestaat mijn wandelpad niet meer, Staatsbosbeheer heeft hele bomen over het pad gelegd en is met een bulldozer aan de slag geweest om het pad zo ontoegankelijk mogelijk te maken. Ik doe een poging tot het volgen van Komoot maar moet het toch opgeven en het fietspad volgen. Niet veel later ben ik weer op de route maar ook hier gaat het al snel weer mis. Het wandelpad bevind zich achter een omheining waar mensen niet toegestaan zijn en word ik ook hier gedwongen om te lopen. Het is beduidend warmer dan de dag ervoor en Maeve en ik hebben het samen een klein beetje zwaar. Ook de bankjes zijn spoorloos en dus pauzeer ik weer op de grond. De tweede pauze is een stuk beter want ik strijk neer op het terras van Landhotel Diever. Ik kies voor een iced coffee en een stuk boterkoek. Zo kom ik het laatste stuk naar de auto vast door. Als we het marktterrein van Diever oplopen ben ik heel blij om de Saxo te zien staan, evenals Maeve want die duikt onder de auto de schaduw in. We hebben het gedaan!
Westerwoldepad Here I Come!
De backpack ontgroening zit erop. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb want zo weet ik aankomend weekend iets beter wat mij te wachten staat. Dat het soms zwaar gaat worden staat buiten kijf, mijn spieren hebben aangegeven dit toch best een uitdaging te vinden. Daarom baal ik stiekem toch dat ik niet getraind heb. Maar, ik denk dat mijn spierpijn niet onoverkomelijk is. Ik wandelde op mijn oude, lage wandelschoenen waarvan de demping misschien ook wel vergaan is. Dus ga ik voor het Westerwoldepad toch mijn nieuwe, ingelopen, hoge Meindl’s dragen. Daarnaast nam ik amper pauze en deed ik ook maar één keer enige rek- en strekoefeningen. Allemaal punten voor verbetering. Maar het gevoel van ultieme vrijheid, dat ik al op dit tweedaags avontuur mocht ervaren, ik kan niet wachten om dat een week lang te mogen ervaren. Westerwoldepad: here I come!
Dingen die je van te voren wil weten
- Er zijn plekken met en zonder stroom. In het toiletgebouw vind je ook een kleine vriezer voor koelelementen.
- Er is een klein toiletgebouw met een tweetal basic wc’s, een urinoir en douches (wc-papier moet je zelf meenemen)
- Honden zijn toegestaan op het Natuurkampeerterrein maar niet op het trekkersveld. Al was deze beheerder vrij coulant.
- Vanaf de camping loop je zo het Drents Friese Wold in en liggen de wandel- en fietspaden aan je voeten.
